Ethics and Sport- Vicarious Liability in the Sports Industry

Een van de belangrijkste en meest controversiële figuren
uit de soulmuziek en medegrondlegger van de funk. Deze zichzelf America's Soulbrother Nr. 1,
The Creator, The Godfather of Soul, Mr. Dynamite en The Minister of The New New Superfunk
noemende artiest is de verpersoonlijking van de Amerikaanse droom: van schoenpoetsertje tot
platenmiljonair. Van straatarme autowasser uit Pulaski, Tennessee tot eigenaar van radio- en tv-
stations, veel onroerend goed, een keten van Soul Food-restaurants, een productiemaatschappij
en een muziekuitgeverij. Al vanaf begin jaren vijftig is Brown actief in de muziek, te beginnen met
de gospelformatie The Three Swanees, later omgedoopt in The Famous Flames. Voeren The Three
Swanees uitsluitend gewijde muziek uit, The Famous Flames leggen zich ook toe op het coveren
van r&b-hits. Brown wordt in '56 ontdekt door Ralph Bass van King Records in
Cincinnati, die hem voor het sublabel Federal de lokale hit Please Please Please laat opnemen. Op
grond van het nationale succes van de gospelachtige opvolger Try Me ('58) komt Brown onder
contract bij het theaterbureau Universal Attractions, waar eigenaar Ben Bart hem de kneepjes van
het vak leert. Als gevolg van talloze succesvolle optredens, die compleet met een meermalen van
kostuum wisselende Brown een variété-achtig karakter dragen, groeit Brown in het begin van de
jaren zestig uit tot de populairste r&b-artiest van de Verenigde Staten, die zijn publiek
als geen ander in extase weet te brengen en volkomen verdiend de bijnaam The Hardest Working
Man In Showbusiness krijgt. De inmiddels klassiek geworden live-elpee Live At The Apollo geeft
een uitstekende indruk van Browns shows uit die jaren. Midden jaren zestig komt er een lichte
kentering in Browns carrière wanneer hij onder druk van King Records melodieuzere muziek
compleet met strijkers moet gaan opnemen. Tegelijkertijd wordt hem echter toegestaan met
bandleider Nat Jones progressieve nummers als Papa's Got A Brand New Bag en Ain't That A
Groove op de plaat te zetten. In '67 wordt Jones opgevolgd door Alfred Ellis en breekt met songs
als Cold Sweat, Licking Stick en Mother Popcorn in muzikaal opzicht Browns meest interessante
periode aan. Gedurende die in politiek opzicht woelige periode ligt Brown overhoop met zijn
militante zwarte achterban, door zowel nummers als America Is My Home als Say It Loud, I'm Black
And I'm Proud op te nemen. Later toont hij zich een stuwende kracht in de strijd voor gelijke
rechten voor de zwarte Amerikaanse bevolking. In '71 stapt Brown over naar Polydor en maakt
platen met zijn vaste groep Fred Wesley And The JB's, die altijd garant staat voor een hechte
begeleiding met hypnotiserende ritmes. Ondanks standaardisatie en voorspelbaarheid behoudt
Browns street-funk actuele waarde, zoals hits als Make It Funky ('71), Get On The Good Foot ('72)
en The Payback ('74) volop bewijzen. Toch maakt de opkomst van progressieve en veelzijdiger
funkgroepen als The Ohio Players en Kool And The Gang het Brown moeilijk zich in de jaren
zeventig staande te houden. Hij stort zich vanaf '73 derhalve op het maken van soundtracks voor
films als Black Caesar en Slaughter's Big Rip-Off en aanvaardt een rol in Come To The Table. Hoewel
Brown als live-attractie nog steeds volop in de running is (hij komt enkele keren naar het North Sea
Jazz Festival), is zijn platenverkoop niet meer wat het was. Ook de van Get On The Good Foot
afkomstige hit It's Too Funky In Here, een schitterende mengeling van funk en disco, blijkt geen
blijvende opleving. Na een lange tijd kwakkelen haakt hij met de 12 inch Unity, een duet met
Afrika Bambaataa, in '84 in op de heersende rap-scene en brengt het titelnummer van het door
Dan Hartman geproduceerde Bring It On uit de film Rocky Iv hem weer terug aan het front. Tevens
schrijft James Brown een openhartige autobiografie. Op Living In America doen o.a. Wilson Pickett,
Robert Palmer en Joe Cocker mee. Soul Session Live is eigenlijk meer een plaat van de hiphop-
groep Full Force, waarop Brown meedoet. Hij is dan de meest gesamplede artiest ter wereld.
Talloze hiphop-crews gebruiken flarden oude James Brown op hun platen (de meest gebruikte
staan op The Cd Of J.B.). Ook zijn meer obscure werk, The Cd Of J.B. 2, alsmede zijn producties
voor artiesten uit zijn Revue (Maceo Parker, Fred Wesley, Lyn Collins, Bobby Byrd), worden onder
de noemer 'rare grooves' plotseling zeer gewild onder hiphop- en house-DJ's. Met Brown zelf
gaat het minder goed. Hij begint drugs (Pcp ofwel angeldust) te gebruiken en wordt verscheidene
malen gearresteerd voor onder meer illegaal wapenbezit, poging tot doodslag en mishandeling
(van zijn derde, in '96 in een drugskliniek overleden vrouw Adrienne). Uiteindelijk wordt hij in
december '88 veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf. Als Brown in de cel zit brengen
muzikanten uit zijn Revue het veelzeggend getitelde Startime uit en ondernemen een Europese
tournee. Nauwelijks is Brown uit de State Park Correctional Facility bij Columbia, South Carolina
ontslagen (maart '91, wegens goed gedrag) of hij staat weer op het North Sea Jazz Festival, maar
getuige I'M Real en Love Over-Due is hij op plaatgebied opnieuw de weg kwijt. Met Universal
James zit hij weer enigszins op het goede spoor, al kan het niet in de schaduw staan van zijn
klassieke werk. Ter compensatie is er een zeer goede biografie van Cynthia Rose en Messing With
The Blues, een fraai gedocumenteerde en ideaal samengestelde 4cd-box: de ultieme James
Brown-compilatie. Van de vele andere, vaak rommelig samengestelde verzamelaars zijn de
hitcompilaties The Next Step, Solid Gold, Roots Of A Revolution, The Cd Of J.B. en In The Jungle
Groove, gunstige uitzonderingen. Motherlode is een dubbel-cd met zeldzaam materiaal uit de
periode '57-'85 en belicht een weinig gehoorde kant van Brown. I'M Back bevat een concert uit
'68 en is minstens zo essentieel als Live At The Apollo. De biografie I Feel Good leest als een
excuusbrief van een gedreven man, wiens onmetelijke invloed op de pophistorie onverlet blijft en
die bovendien het optreden nog steeds niet kan laten.

Bron: OOR Popencyclopedie