Rachel Podger - Guardian Angel (Super Audio CD)

Deze schijf met muziek voor viool solo is een echte mengeling van enkele favoriete stukken. Pisendel’s Sonate werd waarschijnlijk geschreven in 1716, net voor Bach’s onbegeleide Sonates en Partita's in 1720 – en men kan zich afvragen of Bach het misschien gekend heeft voor hij aan zijn eigen reusachtige composities voor solo viool begon? De twee mannen hadden elkaar in 1709 ontmoet, en het zou volkomen consequent zijn als Bach zich door een andere componist liet inspireren, zoals hij deed door zijn Duitse voorvaderen zoals Georg Boehm en, iets later, toen hij zeer gecharmeerd was van Vivaldi’s reeks concerti L’Estro Armonico en enkele van de concerti bewerkte voor solo klavecimbel en 4 klavecimbels in concerto.Pisendel liet zich inspireren door zijn leraar Torelli.
Uit zijn solosonate blijkt dat hij een echte virtuoos was; de schrijfwijze is idiomatisch en uitdagend tegelijk (hij schrijft een 10e dubbelregister in het laatste deel!). Het eerste deel is een geïnspireerde improvisatie waarin hij veel verschillende retorische middelen gebruikt zoals herhaling, verrassing en volgorde, maar op een manier die nooit formeel of voorspelbaar aanvoelt; het dramatische landschap is uiterst treffend voor zowel uitvoerders als luisteraars.
Ik hield van Bach’s Fluit Partita en kende het altijd van ver, zoals je stukken kent die oorspronkelijk voor een ander instrument zijn geschreven. Ik speelde het vaak voor de lol als opwarmertje (waardoor de fluitspeler in de zaal gedesoriënteerd raakte!). Toen ik het repertoire voor deze cd koos, wilde ik graag een stuk van Bach opnemen, en uiteindelijk kwam ik op het idee om de Fluit Partita te transponeren in G mineur (de oorspronkelijke toonsoort is A mineur). Het werkte prachtig en als stuk is het zeer de moeite waard en leuk om te spelen – ik beveel het aan alle violisten aan. En hier hebben we de kans om Bachs gewoonte om in zessen te groeperen uit te breiden, wat het favoriete getal was bij het samenstellen van klaviersuites, andere sonates en de Brandenburgse concerten – want we bereiken de magische zeven voor soloviool!
De Tartini Sonates voor soloviool waren mij onbekend totdat David Takeno, mijn vroegere leraar, mij een paar jaar geleden een kopie van het manuscript gaf (het origineel ligt in Padua). Tartini’s handschrift is vrij duidelijk, zelfs als het minuscuul is, en de stukken zijn consequent aanzienlijk en boeiend.