Ernest Hemingway is gecanceld ter nagedachtenis aan Selim Lemouchi 1980-2014

Fantastisch boek. Erg van genoten. Aanvankelijk beetje spannend om het te gaan lezen gezien de thema's die genoemd worden, voelt als glad ijs, gaat dit respectvol? Word het niet vermoeiend? Maar zorgen waren voor niks. De hoofdpersoon is makkelijk mee in te leven en het verhaal leest heerlijk snel weg. Onderweg word je door van alles aan het denken gezet. Wil ook heel graag dat anderen het boek lezen zodat ik gedachtes kan uitwisselen. Voor mij gaat er ook een waarschuwing uit van het boek, waar ik me erg in kan vinden; dat we moeten oppassen met polarisatie in elk debat (links-rechts, man-vrouw, racisme, etc) en de 'cancelcultuur'. Het lijkt op te roepen meer te mogen twijfelen/ niet zeker weten, meer ruimte voor 'falen' voor het inzicht dat je ook met de beste bedoelingen niet alles goed kan doen maar dat je nog steeds een goed mens kunt zijn. Verder vind ik de mannelijkheid, het man zijn een boeiend onderwerp. Wat is het ouderwetse mannelijkheid (Hemingway)? En wat mag/ moet een man nu zijn nu dat oude archetype niet meer mag? En zijn er elementen van de ouderwetse man die de huidige man mag missen? De hoofdpersoon is in vele opzichten kwetsbaar, maar is daar plek voor in de huidige maatschappij?

Over de laatste punt, ik las van de week een recensie over dit boek in de Volkskrant (waar ik me voor 0% in kon vinden) waarin de gedachtes van de hoofdpersoon 'een klaagzang' genoemd werden en Henk van Straten neergezet werd als zeurende witte man. Ik vond het wel ironisch, want hiermee werd gelijk aan het licht gebracht wat er in de huidige maatschappij speelt: de man mag niet meer ouderwets (Hemingway-esk) mannelijk zijn, maar er is ook geen ruimte voor mannelijke kwetsbaarheid (dan zeur je namelijk, "man up!") en blanke heteroseksuele mannen worden steeds meer 'de vijand' en moeten in een hoek gaan zitten en hun mond houden. Zonde. Het doet de discussie (en de realiteit) geen eer.

Overigens ben ik zelf een vrouw, dubbelbloed ook nog eens, mocht dat voor iemand uitmaken in het vormen van een mening over deze recensie :)

Heerlijk boek met veel humor (de dakdekker is een prachtige personage, wat kan het leven toch simpel zijn:-) en veel zelfspot. Mooi dat Henk zich aan een serieus maatschappelijk thema waagt, nl. de soms doorgeschoten woke beweging. En zoals wel vaker bij boeken van Henk, voelt dit deels autobiografisch. De complexe ziel die stoeit met van alles en nog wat in deze vaak onbegrijpelijke wereld.

Veel te gemakkelijk om dit boek weg te zetten als een oppervlakkige bundeling van clichés. Dat is het allerminst. Boeken als deze, die tegen de stroom ingaan en vooral een heel eerlijk geluid laten horen, mogen we koesteren.

Waar sommige auteurs (lees: Houillebecq) de tijdgeest perfect aanvoelen en het talent hebben om vooruit te lopen op naderende ontwikkelingen, kleit Van Straten aan de hand van recente gebeurtenissen een oppervlakkig verhaal. De opening is veelbelovend, daarna wordt het snel minder en richting het einde wordt het ronduit voorspelbaar. De hoofdpersoon noch de tot verhaal gemaakte oneliners nodigen uit om het uit te lezen, met hangen en wurgen is het gelukt.