Ernie Brandts Nooit natrappen

In deze kleurrijke biografie grijpt Ernie Brandts met twee handen de kans om genadeloos af te rekenen met een aantal personen die de verdediger tijdens zijn carrière is tegengekomen. Zo krijgen o.a. Jan Reker, Ruud Gullit, Earnest Stewart, Jeffrey van As, Leon Vlemmings, Marco Boogers en Peter Hyballa er flink van langs. Daarbij neemt Brandts geen blad voor de mond in wat natuurlijk slechts zíjn kant van het verhaal is. Zijn openhartigheid - waarbij hij zichzelf regelmatig kwetsbaar opstelt - is soms aandoenlijk.

Maar de daadwerkelijk rode draad van het boek is zijn poging om het ontstane imago van té zachtaardig persoon op te poetsen én - misschien toch ook - de zucht naar erkenning. Totaal overbodig overigens, want iemand die zichzelf als 22-jarige jongeling moeiteloos overeind houdt in een spijkerharde en bloederige WK-finale in en tegen Argentinië zou zich nooit meer hoeven verdedigen tegen karaktermoord van buitenaf. Daar waar de toenmalige vaderlandse vedettes Cruijff, van Hanegem, Van der Kuijlen en Van Beveren om uiteenlopende (drog-)redenen schitterden door afwezigheid verdedigde de nog onervaren Brandts met hand en tand het Oranjeshirt en vaderlands' voetbaleer in de macabere setting van de destijds in Argentinië heersende dictatuur.

Tussen de regels door lijkt de hoofdpersoon van het boek zich overigens wel bewust van zijn tekortkomingen op het gebied van zelfprofilering, verbale capaciteiten en PR voor de draaiende camera's van de meedogenloze voetbaljungle.

Ernie Brandts heeft zowel als speler en (nog actieve) trainer een zeer interessante carrière achter de rug. Echter, het boek zou aanzienlijk aantrekkelijker zijn geweest als de nadruk bijvoorbeeld nog meer gelegd zou zijn geweest op diepere achtergrondverhalen over zijn verblijf met Oranje in Argentinië tijdens de WK in 1978. Verder is het jammer dat zijn ervaringen als trainer in Iran met slechts anderhalve bladzijde wordt afgedaan, terwijl aan het eind van het boek wordt vervallen in oeverloos saaie wedstrijdverslagen van de afgelopen maanden als trainer van FC Eindhoven. Bovendien beweert Brandts (en dus niet Piet de Visser) ontdekker van Ronaldo te zijn geweest, meer dan tien keer door PSV naar Brazilië gestuurd te zijn als scout en zich aldaar in het zaakwaarnemerscircuit te hebben bewogen. Voor de meeste lezers natuurlijk uiterst interessante stof die verder onbehandeld wordt gelaten. Een gemiste kans om de echte voetballiefhebber op inside-information te trakteren.

Ronduit storend zijn de talloze spellingsfouten en slecht opgebouwde zinnen in het boek. De auteur is kennelijk geen insider in de voetbalwereld. Slordig is ook om de naam van een Spaanse voetbalclub foutief te schrijven (Sporting Gyon in plaats van Gijón) en het te hebben over het WK in Oostenrijk & Zwitserland, terwijl het een EK betrof.

Maar het meest opmerkelijk is natuurlijk de titel van het boek. De roodharige coach sluit nagenoeg elke tirade jegens ex-collega's af met de mededeling geen wrok te koesteren, niet haatdragend te zijn en iedereen het beste te gunnen. Vooral zijn gedwongen vertrek bij NAC lijkt hij allesbehalve verwerkt te hebben. Twijfelachtig is dan ook of Brandts het echt meent als hij optekent juist Hyballa alle succes te gunnen bij zíjn NAC...