Deep Blues A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta

Britse 'crooner', liedjesschrijver en heer van stand,
slalomt al meer dan twee decennia langs vrijwel alle denkbare muziekstijlen in een succesvolle,
maar artistiek grillige carrière. Robert Palmer wordt geboren in Balley, Yorkshire, maar brengt zijn
jeugd door op het eiland Malta. Als hij vier jaar oud is, kan hij al songs van Nat King Cole en Lena
Home meezingen. Terug in Scarborough, Yorkshire, leert hij gitaar spelen en formeert hij op
vijftienjarige leeftijd zijn eerste bandje: The Mandrakes. Vier jaar zingt hij als vervanger van Jess
Roden op professionele basis bij de groep van trompettist Alan Bown: The Alan Bown Set. In '70
voegt hij zich bij de twaalf man tellende jazzrock-groep Dada, die het als werkbare eenheid slechts
één jaar volhoudt. Uit de restanten van Dada verrijst eind '71 het sextet Vinegar Joe, dat naast
Robert bestaat uit Elkie Brooks (zang), Pete Gage (gitaar), Steve York (bas), Mike Deacon (toetsen)
en Pete Gavin (drums). Ondanks prima live-optredens en redelijke elpees weet de groep niet door
te breken. Begin '74 gaan de leden elk huns weegs. Van hen is Brooks veruit het meest succesvol.
Pearl's A Singer, afkomstig van Two Days Away, wordt haar grootste hit. Voor Sneakin' Sally
Through The Alley neemt Palmer in New York songs op met studiomuzikanten als Bernard Purdie
(drums), Gordon Edwards (bas), Cornell Dupree (gitaar) en Richard Tee (toetsen) en in New
Orleans met The Meters en Lowell George. Het gekozen idioom is r&b en funk.
Doorwrochte arrangementen en romantische - met strijkers aangevulde - ballades overheersen op
Pressure Drop. Met Some People Can Do What They Like keert Palmer terug naar het concept van
Sneakin' Sally Through The Alley. Opgenomen met medewerking van leden van Little Feat
vertonen de songs in een geraffineerde structuur veel funk en r&b, met hier en daar als
nieuwigheid invloeden uit Afrikaanse (veel percussie) en Mexicaanse muziek. Met Best Of Both
Worlds, als hitsingle getrokken van Double Fun, breekt Palmer zowel in de Verenigde Staten als in
Europa definitief door. Palmer produceert deze sterk disco-georiënteerde plaat zelf en werkt
daarbij met tal van studiomuzikanten. Secrets kenmerkt zich door een live-geluid en een
wisselvallige repertoirekeuze van uiteenlopende rockers en ballads. Meest opvallende
medewerker aan Clues is de Engelsman Gary Numan, die in zijn vaderland met zijn robotsongs veel
succes heeft. Palmer, inmiddels woonachtig te Nassau op de Bahama's, mixt de elektronica door
zijn stijlvolle cocktail van gitaarrock, synthesizerballades, funk-en reggaesongs. Maybe It'S Live is
voor de helft live en valt tegen. Palmer stort zich in produktiewerk (onder meer voor Moon Martin
en Desmond Dekker) en weet op het sterke Pride een uitgebalanceerde mix te maken van
Caribische funksoul en de in New York opgang makende elektro-funk. Tot ieders verbazing
verleent Palmer zijn vocale medewerking aan The Power Station van The Power Station, een
verder met Chic-drummer Tony Thompson aangevuld hobbyproject van de Duran Duran-leden
John Taylor en Andy Taylor waarop hij in artistiek opzicht een energieke, maar verdwaalde indruk
maakt. Op hun beurt dragen Andy Taylor en Tony Thompson bij aan Riptide, waaraan verder opvalt
dat Palmer na zes jaar de produktie weer eens uitbesteedt, en wel aan Chic-bassist Berard
Edwards. De muziek op Riptide is toegankelijker dan de nogal avantgardistische voorganger en
wordt door Palmer zelf als 'up tempo r&b' omschreven. Addicted To Love is in ieder
geval een grote hit, met name in de Verenigde Staten. Palmer verhuist naar Zwitserland. Op Heavy
Nova zijn o.a. Garth Hudson en Rick Danko van The Band te horen. Palmer weet wederom vele
muzikale stijlen als r&b, elektro-pop, afro-beat en Caribbean rock samen te brengen en
zelfs heavy metal-invloeden ontbreken niet. De plaat vormt ondanks deze diversiteit een krachtig
geheel. Ook Don'T Explain valt op door een gevarieerd aanbod muziekstijlen en -soorten. De
reggae-versie van Bob Dylans I'll Be Your Baby Tonight wordt mede dank zij de inbreng van Ub40
een grote hit. De cd eindigt met een flink brok jazz, waaronder een uitvoering van Billie Holiday's
Don't Explain. Het blijkt een voorbode van het, vrijwel geheel met jazz-covers gevulde Ridin' High.
Het wordt een commerciële flop. Ook artistiek gezien mislukt het project, vooral door gebrek aan
emotie en de ware jazz-drive. De ervaren rasmuzikant maakt een vermoeide indruk. Honey en
‘Addictions' vormen twee delen van een compilatie met nieuw opgenomen of geremixte Palmer-
songs, die vreemd genoeg zelden boven de originele versies uitstijgen.

Bron: OOR
Popencyclopedie