De Twijfel Van Salai de onverbeterlijke leugenachtige genotzuchtige dief, over de onderzoeken van ser Lionardo de schilder zijn leermeester en pleegvader : gekruid met een pikante novelle van Boccaccio en een brief van Machiavelli die het geval briljant oplost

Geschreven bij De twijfel van Salai

Als je 'Het ei van Salai' van Rita Monaldi en Francesco Sorti ook hebt gelezen, dan vind je dit boek zeker ook leuk. Het boek is heel grappig, want het is geschreven vanuit het perspectief van Salai, de op straat opgegroeide assistent van Leonardo da Vinci. De schrijvers hebben goed onderzoek gedaan, dus je krijgt een goede indruk van het leven van Salai. Zelfs al vind je Rome in de tijd van Da Vinci niet eens interessant, dan nog is dit boek leuk om te lezen, als is het alleen vanwege de schrijfstijl en het taalgebruik van Salai.
Het enige wat ik niet zo leuk vind aan het boek is dat de schrijvers in het begin zeggen dat het boek gebaseerd is op echte brieven van Salai aan zijn werkgever, maar uiteindelijk blijkt dat helemaal niet waar te zijn. Op het einde komt er een hele grote uitleg van hoe het werkelijk zat, maar daar kom ik niet door heen.

Geschreven bij De twijfel van Salai

Het leest vlotter dan 'Imprimatur', maar het verhaal is minder goed. De nabeschouwing door de auteurs is te langdradig.

Als geoefend lezer van de Monaldi & Sorti boekenreeksen ben ik ook vol goede moed aan dit boek begonnen. Dit zeg ik bewust, want hun schrijfstijl vergt enige gewenning, voordat de waardering komt. Als die komt.

De opzet van dit boek doet mij in grote lijnen denken aan het eerste boek van Monaldi & Sorti, 'Imprimatur', waarin de doortrapte heer Atto Melanie samen met zijn hulpje in Rome op onderzoek uitgaat. Als uitvalsbasis gebruiken zij een herberg. Dat verhaal wordt verteld vanuit het verfrissende gezichtspunt van het naïeve hulpje. Deze opzet wordt herhaald in 'De twijfel van Salai', al gebruiken ze als vertelvorm een (nogal eenzijdige) briefwisseling van Salai met zijn (andere) meester.

Er zit meer tempo in het verhaal dan in andere Monaldi & Sorti boeken, omdat ze minder de details van het dagelijks leven in Rome (en de geschiedenis) uitdiepen. Uiteraard komen deze zaken wel aan bod, maar schaarser, en op een speelsere manier verweven in het verhaal. De nogal egocentrische en genotzuchtige Salai vormt een aangenaam contrast met het serieuze onderwerp wat men probeert aan te snijden: de (vermeende) geschiedenisvervalsing van het leven van Rodrigo Borgia (paus Alexander VI).

Het bitterzure betoog in de apoloog, waarin Monaldi & Sorti het opnemen voor deze paus, lijkt mij oprecht, maar komt ook over als borstklopperij. Zij hebben namelijk gedegen bronnenonderzoek gedaan en daardoor de wijsheid in pacht. Dat in tegenstelling tot de gevestigde orde, aldus Monaldi en Sorti. Ze kunnen best gelijk hebben, maar dat is voor de lezer moeilijk te bepalen zonder zelf een uitgebreid onderzoek te starten.