De wereld als leugen roman

Ik las vorige week in de krant over dit boek en het deed me zowel qua onderwerp als stijl wel wat aan Ben Elton denken. Satire op de Wereld draait door waan van de dag met elke dag weer "misschien wel het beste boek van dit jaar" of " misschien wel de beste film in jaren" of misschien wel de meest betoverende cd in jaren".
Maar misschien ook wel niet.

Het verhaal is niet ijzersterk of heel bijzonder, de stijl en het tempo wel. Leest vlot door, er wordt de draak gestoken met de tv persoonlijkheden waarvan je er een aantal onmiddellijk herkent, ook als je bij DWDD meestal vlot weer verder zapt omdat je moe wordt van dat lendelamme kringetje zelfde BN'ers. De schrijver van Turkse komaf, Thijs de presentator van een DWDD achtig programma met als tafelheer Serge Jeanette ("krijg altijd kippenvel van dat stemmetje") en ook de talkshowhost met Oost Europese roots zijn uiteraard vrij makkelijk te herkennen.

Er wordt de draak gestoken met de niksigheid, de vluchtigheid, de waan van de dag, de ego's, de mislukte schrijver wiens zucht naar succes naar adem snakt, patserige redacteuren, cokesnuivende BN'ers en dat hele wereldje vol plastic people, omhooggevallen inlikkers en vriendjespolitici.

Het deed me ook daadwerkelijk wel wat aan Ben Elton denken. En dat is alleen maar fijn.

Toch zijn er ook wel wat minpunten.
Een hoop verhaallijnen blijven onafgemaakt, waardoor ik me afvroeg wat het nut er nou precies van was en waarom het niet wat beter uitgewerkt werd. Sommige verhaallijnen kon je dan zelf nog wel aan elkaar lijmen, al bleef het de vraag waarom bepaalde personages het verhaal nu eigenlijk kwamen bevolken. Ik had de indruk dat de schrijver daar zelf soms ook niet helemaal over uit was

Daarnaast zijn sommige personages cliché (de buurman bijvoorbeeld, sowieso een wat overbodige persoon, ook hoofdpersoon in de niet afgewerkte verhaallijnen).

Zoals gezegd, het verhaal is niet heel sterk, het dient ook meer als kapstok voor een venijnige satire, een aanklacht tegen die vluchtige hypes in de literatuur, waar dit boek eigenlijk paradoxaal ook wel weer deel van uitmaakt, maar dat is wellicht juist opzettelijk. Het is een beetje junkfood literatuur, vind ik op zijn tijd ook wel lekker. Ik ben sowieso geen liefhebber van zware diep intellectueel verantwoorde literatuur waarin 800 pagina's geen ene reet gebeurde maar die wel geprezen worden als het beste sinds de uitvinding van de Bounty. Dit is denk ik een beetje het tegenovergestelde daarvan.

Het mocht de pret uiteindelijk niet drukken, veel vaart, en daar hou ik sowieso van, en een toch wel amusant verhaal over een schrijver aan de grond in een onbewoonbaar verklaard krot aan de rand van de beschaafde wereld die opeens een kans krijgt.

En Gellings kan best mooi schrijven, het eerste sprookjesachtige hoofdstuk vond ik erg mooi bedacht en geschreven.

Ben wel benieuwd naar andere boeken van Gellings, jammer dat het boek waar ik het meest benieuwd naar ben nou net niet bij de biep ligt... Nou ja, dan maar een ander boek proberen.

een prachtig boek