Denken aan Bandoeng

Fijn om te lezen

Bij het zien van de schitterende cover van Denken aan Bandoeng van Annelies Oldeman wil je weten wie het meisje is dat bij haar vader of iemand anders op schoot zit en wie die man is. Het doet nostalgisch aan. Het doet verlangen naar de warme zomer waar je op een terrasje zit met iets fris of bij een zwembad waar je lekker in kan afkoelen en daarna opdrogen in de zon op het grasveld. De titel maakt nieuwsgierig.

Denken aan Bandoeng van Annelies Oldeman gaat over drie generaties die ieder op hun eigen manier hun tijd in het voormalig Nederlands - Indië hebben beleefd, hoe de grootouders naar Nederlands - Indië vertrokken, de tijd dat de drie generaties daar woonden en werkten, de tijd in de kampen en hun uiteindelijke terugkeer naar Nederland, hoe ze dat hebben ervaren. Ondertussen werden er vanuit Nederlands - Indië brieven en vaak meer zoals foto's naar de familie in Nederland en andersom gestuurd. Het zijn vaak ontroerende, liefdevolle brieven, zeker die van een zusje aan haar oudere zus zijn ontroerend, maar ook vermakelijk. In het boek kan je lezen waar het de familie vooral om ging als ze elkaar brieven schreven. Het zal voor diegenen die voor het computertijdperk zijn geboren bekend voor komen.

Ondanks dat het deels fictie is, heeft Annelies Oldeman zich goed weten in te leven in haar grootouders en haar ouders en geloof je dat de fictieve stukjes echt hebben plaats gevonden. De fictie is mooi verweven met het waargebeurde. Ze heeft het leven van hen goed weten te verbeelden, mede dankzij de brieven en dagboekaantekeningen van haar ouders die over hun ervaringen in de kampen hadden geschreven. Je voelt de onmacht, het verdriet, de heimwee, de angst en de boosheid, maar ook de liefde voor elkaar en voor hun kinderen.

Meestal zijn boeken over Nederlands - Indië vanuit de volwassen persoon geschreven, maar in dit boek zijn er twee delen vanuit twee volwassen personen bekeken en één deel vanuit kinderogen waardoor je een ander beeld krijgt dan je meestal hebt met boeken over Nederlands - Indië. In dat deel vertelt de auteur hoe zij alles heeft beleefd als kind, het leven voordat ze in het kamp kwam, hoe het kampleven voor haar was, de terugreis naar Nederland en hoe haar eerste tijd in Nederland was. Ook lees je wat ze heden ten dage doet. Ze weet goed te verwoorden hoe de plaatsen waar ze vroeger kwam en waar ze woonde eruit zagen waardoor je er, op de kampen na, zelf heen wilt om het met eigen ogen te aanschouwen.

Net als bij veel boeken uit het verleden, krijg je ook in dit boek een mooi tijdsbeeld van hoe het vroeger was en weet je weer dat alles wat nu zo gewoon is, zoals bijvoorbeeld het rijden in een auto of het maken van foto's dat dat vroeger niet zo gewoon was. Het is alleen jammer dat de foto's in het boek onduidelijk zijn waardoor je niet goed kan zien wat er precies allemaal op staat. De foto op de cover is het mooist en duidelijkst van de foto's in het boek.

Kortom; Denken aan Bandoeng van Annelies Oldeman is een interessant boek over drie generaties die ieder op hun eigen manier de gebeurtenissen hebben beleefd in Nederlands - Indië, in de kampen en uiteindelijk weer terug in Nederland. Het zijn drie verschillende ervaringen waarvan er twee delen vanuit volwassen perspectief zijn bekeken en één deel vanuit de kinderogen. Je voelt de liefde voor de familie en voor het gezin waar ze uitkomen.

Interessant voor oud-Indisch gasten....