De zaak Magritte

Geschreven bij De zaak Magritte

Na de dood van zijn vrouw Camille kwijnt rechercheur Alex Berger letterlijk weg. Hij komt niet meer buiten, zijn huis is een puinhoop, alcohol blijft hem verdoven. Kortom, het kan hem allemaal niets meer schelen. Totdat Novak, een derderangs crimineel, vrijkomt en Berger door commissaris Leroux gevraagd wordt om terug bij het team aan te sluiten. Heel wat herinneringen komen terug boven drijven en Berger neemt, eerst niet van harte, het aanbod aan. De samenwerking met zijn oud-collega's verloopt stroef en Berger besluit om alleen op onderzoek te gaan. Stap voor stap legt hij het mysterie van de moorden bloot, dit in combinatie met de link die er is tussen de slachtoffers is. Tussen Brussel en Parijs, met de demonen die nog steeds in zijn hoofd spoken om Camille, neemt Berger een beslissing.

'Ik ben geen kunstenaar, liefste..... Ik kan van je dood niets moois maken'

Net als in zijn vorige boeken is Coppers' schrijfstijl zeer toegankelijk. Geen ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden. Het verhaal leest daardoor vlot met de juist gedoseerde spanning op de juiste momenten. Je wordt ondergedompeld in zijn detail voor sfeerbeelden en mede daardoor is ook dit boek weer filmisch neergezet. Hij weet waarover hij het heeft, heeft kennis van zaken en dat maakt dat het boek geloofwaardig overkomt, net als zijn personages.

Dit boek is bovendien een eerbetoon, een hommage aan René Magritte, een Belgisch surrealistisch kunstschilder. De titel dekt in dit geval de lading. Coppers verwerkt de werken van Magritte dusdanig in het verhaal dat alles verwijst naar Magritte. En net daardoor krijgt bij de recherche deze zaak ook deze titel mee, 'De zaak Magritte'.

'Een lofzang op de verbeelding'

De manier waarop Coppers het rouwproces van Berger beschrijft en verwerkt maakt dit verhaal menselijk en levendig. Het verlies van zijn geliefde, het immense verdriet dat daarmee gepaard gaat, het isolement waarin Berger zit worden zo beeldend beschreven dat het je langs de ene kant ontzettend aangrijpt terwijl je probeert om dit te begrijpen, maar langs de andere kant wil je Berger ook eens goed door elkaar schudden om zijn leven terug op de rails te krijgen. Ik vind het erg knap van Coppers om als misdaadauteur zulke intens trieste gevoelens over te brengen naar de lezer.

Het aangename bij Coppers' boeken is dat je gelijk mee in het verhaal zit. Ook nu is dat niet anders. De opbouw naar de plot toe is zowel subliem als subtiel. Beetje bij beetje kom je meer te weten over hoe alles in elkaar zit, hoe het schuldgevoel aan Berger vreet en hoe hij op een gegeven moment 'vrede' heeft met dit gevoel en een beslissing neemt. De plot is verrassend, zeer verrassend. Op geen enkel moment in het verhaal zie je dit aankomen. Chapeau!

Mijn verwachtingen zijn meer dan uitgekomen. Waar ik dacht dat dit boek eerder in de lijn van de Liese Meerhout serie zou liggen, bleek dit ongegrond. Met Berger heeft Coppers een totaal nieuw personage gecreëerd en 'I like it'! Een gebroken man die wegkwijnt in zijn verdriet, maar uiteindelijk een allesomvattende beslissing neemt.

Coppers heeft het weer gedaan. Op zijn gekende manier heeft hij 'De zaak Magritte' neergezet met een totaal nieuw personage. Vlot en beeldend geschreven, met twee verhaallijnen die feilloos in elkaar overlopen. Enerzijds de moorden, anderzijds Bergers rouwproces. Fenomenaal hoe hij intens verdriet, terreur en moord in één misdaadverhaal realiseert, maar vooral hoe menselijk en geloofwaardig het allemaal blijft. Coppers, hij blijft verbazen!!

4 dikke sterren voor Alex Berger!

Dit is echt een boek dat begint bij de cover. Een cover die misschien niet
helemaal hedendaags oogt, maar die een zeer mooi werk van Magritte toont.
De cover is een belangrijke link naar het verhaal, tijdens het lezen wordt
het duidelijk dat de plot en de cover een perfecte match zijn.

Wanneer ik dan het boek open sla, valt als eerste de strakke en moderne
typografie en vormgeving me op, dat alleen al geeft me een zeer aangenaam
gevoel tijdens het lezen.

‘Alles wat we zien, verbergt iets anders. We willen altijd ontdekken wat er
echter het zichtbare verborgen ligt.’ - Renée Magritte

En dan raak ik vanaf de proloog onmiddellijk gevangen door het boek,
wegleggen is vanaf nu zeer moeilijk. In het boek lopen 2 verhaallijnen door
elkaar. Enerzijds zijn er de bizarre moorden, anderzijds probeert Alex
Berger het verlies van zijn vrouw te verwerken. Beide verhaallijnen lopen
mooi door elkaar, en er is een duidelijke link tussen de twee. Het grote
gemis, het verlies loopt als een rode draad doorheen heel het boek. Een
rode draad die ook zeer belangrijk is voor het verhaal. Knap gedaan!

Coppers munt uit door zijn beschrijvende stijl. Zowel de omgeving, de
locaties als de personages worden zeer beeldend voorgesteld. Je loopt bijna
letterlijk mee rond in Brussel en Parijs. Je kijkt als het ware mee door de
ogen van de personages. En ook van de dialogen lijk je bijna deel uit te
maken.
Verder is het verhaal zelf zeer knap opgebouwd. Stap voor stap komen er
nieuwe elementen vrij. Zowel in het onderzoek naar de moorden, als in het
leven van Berger. De spanning naar de moorden stijgt en tegelijk lijkt
Berger beetje bij beetje vooruitgang te boeken in zijn rouwproces.

Ik was zeer nieuwsgierig naar de ontknoping. En wat voor een ontknoping, ik
ben er compleet door verrast. Dit had ik totaal niet zien aankomen, ik was
helemaal op het verkeerde been gezet. Maar wat mij het meest heeft geraakt
in het boek, is hoe Coppers het verlies, de pijn, de vragen, het gemis van
Berger weet te beschrijven. Het deed me dikwijls kippenvel krijgen. Het
maakte me pijnlijk duidelijk hoe nabestaanden zich moeten voelen, waar zijn
mee worstelen. Nabestaanden zijn ook slachtoffers. Jammer genoeg een zeer
actueel gegeven.

Coppers weet met dit boek de bijna surreële tijden van aanslagen, te
combineren met het surrealisme van Magritte.

Om het met de prachtige woorden van Coppers zelf te zeggen : “Mijn
eerbetoon aan Magritte is in de eerste plaats een lofzang op de
verbeelding. Maar in surreële tijden als deze wil ik bovenal het recht op
liefde en vrijheid bezingen. Dit is, wat mij betreft, grenzeloos”

Ik geef het boek graag 4 kunstige sterren.

voor de liefhebbers van het genre

“De zaak Magritte - Toni Coppers”
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

Ik heb helemaal niets met kunst, in gelijk welke vorm. Ik wist helemaal niets over Magritte.

Ondanks m’n “afkeer” tegenover schilderijen, ben ik positief verrast door dit boek.
Het leert je wat bij over Magritte, zonder als een studieboek over te komen.

Maar wat een emotioneel boek. Ik voelde tijdens het lezen gewoon de pijn, machteloosheid en woede van Alex Berger.
Het einde was onverwacht, voor mij dan toch.

Ik ben enorm verslingerd aan de serie van Liese Meerhout, maar een vervolg van Alex Berger zie ik ook wel zitten!

Ook weer de typische vlotte schrijfstijl die we gewoon zijn van Toni. Dit boek vraagt om op 1 dag uitgelezen te worden, van de zetel, naar de tafel, naar het toilet en naar bed...

Geen woord teveel gebruikt Toni Coppers om mij als lezer aan zijn lippen te laten hangen. Hierdoor heeft elk woord betekenis en hakt het verhaal er ontzettend in. De eenzaamheid, de wanhoop en het schuldgevoel, die rechercheur Alex Berger ondervindt na de dood van zijn vrouw bij een terroristische aanslag in Parijs, zijn zo ontzettend goed beschreven dat ik na het lezen van dit boek een soort van aangeslagen achterbleef. Dit in combinatie met de verhaallijn van de moorden en de daaraan gekoppelde achtergronden die haarfijn gefileerd worden door Copper maken dit ook een boek om niet snel uit mijn gedachten te krijgen… oh ja, laten wij vooral het sausje Margritte niet vergeten, briljant in deze thriller verwerkt, chapeau! Tijd om zijn andere werk snel te gaan lezen, want het smaakt zeker naar meer!

Een in NL onbekende Belgische thrillerschrijver, die zeer de moeite waard is om 'ontdekt' te worden. Kan helaas niet in de NL boekhandel worden gekocht, maar dus wel via Bol.com en de Belgische boekhandel uiteraard. Boek is door degeen, aan wie ik (of beter gezegd: de Kerstman) het kado heb gedaan, zeer gewaardeerd. En heeft inmiddels via Bol.com geleid tot een volgende aankoop van een boek van deze auteur.

vlot geschreven

De hoofdpersoon, Alex Berger, is een rechercheur verbonden aan de Belgische politie en worstelt met vele zaken uit de afgelopen twee jaar. Zo is zijn echtgenote (Camille) om het leven gekomen bij de aanslagen van Parijs in november 2015. Een gegeven waarvan hij zichzelf de schuld geeft. Alex verblijft op het moment van de aanslagen in Brussel om moordenaar John Novak te verhoren en ziet daardoor geen kans om zijn vrouw te beschermen tegen dit vreselijke drama. Novak wordt beschuldigd van allerlei opmerkelijke moorden in Brussel en Parijs. Deze moorden zijn gepleegd naar voorbeeld van het schilderij Les Amants uit 1928 van de surrealistische schilder René Magritte. Alle moorden hebben het tekstopschrift: Ceci n’est pas un suïcide. Het spoor van de politie leidt naar Novak vanwege zijn opvallende interesse in schilderen en schilderkunst tijdens zijn verblijf in de gevangenis.

In de loop van het verhaal ziet Novak kans om te ontsnappen en is het hele rechercheteam naar hem op zoek. Alex krijgt last van nachtmerries waarin zijn overleden vrouw de hoofdrol speelt. Dit wordt gekenmerkt als een rode draad door het hele verhaal. Alex is door het overlijden van zijn vrouw aan de drank geraakt en loopt ook bij een psychiater. Bovenop deze problemen wordt hij geacht om mee te werken aan het oplossen van diverse moorden in Brussel en Parijs die als een soort puzzel met elkaar in verbinding staan. Alex wordt er op het eind zo erg door meegesleurd, dat hij er bijna zelf aan onder door gaat.

Alex probeert het hele boek door te achterhalen wat zijn vrouw hem nu eigenlijk nog wilde vertellen vlak voor haar overlijden. Uiteindelijk komt hij in contact met Marie Lou, een voormalige vriendin van Camille, die hem vertelt wat zijn vrouw hem te zeggen had. Door dit gegeven raakt hij nog meer van zijn stuk. Maar ook door wat het motief van de dader moet zijn geweest in verband met het schilderij Les Amants van Magritte raakt hij van slag. Als dit op het einde duidelijk wordt gemaakt, valt zowel de rechercheur alsmede de lezer even stil, zoniet van de ene in de andere verbazing. Een bijzonder knap boek van Coppens, dat de lezer constant in de ban blijft houden en met een zeer verrassende plotwending op het eind.

Toni Coppers kennen we vooral van zijn serie rond inspecteur Liese Meerhout. Zes boeken lang hield ze zich bezig met kunstcriminaliteit in Brussel, waarna ze verhuisde naar Antwerpen en moordzaken ging oplossen. Met dertien boeken is de reeks nog niet afgesloten, wist Coppers onlangs op de Boekenbeurs te vertellen, maar het was wel tijd voor een nieuw seriepersonage. En dat heet Alex Berger.

Alex woont in Brussel en verloor twee jaar geleden zijn geliefde vrouw Camille tijdens de aanslagen in de Franse hoofdstad. Zelf was hij niet aanwezig, omdat hij in Brussel een verdachte moest verhoren en dat neemt hij zichzelf nog steeds bijzonder kwalijk. Alex is een gebroken man, hij kan maar niet loslaten wat er is gebeurd en functioneert nog nauwelijks. Wanneer in een nieuwe moordzaak de naam van Novak opduikt, de man die hij destijds aan het ondervragen was toen Camille stierf, besluit Alex aan het onderzoek mee te werken en zo hopelijk wraak te kunnen nemen.

Het verdriet, de nachtmerries en het alcoholprobleem van Alex krijgen te veel de overhand in dit boek. De moordzaken komen daardoor niet genoeg uit de verf, de plot raakt min of meer ondergesneeuwd. En dat is jammer, want schrijven doet Coppers nog steeds als de beste, zijn boek is zeer toegankelijk en vlot geschreven. Bij deze auteur weet je wat je krijgt: een duidelijke zaak, zonder ingewikkelde toestanden. 'De zaak Magritte' is een geloofwaardig verhaal met vrij goed uitgewerkte karakters. Helemaal overtuigen doet het boek niet, maar het is mooi dat Coppers na bijna tien jaar Liese Meerhout een begin gemaakt heeft met een tweede thrillerserie.

De serie van Toni Coppers over Liese Meerhout vind ik geweldige boeken en zijn uitstapje naar “De zaak Magritte” trok mijn aandacht. Toni is genomineerd voor de Hercule Poirot prijs, dus heb ik het boek opgepakt en ben gaan lezen.

Geen boek wat je leest met de tv aan, want door de vele personages en het verspringen van Brussel naar Parijs moet je je gedachten er goed bij houden.

Ik lees graag boeken waar ik me kan laten mee slepen in het verhaal, maar er moeten niet teveel personages met verschillende namen in voorkomen. Wanneer het eerst commissaris is en dan verderop Alain en even later Prieux en dit is één en dezelfde persoon, dan moet ik echt mijn gedachten er goed bij houden. Dit gebeurde met meerdere personages.

Ook de schrijfstijl was wat zwaarder dan ik van Toni gewend ben, maar het paste prima bij het verhaal. Na ruim 100 bladzijden zat ik eindelijk in het verhaal en werd toen mee gezogen in de personage van Alex Berger. Medelijden kreeg ik met hem, verschrikkelijk wat verdriet met je kan doen.

Van de kunstenaar Magritte had ik nog nooit gehoord, dacht ik, maar nu kom ik zijn werken overal tegen en heb toch wel wat schilderijen van hem gezien. Een misdaad verhaal met een kunst boodschap erin.

Had ik in het begin wat moeite met dit boek, het einde was mooi, emotioneel zelfs en bijna bevredigend, want ik hoop dat Alex zijn leven weer enigszins op de rit krijgt en terug komt in een volgende zaak of misschien wel in de volgende Liese Meerhout als collega. Ik heb het gevoel dat er nog heel veel uit dit personage, Alex, gehaald kan worden.