Federico Albanese - By The Deep Sea (CD)

Het derde album van Federico Albanese - het meest ambitieuze en misschien wel het meest serene van de Italiaanse componist - begint met een stuk getiteld '682 Steps', geïnspireerd op een pad dat loopt van het huis van zijn moeder naar een rots bij de zee, een plek die een zekere resonantie voor hem heeft. Waarom, wil hij niet zeggen: het feit dat een muziekstuk geen tekst heeft, betekent niet dat het minder persoonlijk is, en dit is zo persoonlijk als het maar kan. 'Het is zo'n beetje mezelf,' zegt Albanese in feite, 'vertaald in muziek.' Maar een aanwijzing voor de betekenis van de compositie ligt in de titel van het album: deze rots, zegt hij, 'is ook de plek waar ik me voorstelde dat Lord Byron zijn gedicht 'The Sea' schreef.'

Het gedicht is opmerkelijk vanwege de nevenschikking van concepten die draaien om ideeën over maatschappij en eenzaamheid, en vanwege de erkenning van het plezier om wegen te bewandelen die anderen niet bewandelen. Het is een passende bron voor de titel van het album: dit zijn bekende thema's voor Albanese, die de muziek schreef gedurende 'een jaar waarin veel gebeurde, dingen die moeilijk uit te leggen zijn. Deze twaalf nummers zijn momenten die beschreven moesten worden. Muziek is het voertuig dat ik heb gekozen om mijn diepste gevoelens uit te drukken, de gevoelens die, zelfs voor mij, moeilijk te begrijpen zijn'
Desalniettemin is Albanese, die in 2012 naar de Duitse hoofdstad verhuisde, niet bang om enkele details achter de muziek te delen. 'Berlijn zit er altijd in,' zegt hij. 'Stukken als 'Mauer Blues' en 'Boardwalk' beschrijven de stad, het gerommel van ideeën en inspiratie dat het nog steeds oplevert. Het titelnummer beschrijft een laatste openbaring, het moment waarop je de juiste afstand vindt om je 'diepzee' duidelijk te zien, en de plaat eindigt met 'The Cradle', dat ik schreef terwijl mijn zoontje van een maand op de piano lag. '#

'Maar,' voegt hij eraan toe, 'ik wil niet dat mensen naar een specifieke gedachte of ervaring van mijzelf worden geleid. Ik heb liever dat ze op hun eigen gedachten en ervaringen ingaan.' Gelukkig biedt By The Deep Sea daar genoeg mogelijkheden voor. Van het zacht aanzwellende 'We Were There' en het steeds urgenter wordende 'Mauer Blues', tot het ontroerende 'Minor Revolt' en het rustgevende 'The Cradle', via het delicaat Reichiaanse 'Your Lunar Way' en 'Boardwalk', het contemplatieve 'Slow Within', het kabbelende, uitgestrekte 'Veiled', en het magische 'Untold' - dat onverwacht doet denken aan sommige van Vini Reily's meest breekbare werk - is het een werk van opmerkelijke nuance, elegantie en, uiteraard, diepte.

De meeste stukken zijn ontstaan uit improvisatie, vaak onderweg waar Albanese partijen opnam op verschillende piano's, op verschillende plaatsen. Later zou Albanese de arrangementen ervan ontwikkelen, en By The Deep Sea laat een aantal van de rijkste instrumentatie van zijn werk horen. Hij wordt bijgestaan door ILLAY, die hij ontmoette op Bremen's Jazzahead! Festival in Bremen ontmoette, en zijn vaste medewerker Arthur Horning, beiden op cello, terwijl Simon Goff, die ook ingenieur Francesco Donadello assisteerde bij het mixen, viool bijdraagt. Natuurlijk levert Albanese - die het album produceerde - het cruciale instrument, piano, evenals Rhodes piano, synthesisers, Hammond orgel, elektrische, akoestische en basgitaren, plus veldopnamen.

'Alle albums zijn op een bepaalde manier persoonlijk,' concludeert Albanese, 'maar By The Deep Sea vertelt echt het verhaal van een innerlijke ruimte begraven in een diep zelf.' Zonder twijfel zijn meest volbrachte werk tot nu toe, het dringt aan op volledige onderdompeling.'