Gesprekken voorbij de dood een openhartige, herkenbare, taboedoorbrekende getuigenis over palliatieve zorg en mantelzorg

Nathalie laat de lezer meekijken in de strijd rond het afscheid nemen van haar mama.

De omslag is heel mooi en stelt de cyclus van het leven voor, de mantelzorg.
Het lijkt wel poëzie.
Er staan ook geregeld korte gedichten van anderen in, dat is een welkome afwisseling.

Moeder en dochter leveren beiden een ander gevecht : de moeder heeft een ijzersterke wil om te willen leven, te genieten van de kleine dingen, ze wil de tijd rekken, wil terecht zelfbepaling, vraagt begrip aan Nathalie en gaat daardoor elke vraag van haar dochter over afscheid nemen uit de weg.

De wil die Nathaie haar moeder echter haast continu oplegt om te doen wat zij wilt loopt als een rode draad door het boek heen.
Het voelt eigenlijk zeer oncomfortabel als je het boek leest.
Het is heel begrijpelijk dat mensen dan muren om zich heen bouwen en ze mekaar niet meer willen/kunnen horen.
Nathalie laat ook niet los en laat niet “zijn” waardoor ze haar moeder ook geregeld kwetst.

Nathalie zit meer met haar eigen angsten, gevecht, gemis, verlies en verdriet te worstelen dan open te staan voor wat is, te leven in het NU.
Hoop en wanhoop komen aan bod maar Nathalie smoort eigenlijk alle hoop van haar mama in de kiem.

Hopelijk leert Nathalie uit deze pijnlijke ervaring, komt ze tot inzichten dat je niemand je wil noch visie kan opleggen.
Zo kan ze boosheid al uit haar leven bannen.
Haar wil opleggen heeft niets met plagen te maken zoals zij dat benoemt. Dat is de ander nl. vrij laten.

Nathalie verwijt haar moeder bepaalde eigenschappen, karaktertrekken maar in feite doet ze net hetzelfde. Ze ziet haar eigen spiegel in haar moeder maar beseft het niet echt ten gronde.
Ze wil wel leren, spreekt over leven zonder voorbehoud maar als de lessen op haar pad komen ziet ze het niet en realiseert ze ze nog niet.

Ze zegt dat aanvaarden is voor zij die moedig zijn. Ik meen echter dat dit kunnen loslaten is.

De boodschap van de moeder op het einde naar haar dochter is dat ze moet geloven in de toekomst.

De ijzersterke wil van de moeder en haar ziek lichaam doen me ook aan mezelf denken.

Wat de dokters in het verhaal betreft, het zou goed zijn mochten zij meer openstaan voor de wil van de patiënten, in plaats van aan de zijlijn te staan. Zij zitten niet in het hoofd/lichaam van de zieke mensen. Het zou dus goed zijn mochten zij van hun voetstuk komen.

Het boek is meer een klaagzang, staat vol herhalingen, zelfbeklag en had dus gerust korter mogen zijn.
Ja, iedereen voert op zijn manier een strijd, leert zijn/haar lessen op zijn/haar tempo, leert al dan niet loslaten dus wie ben ik om te oordelen.