Graffiti Soul (Deluxe Edition)

Al meer dan 20 jaar grote fan van de muziek van de simple minds, de ups en downs gevolgd van de groep en ze vaak al opgegeven. Toch presteren ze het weer om een cd uit te brengen met het echte simple minds geluid waar ik altijd zo van genoten heb. Na Neapolis in 1998 was ik zo teleurgesteld dat ik niet had verwacht dat ze nog kwalitatief goed materiaal zouden uitbrengen. Hoewel ze op deze cd trachtten om het oude groepsgeluid terug te brengen vond ik toch dat deze cd zwakke composities bevatte i.t.t. tot de voorgangers good news from the next world, een heerlijke rockplaat waar de vonken vanaf spatte en Real Life een logisch vervolg van het karakteristieke geluid van Street Fighting Years. In 2000 begon ik er echt van overtuigd te raken dat de groep, die min of meer nog Jim en Charlie was, niet meer in staat zou zijn om goede eigen composities te schrijven. Het album Neon Lights bestond slechts nog uit covers. Ik heb het dan ook niet gekocht.
Toen kwam in 2002 het album Cry uit, songs met hulp van vrienden geschreven, maar wat een geluid; eindelijk ze waren terug! Hoewel het album het Nederlands publiek totaal voorbij is gegaan en niet de waardering kreeg die het verdiende, gingen de Simple minds weer op toernee en deden ook Ahoy aan. Een goed vervolg met Black and White was zeer hoopgevend en nu dit! Evenals een andere recensie hieronder valt meteen op dat er een aantal maal op het geluid van Sons and Fascination en Sister Feelings Call wordt teruggegrepen. Toen ik het eerste nummer Moscow Underground hoorde had ik het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst de cd sons and fascination hoorde, subliem nummer, hetzelfde mysterieuze geluid als op bovengenoemde albums. Zeker live in de HMH zong Jim het met zeer veel overgave.
Ook This is it de topper van het album, Graffity soul en Kiss and Fly ademt de sfeer van de albums Sons and fascination en New Gold dream uit, Rockets had op good news in the next world kunnen staan en Stars will lead the way doet denken aan de succesvolle tijd van midden jaren 80. Het is onbegrijpelijk dat dit album niet het succes krijgt wat het verdiend, zeker in een tijd waar ook coldplay op XenY, wat ik erg goed vind, leentje buur doet bij de Simple Minds. De muziek leeft op dit album, Jim's stem wordt prachtig bijgestaan door de geluidstapijten die Charlie met zijn gitaar en keyboards legt en de pompende baspartijen van Duffy. Mel Gaynor drumt weer lekker stevig, als vanouds alsof de heren nooit zijn weggeweest.
Als je echt van de muziek van de simple minds houdt heb je deze cd gewoon in huis.