Donnybrook

Geschreven bij Donnybrook

Niet voor kleinzerige mensen. Een boek over rauwe mensen, goed geschreven.

Zo nu en dan krijg je een boek voor de kiezen die totaal over-the-top is maar waarbij je toch leesplezier aan beleefd.
Dit had ik bij het lezen van Donnybrook van Frank Bill.
Het verhaal begint met deze definitie:
Donnybrook: een rumoerig en chaotisch tafereel; een verhitte discussie.
In de 18e eeuw was dit uitgegroeid tot een enorme bijeenkomst, die elk jaar op 26 augustus begon en 15 dagen duurde, een verzamelplek voor paardenhandelaars, waarzeggers, bedelaars, worstelaars, dansers, vedelaars en venters van alle mogelijke etenswaren en drank. Donnybrook was berucht in Ierland en daarbuiten voor zijn lawaai en ordeloosheid, maar vooral voor de door de whisky aangewakkerde vechtparijen die na zonsondergang plaatsvonden. […] Volgens de legende gaf een bezoeker aan de Donnybrook Faire de voorkeur aan vechten boven eten.
Johnny Earl, Jarhead in het verhaal, zoekt een manier om zijn gezin te onderhouden en onderneemt de trip naar Donnybrook om mee te dingen naar de hoofdprijs van 100.000 dollar in het vechttornooi. Een reis met heel veel hindernissen.
Maar we maken ook kennis met Angus en Liz, die me heimelijk deden denken aan het koppel in de film Natural Born Killers, alleen nog gestoorder.
Ofwel is de auteur de scriptschrijver van Quentin Tarantino, ofwel heeft hij zijn ideeën uit diens films gehaald, maar je kan met recht en rede zeggen dat Donnybrook zonder moeite in het rijtje Tarantino-uitspattingen, letterlijk en figuurlijk, hoort.
Iedere bladzijde beschrijft wel een weggeschoten hoofd, liters bloed, kapot geslagen tanden, in stukken gereten vlees of andere folteringen.
Je hoeft geen hoogstaande literatuur te verwachten, maar als je in bent voor een pure adrenalinekick dan is Donnybrook echt een knal voor je kop waard.

Donnybrook is een toernooi. Men vecht daar voor een grote geldprijs. Net zolang Tot er nog maar een vechtersbaas over is. Jarhead besluit om mee te gaan doen. Hij moet zijn kinderen eten geven. Dit toernooi winnen, dan zijn al zijn zorgen voorbij. Maar er zijn meer vechters die precies hetzelfde idee hebben. Ze gaan allemaal voor de winst.
Het duurt even voordat ze bij de Donnybrook aankomen. Eerst moeten ze er zien te komen. Dit is een absurde roadtrip, voor de deelnemers. Er vallen veel gewonden en doden. Het bloed en weefsel vliegen je regelmatig om de oren. Het Boek heeft weinig tot geen rustmomentjes. De actie blijft doorgaan. Niet vergeten adem te halen.
Voor mij is het allemaal te veel van het goede. Er zijn ook behoorlijk veel personages, ze gebruiken veel drugs en zijn Niet op hun mondje gevallen. Het heeft een goede rode draad die je kunt volgen. Maar in miin ogen, is het over the top. Het is ook niet echt een roman, ik vind het meer een thriller, met horror aspecten, omdat het erg bloederig is, van tijd tot tijd.
Je moet echt van dit soort verhalen houden. De auteur beschrijft alles levensecht en je ziet álles voor je. Op sommige momenten wil je dat liever niet. Er staat een scene in met een hond. Deze had ik liever niet gelezen. Ik kan namelijk niet tégen dierenleed.
Het is wel enorm spannend en zit bomvol actie. Maar ik Kon mijn draai er niet goed in vinden. 3***

Lijkt me leuk.