De Wraak Van Baudelaire Misdaadroman

Geschreven bij De wraak van Baudelaire

Een commissaris en een inspecteur worden geconfronteerd met een “ongewone moord”. Op het lijk vinden ze verzen van Baudelaire in diens handschrift. Eigenaardig, want de poëet is drie jaar eerder gestorven.

Door meer over het verhaal te vertellen, zou ik teveel verraden, wat de koper/lezer van het boek met zekerheid niet zou appreciëren.

De auteur heeft magistraal de beklemmende sfeer van het einde van de 19de eeuw geschilderd zonder aanstootgevend taalgebruik waar we allemaal in de huidige thrillers maar al te vaak mee geconfronteerd worden.

De achtergrond van "De wraak van Baudelaire" is het Parijs van 1870 tijdens de Pruisische belegering. Een omsingelde stad waar de adel en de bourgeoisie zich overgeven aan de onvoorstelbaarste orgiën, waar artiesten de bevolking tot weerstand willen motiveren, waar hongersnood en ziektes hoogtij vieren, waar zelfs de olifanten uit de zoo’s hun einde vinden op de spijskaart van de weinige restaurants en waar de smalle donkere steegjes tijdens de nacht niet alleen door de ratten worden bewandeld. De marginale hoofdpersonages in “De wraak van Baudelaire” zijn tijdgenoten van Emile Zola en Victor Hugo, terwijl de auteur een Parijs schildert dat nog beklemmender is als dat uit “Les miserabels”. In deze hermetisch afgesloten stad proberen twee politiemannen een mysterieuze moord op te lossen, wat hen door alle duistere hoeken van Parijs zal voeren, tot zelfs aan het hof van keizer Napoleon III.

Dit verhaal gaf me dezelfde sensaties als toen ik jaren geleden kennis maakte met de verhalen van Edgar Allan Poe. “The black cat”, “The facts in the case of Mr Valdemar” en “The murders in the rue Morgue” zijn me altijd bijgebleven. Is het een toeval dat Baudelaire werken van deze poëet heeft vertaald?

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen bepaalde beschreven taferelen en riten zal appreciëren, maar het is de geschiedenis die deze onterende gebeurtenissen heeft gecreëerd, niet de auteur. De auteur heeft heel wat opzoekingswerk gedaan om zo waarheidsgetrouw mogelijk een duistere periode uit de Franse geschiedenis weer te geven.

Dit verhaal verdient zeker de “Hercule Poirot Prijs”, die hem in 2007 werd uitgereikt.

"De wraak van Baudelaire" is meer dan een literaire thriller. Het verdient ook het logo "historische roman", want de auteur heeft waarheidsgetrouw het leven en vooral de sfeer van het bezette Parijs beschreven. Toch is het een roman om geconcentreerd te lezen, het liefst 's nachts als je alleen bent, gezeten in een gemakkelijke fauteuil, met alleen een paar flakkerende kaarsen als verlichting naast je. Wat de sfeer van het boek nog duidelijker tot zijn recht zal doen komen.

Voor het eerst sinds ik Edgar Allan Poe heb gelezen, is eindelijk een Vlaamse auteur erin geslaagd me hetzelfde gevoel te geven, zo goed en treffend, dat ik hoop dit ooit op het grote witte doek te zien.

Een aanrader voor al wie van echte literaire thrillers houdt.

Geschreven bij De wraak van Baudelaire

Als ik op Facebook een bericht zie van Bob Van Laerhoven 'dat zijn Engelse verhalenbundel 'Dangerous Obsessions' in het Spaans, Portugees, Italiaans en Zweeds wordt uitgegeven en niet in het Vlaams verkrijgbaar is', intrigeert mij dat enorm. Ja, waarom heb ik nog niks van hem gelezen? Ik start met 'De wraak van Baudelaire'. Niet voor watjes!

Katapult naar Rimbaud
Voordat ik aan het boek start, katapulteer ik mezelf terug naar het Atheneum in Turnhout. Onze leraar Frans gaf ons huiswerk: declameer het gedicht van Rimbaud (tijdsgenoot van Baudelaire) 'Le Bateau Ivre' van buiten. Merci Monsieur Fonteyn!

Bob Van Laerhoven
Deze bescheiden kempenzoon, geboren in het authentieke Arendonk, heeft meer dan 30 boeken op zijn palmares en kent vooral in het buitenland succes. Hij reisde naar conflict- en oorlogsgebieden om getuigenissen van slachtoffers de wereld in te sturen. Bob Van Laerhoven schrijft romans, kinderverhalen, theaterwerken en non-fictie. Wat! Een duizendpoot... neen, een duizendhand.

Plot 'De wraak van Baudelaire'
Commissaris Lefèbre en assistent Bouveroux krijgen te maken met een makabere seriemoordenaar. Op de verminkte lijken vinden ze elke keer weer een gedicht van de overleden Baudelaire in zijn eigenste handschrift. Bizar! Maar Parijs hecht niet zoveel belang aan deze moorden, wegens de turbulente tijd waarin het radeloze gepeupel in opstand komt tegen de decadente bourgeoisie.

De Pruisen rukken op en zetten Parijs als ratten in de val. De adel houdt orgieën en absurde feesten. De lichtzinnige Napoleon III baseert zijn strategie op toekomstvoorspellingen van magiërs. Het arme volk voedt zich met zijn doden.

De moorden intrigeren toch Lefèbre, waarbij het familiedrama en zijn verleden telkens opspelen. Het wordt persoonlijk.

Een ware teletijdmachine!
Vaak heb ik bijna mezelf overtuigd om het boek weg te leggen. Ik bevond me écht in vreselijke, donkere en ongure Parijs. Van Laerhoven kan je geestelijk het decor insleuren. Hij gebruikt rijkelijk overladen zinnen doorspekt met Franse en Algerijnse begrippen, wat het verhaal nog meer élan geeft. De historische feiten en personen, die door het verhaal lopen, maken het boek waardevol voor me.

De flashbacks van commissaris Lefèbre naar zijn 'fantastische' soldatentijd in Algiers waan ik té 'James Bond'. De beschrijvingen van de hoererij en perversiteit waren misselijkmakend. Toch bleef ik gulzig verder lezen benieuwd naar de ontknoping. Mijn gedacht: niet voor watjes!

Geschreven bij De wraak van Baudelaire

Historisch en zo actueel! Een groot boek te lezen!

Geschreven bij De wraak van Baudelaire

Een commissaris en een inspecteur worden geconfronteerd met een “ongewone moord”. Op het lijk vinden ze verzen van Baudelaire in diens handschrift. Eigenaardig, want de poëet is drie jaar eerder gestorven.

De auteur heeft magistraal de beklemmende sfeer van het einde van de 19de eeuw geschilderd zonder aanstootgevend taalgebruik waar we allemaal in de huidige thrillers maar al te vaak mee geconfronteerd worden.

De achtergrond van "De wraak van Baudelaire" is het Parijs van 1870 tijdens de Pruisische belegering. Een omsingelde stad waar de adel en de bourgeoisie zich overgeven aan de onvoorstelbaarste orgiën, waar artiesten de bevolking tot weerstand willen motiveren, waar hongersnood en ziektes hoogtij vieren, waar zelfs de olifanten uit de zoo’s hun einde vinden op de spijskaart van de weinige restaurants en waar de smalle donkere steegjes tijdens de nacht niet alleen door de ratten worden bewandeld. De marginale hoofdpersonages in “De wraak van Baudelaire” zijn tijdgenoten van Emile Zola en Victor Hugo, terwijl de auteur een Parijs schildert dat nog beklemmender is als dat uit “Les miserabels”. In deze hermetisch afgesloten stad proberen twee politiemannen een mysterieuze moord op te lossen, wat hen door alle duistere hoeken van Parijs zal voeren, tot zelfs aan het hof van keizer Napoleon III.

Dit verhaal gaf me dezelfde sensaties als toen ik jaren geleden kennis maakte met de verhalen van Edgar Allan Poe. “The black cat”, “The facts in the case of Mr Valdemar” en “The murders in the rue Morgue” zijn me altijd bijgebleven. Is het een toeval dat Baudelaire werken van deze poëet heeft vertaald?

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen bepaalde beschreven taferelen en riten zal appreciëren, maar het is de geschiedenis die deze onterende gebeurtenissen heeft gecreëerd, niet de auteur. De auteur heeft heel wat opzoekingswerk gedaan om zo waarheidsgetrouw mogelijk een duistere periode uit de Franse geschiedenis weer te geven.

Dit verhaal verdient zeker de “Hercule Poirot Prijs”, die hem in 2007 werd uitgereikt.

"De wraak van Baudelaire" is meer dan een literaire thriller. Het verdient ook het logo "historische roman", want de auteur heeft waarheidsgetrouw het leven en vooral de sfeer van het bezette Parijs beschreven. Toch is het een roman om geconcentreerd te lezen, het liefst 's nachts als je alleen bent, gezeten in een gemakkelijke fauteuil, met alleen een paar flakkerende kaarsen als verlichting naast je. Wat de sfeer van het boek nog duidelijker tot zijn recht zal doen komen.

Voor het eerst sinds ik Edgar Allan Poe heb gelezen, is eindelijk een Vlaamse auteur erin geslaagd me hetzelfde gevoel te geven, zo goed en treffend, dat ik hoop dit ooit op het grote witte doek te zien.

Een aanrader voor al wie van echte literaire thrillers houdt.