Gameboy verhaal van een verslaving

Gameboy vertelt het leven van Michiel Smit, een jochie dat op 5-jarige leeftijd een gameboy van zijn ouders krijgt. De ontwikkelingen op computerspelgebied gaan heel snel en gedurende de jaren komen er de mooiste spellen en voor zijn 7e verjaardag krijgt hij een Nintendo Entertainment Systeem. Met o.a. Super Mario, Star Wars en Donkey Kong gaat er nieuwe wereld voor hem open:

‘Games veranderden alles. In plaats van onder het juk te zitten van de volwassenwereld had ik nu werelden waarin ik zelf absolute macht ervoer.’

Michiel vindt het lastig dat hij in het dagelijks leven nooit ergens het beste in is. Hij doet overal aan mee maar als hij niet snel heel goed ergens in blijkt verliest het zijn aandacht. Hij laat zich ook zeker niet bijsturen hierin door bijvoorbeeld leraren of sportcoaches. Vriendjes heeft hij wel maar hij kan er slecht tegen als vriendjes iets beter kunnen dan hij of als de meisjes hen leuker vinden dan hem. Wanneer hij naar de brugklas gaat is hij brutaal en erg aanwezig in de klas, hij zorgt dat hij veel aandacht krijgt. Hij denkt dat hij het helemaal gemaakt heeft en de bink van de school is maar niets is minder waar….. In deze periode maakt hij kennis met computerspellen waar je via internet met mensen over de hele wereld kan spelen. De spellen worden ook steeds mooier en realistischer. Omdat het in het dagelijks leven niet allemaal zo loopt zoals hij zou willen gaat hij steeds vaker gamen.

‘Ik moest iets zijn, iets eigens, bestand tegen de bijtende oordelen van de rest. De zucht daarnaar was overweldigend en ik kon die blijkbaar allen bevredigen door te gamen’

Gek genoeg heeft hij al vrij snel zelf door dat al dat gamen niet goed voor hem is, dat hij door steeds minder contact met vrienden steeds verder buiten de groep terecht zou komen. Maar toch blijft het gamen aan hem trekken, vind hij daar juist wel de voldoening die hij in de echte wereld niet lijkt te kunnen vinden. Hij heeft een brede interesse in allerlei zware maatschappelijke problemen maar vindt de lessen op school veel te oppervlakkig om later dit soort zaken aan te kunnen pakken. In de game-wereld onderneem je tenminste actie en schakel je slechte zaken uit zodat iedereen weer normaal verder kan.
Alles wat hij onderneemt is een ware kwelling voor hem, hij heeft ook de neiging alleen te zien wat hij niet kan en niet wat hij allemaal wel kan. Als hij gaat studeren en op kamers gaat neemt zijn game-verslaving ernstige vormen aan. Zo ernstig dat hij er wel eens aan denkt om een einde aan zijn leven te maken. De mensen om hem heen hebben er echter geen flauw benul van dat het niet goed gaat met Michiel, hij weet dit heel goed te verbergen door zich te storten op overmatig sporten bijvoorbeeld.
Voor iemand die niet bekend is met deze problematiek zijn sommige stukken erg lastig te begrijpen. Daarentegen is het wel goed om te lezen hoe het kan dat een normale jongen die alles heeft wat zijn hartje begeert toch zichzelf volledig kan verliezen in een verslaving. In dit geval een game-verslaving maar het had net zo goed een andere verslaving kunnen zijn. Tijdens zijn studie woont hij een college bij over depressie en verslavingen en dan valt voor hem het kwartje. Voor de ‘gewone’ lezer wordt het hier wel een beetje te “technisch” als uitgelegd wordt waar een verslaving nu precies vandaan komt en hoe deze in elkaar zit. Het college is voor Michiel een en al herkenning en hij besluit werk van zich zelf te gaan maken.

De schrijfstijl van het verhaal is op zich losjes maar soms ook erg gejaagd. Als lezer heb je soms het idee als een razende door het leven van Michiel te gaan, misschien geeft dat dan wel weer juist goed de onrust van de schrijver weer… Als niet-gamer is het soms ook lastig het jargon van de spellen te begrijpen, maar het is niet onoverkomelijk om het verhaal te volgen.

Een interessant boek, zeker gezien de recente discussie over de erkenning van gameverslaving; kan het als een psychische stoornis gezien worden?

Voor mij persoonlijk, en ik denk voor veel mensen uit dezelfde generatie, een heel herkenbaar boek!
De herkenbaarheid maakt het juist een interessante reflectie naar je eigen jeugd en wellicht zelfs naar jezelf in het heden. Als generatie-genoot van de schrijver weet ook ik nog precies wanneer ik mijn eerste Game Boy kreeg en hoe het gamen sindsdien mijn leven nooit meer heeft verlaten. Ik ben dan wel nooit in een depressie of iets daarbij in de buurt terecht gekomen maar ik herken zeker bepaalde aspecten van de verslaving en heeft me zelfs doen realiseren dat ik waarschijnlijk nu ook nog deels verslaafd ben.
Ik ben nooit een enthousiast lezer geweest (echter heb ik dit boek in korte tijd uitgelezen, alsof ik een goede videogame speelde), gamen was en is altijd toegankelijker en zeker nu is het altijd beschikbaar... Toentertijd (bij de introductie van de eerste consoles etc) was er uiteraard niets of nauwelijks iets bekend over gamen en de verslavende werking ervan. Hedendaags is het niet meer weg te denken en is er zoals hij, beklemmend, beschrijft nauwelijks meer aan te ontsnappen. Juist om die reden vind ik het een confronterend boek, gamen komen we niet meer omheen in de huidige samenleving, maar dit laat wel zien dat we het niet onbesproken kunnen laten.
Ik heb niks tegen gamen op zichzelf, integendeel, maar omdat het maar groter en beter wordt, zeker nu met bijvoorbeeld Virtual Reality moet er ook besef komen over de effecten ervan en hoe daarmee om te gaan. Dit boek geeft dat vanuit een erg persoonlijk perspectief weer en geldt daarmee in mijn optiek ook als een waarschuwing over de effecten die MOGELIJK kunnen voorkomen. Een goede gewaarwording voor gamers zelf en naasten van gamers. Daarnaast ook voor gamers ook erg leuk om te lezen vanwege de herkenbaarheid, er zijn weinig QR codes die ik heb hoeven scannen:)

Michiel Smit -Gameboy

Dit boek laat je kennismaken met de wereld en het leven van iemand, die verslaafd is. Je kunt het vaak niet aan mensen zien, maar ze zitten vreselijk in de knoop en het lijkt alleen maar erger te worden. Zeer aangrijpend verhaal.

Michiel krijgt een gameboy als hij nog op de basisschool zit. Hierdoor gaat de gamewereld voor hem open. Hij gaat steeds meer gamen, kan er niet mee ophouden. Zijn sociale leven zakt in en zijn relatie met zijn ouders is aan het afbrokkelen. Hij probeert er steeds weer mee te stoppen. Hierdoor gaat hij meer sporten en meer sociaal doen, maar hij is de grip op de realiteit totaal kwijt. Hij zakt in een ernstige depressie en niemand ziet het aan hem.

Dit boek gaat over eenzaamheid, gevoelens, jezelf verliezen en kracht. Het heeft mij diep geraakt en leest echt vlot. Het leest als een waargebeurd verhaal en dat is het ook. Echt knap, dat je jezelf zo bloot durft te geven als auteur!

Dit boek laat je heel goed zien wat een verslaving met je hersenen doet. En vanuit het oogpunt van de verslaafde zelf, is dat toch een origineel beeld.

En het kan best dichtbij komen. We hebben allemaal wel eens uren zitten gamen, maar wij konden het loslaten op een moment. Voor mijzelf begon de computer wereld ook met een gameboy.
Als je in de jaren 80 bent geboren, kun je veel dingen herkennen. En je gaat jezelf nu afvragen of techniek tegenwoordig ook niet verslavend is. Want kun jij je losrukken van je telefoon?
Ik geef het boek 4****

Het boek gaat over te slimme jongen die zich heeft verloren in de wereld van games. Vanaf jonge leeftijd trekt Michiel alles in twijfel waaronder autoriteit. Hij is nergens echt op zijn plek en voelt zich onbegrepen door zijn leeftijdsgenoten. Dit zorgt voor een sociale kloof tussen Michiel en zijn directe omgeving. De enige plek waar hij zich echt oppermachtig voelt is tijdens het gamen.

Michiel weet op een prachtige wijze te beschrijven hoe iemand zich kan verliezen in een verslaving en vooral wat daar de gevolgen van zijn. Voor hem was dat games maar het heeft betrekking op elke vorm van verslaving.

Voor mij als personage uit het boek zet het heel veel zaken in perspectief. Gedurende onze jeugd waren we vaak samen en was het bij Michiel bijna altijd zo dat als het hem niet beviel hij gewoon naar huis ging. Ik heb dat altijd raar gevonden maar eerder vanuit een asociaal oogpunt dan een verslavingsoogpunt. Het kwartje was bij ons als vrienden nooit gevallen wat aangeeft hoe ernstig een verslaving kan zijn en wat het met een mens doet. Dat je in staat bent om ongeveer 7 jaar zo verslaafd te zijn aan iets zonder dat je vrienden daar enig idee van hebben is bizar.

Het is af en toe wat technisch en gaat vooral in het begin veel over de verschillende games die Michiel speelt maar dat bood mij sterke nostalgische gevoelens. Voor de mindere gamers blijft het alsnog goed leesbaar.

Het is mij van mening dat iedereen maar vooral ouders met kinderen die neigen naar gamen dit boek moet lezen. Het leest makkelijk weg en biedt een hoop inzichten in hoe een verslaving werkt, zich uit en waar het toe leidt.

Wees verslaving voor!

Geschreven bij Gameboy

Als iemand die zichzelf uit een gameverslaving heeft getrokken (met herkenbare terugvallen) vond ik dit boek zeer indrukwekkend.

De kracht van het verhaal is dat dit boek zich heel goed afspeelt vanuit het perspectief van Michiel zelf:

Je wordt meegenomen in het leven van een jongetje dat onschuldig in aanraking komt met de gamewereld op jonge leeftijd. Echter is het goed voelbaar vanuit Michiels verhaal hoe deze wereld hem langzaam maar zeker opslokt doordat games hem steeds vaker een uitweg bieden in verschillende fasen van zijn leven.

Als iemand die veel elementen van het boek herkent vind ik dit boek aanrader voor iedereen en van EXTREEM maatschappelijk belang. Voornamelijk om de volgende redenen:

1. Het verhaal laat zien hoe zelfs dierbaren met de beste intenties totaal niet door kunnen hebben hoe iemand met een (game)verslaving in nood kan zitten. Het verhaal van Michiel laat zien hoe een generatiekloof fataal zou kunnen zijn voor een nieuwe generatie die zich steeds verder verwijderd in een wereld die steeds sneller veranderd.

2a. Het duidelijk zien waarom games zo leuk zijn maar daarmee ook WAAROM zij zo verslavend kunnen zijn: Games bieden altijd een duidelijk kwantificeerbare vooruitgang van persoonlijke groei of plaats op de competatieve ladder (wat vaak niet goed zichtbaar is met doelen in het echte leven).

2b. Vele gamedevelopers hebben de potentie van hun kracht op de menselijke psyche inmiddels onder de knie en passen businessmodellen sinds de laatste paar jaren langzaam aan om hierop te kunnen kapitaliseren. Niet alleen worden games nu gemaakt om een goed gevoel te geven, maar zelfs zodanig gestructureerd dat je er steeds meer en langduriger in moet blijven investeren (tijd of géld) om dezelfde "rush" te kunnen ervaren. (Google: "controversie microtransactions, lootboxes").

Het boek is goed weg te lezen en zal je beeld van videogames totaal omgooien!

In onze wereld vol technologie, waar we ons zorgen maken dat kinderen te lang achter een apparaat zitten, is soms een kijkje achter de schermen bij iemand die gameverslaafd is geweest goed om een beter beeld te krijgen van het ontstaan de ontwikkeling en de mogelijke oplossing van een verslaving. Michiel Smit geeft inkijkje en het is zeker de moeite waard.

Michiel kreeg toen hij vijf was een Gameboy. Na zijn eerste kennismaking met de Gameboy blijft Michiel aangetrokken tot games. In de echte wereld kan Michiel in zijn ogen niet echt meekomen met zijn vrienden, zij kunnen beter voetballen, skateboarden, streetdancen en contact maken met meisjes. Hierdoor duikt Michiel steeds meer in de gamewereld waarin hij wel de beste kan zijn, een wereld waarin de regels en de grenzen heel duidelijk zijn. Toch voelt hij naarmate hij ouder wordt zich niet meer gelukkig met zijn games, het wordt steeds meer een vlucht uit de echte wereld. En in die echte wereld wil hij bij kunnen dragen aan de verandering van de maatschappij, hij maakt zelfs de keuze om twee studies tegelijk te doen. Naarmate zijn studie vordert komt Michiel er achter wat er met hem aan de hand is en komt hij achter het hoe en waarom van zijn verslaving.

De schrijver vertelt het verhaal in de eerste persoon, hierdoor krijg je ook een inkijkje in de gedachtegang van Michiel, hierdoor begrijp je als lezer de puzzelstukjes beter plaatsen in het grotere geheel. Het boek is opgedeeld in vijf hoofdstukken welke weer onderverdeeld zijn in paragrafen. Binnen de hoofdstukken voelt de overgang van de ene naar de andere paragraaf soms alsof je in een game zit, je moet dan eerst even de omgeving verkennen, de plaats bepalen, voordat je verder kunt.

Het lezen van dit boek geeft een beangstigend beeld van hoe het er aan toe kan gaan bij iemand met een gameverslaving. De stukken waarin Michiel zijn geestelijke toestand beschrijft zijn aangrijpend en meeslepend. Ook geeft Michiel een mooi tijdsbeeld met alle games die hij heeft gespeeld en de bijbehorende commando’s. Hij weet het gevoel van de lezer wel te beroeren met zijn verhaal. Een boek dat iedere ouder zou moeten lezen.

Een meeslepend verhaal met veel herkenbare punten als ex game verslaafde. Smit laat een duidelijke boodschap achter in zijn boek, die de lezer op het puntje van zijn stoel laat zitten: de directe beloning van gamen komt betreft snelheid, niet overeen met de werkelijkheid, wat leidt tot de laissez-faire houding die we vandaag de dag veel terug zien bij jeugd en jong-volwassenen. Dit boek is vooral interessant om te lezen als ouder die geen raad weet met zijn/haar gamende kind, tegelijkertijd angstaanjagend herkenbaar voor mensen die een geschiedenis hebben, of huidig verslaafd zijn aan gamen of andere middelen die de psyche tot pulp brengt.

Voor de niet gamer zijn de qr codes een prettig middel om een beter beeld te krijgen van de desbetreffende referenties die smit gebruikt in het boek.

Wel heeft Michiel een handje om wat gehaast over te komen, wat als onprettig kan worden ervaren als lezer.

Het is het beste boek wat ik ooit heb gelezen (misschien ook omdat Gameboy het enige boek is wat ik helemaal heb gelezen omdat ik lezen altijd saai vond en liever games speelde of films keek :)). Het verhaal was zo herkenbaar dat ik door het lezen een hele sterke verbinding heb gevoeld met de schrijver. Op meerdere momenten in het verhaal was de herkenbaarheid zo pijnlijk treffend en mooi verwoord dat ik de tranen niet kon tegenhouden en het boek even aan de kant moest leggen. Dankzij de kennis over verslaving die ik mede door het boek heb opgedaan begrijp ik dat monster wat verslaving is nu veel beter. Ik ben nu van dat monster aan het winnen. Ik heb nu de controle.

Net als Michiel kwam ik op vroege leeftijd in aanraking met games. Mijn eerste spelcomputer was een Toshiba MSX en daarna een Gameboy. Net als Michiel kreeg ik het moeilijk vanaf de brugklas. Net als Michiel kreeg ik te maken met depressie en een gebrek aan motivatie voor de "normale" dingen in het leven. Net als bij Michiel uitte mijn verslaving zich ook op andere vlakken.

Veel herkenning dus, daarom raad ik dit boek vooral aan aan gamers die misschien te maken hebben met de verslavende aantrekkingskracht die games kunnen hebben. Niet iedereen is daar even gevoelig voor maar het is zeker interessant en zinvol om er meer over te weten en het verhaal is boeiend.

Door dit boek ben ik mijn neefje echt beter gaan begrijpen. Hoewel zijn situatie natuurlijk net anders is, zijn de patronen en situaties herkenbaar. Michiel Smit heeft een open en eerlijk boek geschreven, waarin hij zichzelf ook niet spaart en dat soms pijnlijk is om te lezen. Naast het verslavingsaspect is het ook gewoon een mooi boek over een jongen die volwassen wordt (met vallen en opstaan, ook wat betreft meisjes of relatie met zijn ouders) en afrekent met zijn verleden.

Beschrijving van een eerlijke zoektocht naar volwassenheid. Dat is zonder gameverslaving al lastig, maar mèt die verslaving en ook nog een goed verstand, (zodat je iedereen om de tuin kunt leiden) welhaast ondoenlijk. In het laatste hoofdstukken vallen de puzzelstukjes op zijn plek, en het ontroerde mij om te zien dat uiteindelijk zelfreflectie en de liefde die er over en weer is, Michiel helpt om overeind te blijven. Alle karakters zijn heel herkenbaar in dit boek, raak getypeerd en ook zichzelf heeft Michiel niet gespaard. Een eerlijk boek. Ik ben benieuwd of hij een methode zou kunnen verzinnen hoe deze verslaving te voorkomen of te behandelen. Hij weet als geen ander waar het fout is gegaan. Computers en de spelletjes zijn in deze tijd niet meer weg te denken, hoe er mee om te gaan is de volgende vraag.