De tafel van Tarzan Roman

In het begin even de moeite nemen om in het verhaal te komen. Maar dan loopt het al snel als vanzelf. Na afloop kwam de volgende gedachten bij mij naar boven; schokkend, verwarrend, triest maar ook direct de vraag of het toch niet (deels) autobiografisch kon zijn... Knap van de auteur dat hij in relatief weinig woorden zoveel emotie kan brengen in de personages uit zijn verhaal. Deels herkenbare situaties, maar ook momenten in het verhaal die dusdanig waarheidsgetrouw overkomen alsof je er als lezer er zelf bij bent geweest. Inderdaad een licht-zwart verhaal over de gevoelens en ervaringen van een vader en zoon. Verwacht geen tussendoor romannetje.... maar ga er eens goed voor zitten!

“In een adem uitgelezen” is van toepassing op dit boek. Het boek volgt de gedachten van twee personen die per hoofdstuk afwisselend beschreven wordt. Op de omslag staat dat het om een roman gaat. Eerst lijkt het of ik een verhalenbundel lees, maar opeens word ik het verhaal ingezogen. Halverwege het boek weet ik dat ik het eerste hoofdstuk nog een keer zal lezen. En inderdaad, als het boek uit is lees ik het eerste hoofdstuk nog een keer. Het lijkt of het verhaal een eindeloze cirkel vormt. Een absolute aanrader als je een onverwachte wending weet te waarderen.

De titel in combinatie met de gebroken paraplu doet mysterieus aan. Het maakt nieuwsgierig naar 'De tafel van Tarzan' van Xander Jongejan.

De hoofdstukken zijn om en om geschreven; vader en zoon vertellen elk om en om hun kant van het verhaal. Hoe zij het gezinsleven hebben ervaren, hoe ze over elkaar denken, elkaar zien. Hoe de vader zijn huwelijk en het vaderschap ziet.

'De tafel van Tarzan' laat zien hoe een huwelijk, liefde in de loop der jaren kan veranderen. Hoe partners kunnen veranderen van karakter en uiterlijk, hoe dat ook in kan werken op kinderen, hoe er gezocht kan worden naar hunkering, de liefde van de ander, van de ouder, het rekening met elkaar houden, maar ook het niet weten hoe ze met emoties om moeten gaan, hoe ze echt met elkaar om moeten gaan. Deels kan het voor sommigen herkenbaar zijn omdat ze zelf in een soortgelijke, maar minder heftige situatie zitten of hebben gezeten.

Het verhaal is op een rauwe, maar vlotte manier verteld. 'De tafel van Tarzan' is soms emotioneel waarbij de waterlanders over de wangen stromen, soms plat, soms schokkend, zelfs zo schokkend dat je sommige stukjes terug gaat lezen om te kijken of je het wel goed hebt gelezen, soms wat duister. Steeds als je denkt te weten hoe het verhaal verder gaat, blijkt het anders te lopen. Het verhaal kent diverse verrassende wendingen en eindigt met een knallend plot die je niet ziet aankomen. Toch als je heel goed leest, dan kan je het plot wel verwachten.

Waar je eerst nog sympathie, medelijden had met een bepaald persoon, weet je later niet meer wat je van die persoon moet denken.

Kortom; 'De tafel van Tarzan' van Xander Jongejan is een echte aanrader. Het is een verhaal bekeken vanuit de vader en de zoon die ieder hun kant van het verhaal over hun ongemakkelijke gezinsleven vertellen. Het is een boek die je in een ruk wilt uitlezen.

Wat een verhaal. Rauw, verdrietig, verrassend. Uiteindelijk blijkt dat de titel niet zomaar gekozen is en dat maakt indruk. De pen van Jongejan is vlot. Meteen op de eerste bladzijde word je bij de hand genomen en meegevoerd in zijn verhaal. Het is een verhaal dat diep gaat, verschillende lagen door. Des te meer ben ik onder de indruk van het gemakkelijke lezen van dit boek.

Je leest om en om de beleving van zoon Robert en diens vader. Ieder een eigen verhaal binnen hetzelfde gezin. Een gezin van drie; vader, moeder en Robert. Ieder met hun tekortkomingen maar ook ieder slachtoffer van gebeurtenissen.
Het maakt dat je je afvraagt of dit verhaal fictief is of zitten er ook waargebeurde delen in? Autobiografische stukken zelfs? Hoe dan ook wekt elk personage een gevoel van medelijden op. Wat een leven, of eigenlijk geen leven.

Hier en daar is Jongejan zeer expliciet. De bewoording ‘plat’ schoot door mij heen maar dat was het niet. Schokken deze passages? Daarop zeg ik ja, maar ze lijken niet geschreven met enkel dit effect als doel. Rauw past beter. Zowel fysieke als mentale pijn komen veelvuldig voor en naast medelijden betrapte ik mijzelf ook op enig begrip, voornamelijk voor vader en zoon.

De figuur Joop doorzag ik meteen maar zijn rol is mij uiteindelijk niet helemaal duidelijk. Nu begrijp ik de manier waarop hij het toneel verlaat maar waarom hij in eerste instantie dat toneel betrad, werd mij niet helemaal duidelijk. Misschien moet ik het boek daarvoor nog eens lezen. Een intrigerend boek dat je niet meteen loslaat.

De tafel van Tarzan - Xander Jongejan

In de Tafel van Tarzan, het romandebuut van Xander Jongejan, volgen we Robert en zijn vader. Beiden delen hun herinneringen met elkaar over hun gezinsleven. Robert vooral over zijn opvoeding of het ontbreken hiervan en zijn vader vooral over het huwelijk en hoe dat niet meer is wat het geweest was.

Om en om komen ze aan het woord, met ieder hun eigen hoofdstukken. Het wordt mij niet geheel duidelijk of ze nu met elkaar in gesprek zijn of dat ze elkaar brieven schrijven. Ik neig naar het eerste. De vertelstem van de vader en de zoon verschillen niet van elkaar, waardoor je niet direct weet wie er aan het woord is. Gelukkig staat boven elk hoofdstuk met wie je te maken hebt. Overigens vraag ik me af of de vader zijn herinneringen, die erg expliciet zijn, zo met zijn zoon zou delen. Aan de andere kant ademt hun hele gezinsleven iets ongemakkelijks uit, dus echt verbazen doet het me ook niet.

Het boek leest in eerste instantie niet lekker weg. Dit vanwege de korte zinsopbouw en de weinige afwisseling in zinslengte. Het voelt bijna als een mechanische opsomming van woorden die uiteindelijk een verhaal moeten vormen.
Het thema, de behoefte om gezien te worden, samen met de belofte van een dramatische dood van de moeder zorgen ervoor dat ik toch doorlees.

Jongejan haalt een aantal interessante topics aan, zoals depressie, de vergankelijkheid van het huwelijk, verwaarlozing en ziekte. Misschien net iets te veel voor zo’n kortverhaal, waardoor het uiteindelijk niet helemaal tot z’n recht komt.

De Tafel van Tarzan is uitgegeven in eigen beheer, met behulp van Brave New Books. Dat zie je er dan ook wel aan af. De korte hoofdstukken zijn als een massief blok tekst afgedrukt zonder witregels en bijna geen inspringingen aan het begin van een nieuwe alinea. Hierdoor ontbreken de rustpunten tijdens het lezen. Wat dat betreft is de beperkte lengte van de hoofdstukken dan wel weer een voordeel. De groene kaft met een gebroken paraplu erop is simpel, maar doeltreffend.

Eindoordeel. De Tafel van Tarzan is een boek met een intrigerend thema, dat nog niet helemaal af is. Met nog een keer herschrijven, een goede redactie en een betere vormgeving heeft dit verhaal absoluut potentie.

Als je trouwt dan is de intentie (vaak) dat je dat voor het leven doet. Maar bij sommige stellen zie je van een afstand vaak al dat ze richting een scheiding werken. De prins is die prins op het witte paard al lang niet meer en als hij met zijn kalende hoofd en uitgezakt lijf van dat paard af klettert dan zijn de rapen gaar.

In dit boek gaan ze dan nog even door, met alle risico's van dien. Meteen toen ik begon te lezen voelde ik de beklemmende sfeer van een disfunctioneel gezin. Mensen die je misschien per definitie had moeten verbieden om te trouwen, laat staan een kind te krijgen. Waar je meestal al snel een gezonde voorkeur hebt voor een hoofdpersonage, duurde het even in dit boek. Als je elkaar maar lang genoeg negeert, dan gaat vanzelf iemand zich doodongelukkig voelen. Dat voelde ik sterk in dit boek. Waar vader het in het begin nog probeerde en gezien wilde worden door zijn vrouw, gaf hij het op een bepaald punt toch op. Iedereen heeft een Albert of een Tarzan nodig in het leven om de moeilijke dingen in het leven van je af te kunnen praten.
Toch was Albert ook niet genoeg. Het was het moment dat ze hem tot op het bot vernederde en hij niet naar Albert ging, maar uithuilde bij een collega. Beide ouders zien hun huwelijk tussen hun vingers vandaan glippen, maar zien daar één persoon over het hoofd. Hun gedrag is destructief voor Robert, de zoon van het stel. Je zou ze het liefst bij kop en kont willen pakken om ze te laten beseffen wat ze doen. Mijn sympathie voor vader en moeder was al snel ver te zoeken.

De auteur heeft absoluut een boek geschreven waarbij ik gelijk de onmacht en gemis van liefde voelde. Mijn slikmomentje had ik op het moment dat zoon zichzelf een lied voor zijn verjaardag toezingt. Ik voelde me op eens zo alleen en eenzaam. Prachtig geschreven.

Superboek? Mwa… ja en nee. De schrijfstijl van Xander Jongejan is lekker en to the point. Ik wil zeker meer van hem lezen, maar dan zou ik hem wel wat tips mee willen geven: De uitdieping van de personages hadden beter gekund. Waar is Joop gebleven? Wat ik lastig vond waren het ontbreken van alinea’s paragrafen, het inspringen en aanhalingstekens. Het doet het verhaal niet te kort, maar ik bleef het gevoel hebben dat ik wat miste.
Van mij krijgt dit boek drie en een halve ster.

Dit boek schetst vele ongemakkelijk voelende en herkenbare gezinssituaties. Soms ook best confronterend!
Je wordt zo meegesleept in dit verhaal. De omschreven scene's maken emotie los. Zowel de afbeelding als de titel vallen pijnlijk op hun plek als je het boek hebt uitgelezen. Verassend einde!

Een goed verhaal, dat aan het nadenken zet. Je wordt al snel meegenomen in de beklemmende treurigheid van dit gezinsleven. Toch heb ik meermalen ook hardop gelachen om bepaalde zinnen, woordvindingen en scènes. Al met al een intelligent boek met mooie metaforen, en zeker een aanrader voor wie houdt van een schrijfstijl die niet helemaal voorgekauwd is.

Wat een geweldig goed literair debuut! Ik ben onder de indruk!

Ik heb genoten van het taalgebruik, zinsbouw en de symboliek die er tussendoor gloort. Citaten ervan weergeven doet het geheel te kort. Het begint met een bijzondere gebeurtenis, die niet meteen duidelijk is. Daarna volgen er stukken tekst van een vader aan zijn zoon en van een zoon aan zijn vader. Geen briefwisseling, want ze reageren niet op elkaar. Het is meer dat ze, waarschijnlijk vanuit die (voor de lezer nog onduidelijke) schokkende gebeurtenis proberen naar elkaar uit te leggen hoe ze ten opzichte van elkaar staan. En daaruit spreekt een diep onbegrip, wederzijds. Hoe kun je elkaar zo missen, zo langs elkaar leven, zo zonder verbinding. Het is schrijnend, terwijl het toch bijzonder beschreven wordt. Opvallend is ook dat hun naam pas veel later een paar keer genoemd wordt. Alsof ze anoniem zijn, ook voor elkaar, en alleen als vader of zoon een leeg perspectief betrekken. Het uiteindelijke plot is onverwachts, lijkt bijna logisch maar is toch abrupt en schokkend. Pas daar wordt de titel duidelijk. Heel goed opgebouwd.

Citaat p.35: “Gewenning is het ergste wat er is. Ook al waren ze klein, de kansen waren er ooit. Nu waren ze weg. We scheerden langs elkaar heen, auto’s langs ongeziene billboards.”

De tafel van Tarzan beschrijft de herinneringen van een vader en zoon. Het gaat over het moeilijke, harde gezinsleven dat ze hadden. De vader vertelt over het lege huwelijk en de teleurstellingen in zijn zoon. De zoon vertelt op zijn beurt over het liefdeloze gezin en de ouders waaraan hij weinig of niets had.
​
De hoofdstukken laten afwisselend de vader en zoon aan het woord. Op wat voor manier de schrijver dit precies bedoelt, is mij niet helemaal duidelijk. Langs de ene kant lijkt het alsof vader en zoon elkaar brieven schrijven, maar de informatie die gedeeld wordt, lijkt me – zeker voor hen – geen vader-zoon materiaal.

De afwisselende hoofdstukken maakt wel dat het verhaal mooi langs beide kanten wordt belicht. Je leert begrijpen waarom de vader werd zoals hij is en hetzelfde geldt voor de zoon. Verdere personages blijven, mede hierdoor, wel behoorlijk onderbelicht. Hen leer je niet echt kennen en ook naar beweegredenen blijft het vaak gissen. In sommige gevallen bleef ik echt met flinke vraagtekens zitten.

De schrijfstijl is vlot en leest lekker weg. Er worden veel (negatieve) onderwerpen aangesneden, zoals depressie, huwelijksproblemen, kinderverwaarlozing, liefdesverdriet en ziekte. Omdat het slechts gaat om een kort verhaal (150 pagina’s), zijn dat erg veel emoties die je te verwerken krijgt. Dit maakt dat het een erg heftig boek is, wat best zwaar op de maag ligt.

De tafel van Tarzan is ondanks de minpuntjes zeker een aanrader, maar denk niet dat het – vanwege het formaat – een boek is dat je snel even tussendoor leest. Het blijft je nog geruime tijd bij en kruipt flink onder je vel. Daarnaast blijf je jezelf afvragen in hoeverre het autobiografisch is, het voelt namelijk niet aan als (volledige) fictie.