Familiezaken Uit het leven van een officier van justitie

Gabriëlle schrijft dit boek met zoveel liefde. Zo komt het toch op me over. Liefde voor haar job, ondanks de hardheid van die job. Ondanks alles wat ze ziet en hoort blijft ze rotsvast gebruik maken van intuïtie, geloof in de mens en toch weet ze wanneer ze het los moet laten. Maar ook liefde voor haar broer en haar zoon. Ze schuwt niets, mens zijn is mens zijn. Punt. Soms is dat leuk, soms doet dat pijn. Beslissingen maken, evenwicht. Die balans. Je leest hoe ze die steeds weer vind ondanks dat op sommige momenten er een kant dreigt over te hellen.
ik had een lach en een traan na het sluiten van dit boek. Mooi. (Alexs books and socks)

Wat een slecht boek!
Gabriëlle schrijft over het ziekteproces van haar broer en probeert deze gebeurtenis te gebruiken om haar ‘persoonlijke’ verhaal te schrijven.
Wat overigens bar slecht is gelukt.
Ze heeft haar boekje vooral gevuld met verhalen van anderen en af en toe probeert ze een persoonlijke noot erdoorheen te vlechten. Zodat het net lijkt of het een persoonlijk boekje is.
Er zullen mensen zijn die erin trappen maar ik denk, omdat het op zo een slechte manier is geschreven, dat het wel opvalt en ze daardoor door de mand valt. Daarbij geloof ik niet dat veel mensen op dit boek zitten te wachten.
Wat ze ook doet is proberen een beetje menselijk over te komen. Dit doet ze door bijvoorbeeld over vlinders die op speciale momenten verschijnen te schrijven. Dat gevoel met vlinders hebben en herkennen een hoop mensen, mensen die het lezen hoopt ze te bereiken/voor zich te winnen door herkenning op te wekken. Persoonlijk is het boek allesbehalve. Ze doet enkel een paar minuscule pogingen door her en der een paar zinnetjes op een persoonlijk toontje toe te voegen. Muziek toontjes bijvoorbeeld. Muziek op een manier beschrijven als waarvoor muziek bedoelt is. Laaggeletterde proberen te bereiken door zo over de essentie van muziek te spreken. Een hoop geneuzel eromheen en even een nummer delen wat ze leuk vind, man wat persoonlijk. Ook een terugblik over een situatie met een sleutel welke per ongeluk in een deur is blijven zitten na dichtgooien van de deur. Buitengesloten zijn op vakantie is dat dan persoonlijk? Haha nee vooral heel herkenbaar voor velen.
Ze wil nog wel even de lezer op het hart drukken dat niet zij diegene is die de sleutel in de deur heeft laten zitten. Nee dat was andermans schuld. Heel belangrijk ook omdat te vermelden in jouw persoonlijke boek hij was het, niet ik!
Wat Gabriëlle ook veel doet in haar boekje is namen van anderen noemen. De focus op anderen vestigen in plaats van zichzelf in de hoop dat het lijkt dat het persoonlijk beschreven is. Wat ze enkel doet is praten over anderen.
Ze hint op vele complimentjes achteraf “Hey wat lief dat je me genoemd hebt in je boek!”
Namen noemen, deze mensen even klein beetje en vooral niet te veel ophemelen, beschrijven in de hoop daar later zelf beter van te worden.
Een persoonlijk boek is het absoluut niet. Gewoon een schrijven van een OvJ over haar baan en dat ze, net als jij en ik, gewoon mens is en een burgerlijk leven heeft. Ik denk dat Gabriëlle haar verdriet om het verlies van haar broer èn haar relatie heeft kunnen verwerken in dit boek. Nu kan ze weer verder bezig met zichzelf, enkel zichzelf en carrière proberen te maken. Dit deed ze altijd al natuurlijk, echter gebeurde er twee vervelende dingen in haar leven die haar carrière in de weg stonden.