Fear Of A Blank Planet

Fear Of A Blank Planet is naar mening een van de beste CD's van de laatste jaren. Het klinkt misschien vreemd, maar persoonlijk vind ik Porcupine Tree een soort ideale mix van mijn (top)favoriete bands Tool en Marillion (de periode met Fish als zanger wel te verstaan). Liefhebbers van laatstgenoemde bands kunnen Fear Of A Blank Planet mijns inziens moeiteloos aanschaffen.

Wat namelijk opvalt is de opbouw van de nummers: van rustig naar steeds hardere (zwaardere) gitaarmuziek. Verder duren de nummers op Fear Of A Blank Planet relatief lang. Vandaar ook mijn vergelijking met eerdergenoemde bands. Absolute hoogtepunten van deze CD zijn de gelijknamige opener en het ruim 17 minuten durende Anesthetize. Beide nummers zijn geweldig opgebouwd en bovendien zijn de teksten ook erg sterk.

Kortom: voor liefhebbers van de betere, alternatieve rockmuziek is dit geen aanrader, maar een verplichte aanschaf !

Met dit album heeft Porcupine Tree de stevige en donkere muzikale lijn van de voorlopers ‘In Absentia’ en ‘Deadwing’ doorgezet. Gecombineerd met het meer psychedelische geluid van hun andere albums (zoals ‘The Sky Moves Sideways’) levert dat een interessante cd op. Snoeihard gitaarwerk en drumgeweld worden afgewisseld door prachtige a-capella zang en fraaie soundscapes (in ‘Way out of Here’). Indrukwekkend zijn de ballades ‘Sentimental’ en ‘My Ashes’. Porcupine Tree schildert met geluid.

Meeslepend conceptalbum vol met emotie.
Alleen al voor het 17min-durende 'Anesthetize' zou ik het album al aanraden.
Heb nog niet de hele Porcupine Tree discografie besluisterd, maar tot nu toe mijn favoriete album van deze band.

Het is moeilijk om te denken dat amper zes tracks de last van progressive rock op hun schouders kunnen dragen, maar "Anesthetize" doet dit bijna moeiteloos. Met als klapper op de vuurpijl "Sleep Together" die je meeneemt in een droomwereld.

Steve Wilson herhaalt dezelfde line-up als afgelopen vijf jaar. Naast hem wordt de band vergezeld door King Crimson en de legende Robert Fripp op de soundscapes in "Way Out Of here". Rush's Alex Lifeson op de gitaar in het meesterwerk "Anesthetize" samen met John Wesley die eerder verscheen op het album "In Absentia" en "Deadwing"

De eindresultaat is een verbazingwekkend progressive rock die je niet zomaar zal vergeten.
Mijn eigen mening is dat het een van de beste albums uit 2007 is.

Dit is nou typisch zo'n band waar je eigenlijk alles van wil hebben.
Geweldige muzikanten en goede nummers/albums.
Als je een band als Dream Theatre kan waarderen > dan kan je deze blind aanschaffen (samen met 'In Absentia' ;-) wat ook een errûg goed album is).