Het land

Het Land is een hard boek. De hoofdpersoon is Betje, een tienermeisje op het platteland. Plaats van handeling is een in zichzelf gekeerde, zwaar religieuze gemeenschap, waar het huis van een overleden dorpsgenoot van hogerhand wordt toegewezen aan een vluchtelingengezin. Je voelt aan alles dat dat niet goed kan gaan. De afloop is dan ook schokkend.
Aukelien Weverling roept een rigide christelijke plattelandsgemeenschap op in een fictief landschap (met een topografische kaart op het schutblad – die haar vader bedacht heeft, maar dat is een ander verhaal). Beide, landschap en dorpsgemeenschap, lijken uit een voorbij tijdperk te komen. In korte zinnen – vaak zonder werkwoord – en met archaïsche begrippen (‘Pa’ en ‘Moe’) tekent de schrijfster de verveling en de uitzichtloosheid waarin Betje leeft. Die stijl begon mij na een aantal pagina’s wat te irriteren. Toch wil je het verhaal zeker uitlezen tot het eind, waar alles vreselijk ontspoort.
Door de karikaturale tekening van het milieu en het aanhalen van een oud, wreed volksgebruik kon ik het verhaal niet anders begrijpen dan als een parabel: een verhaal met een boodschap. Een waarmee de schrijfster blijkbaar wil zeggen dat een milieu dat zich afsluit voor de buitenwereld hoe dan ook moet leiden tot verschrikkingen. Dat inzicht is op zichzelf niet verrassend; de omkering van rollen van daders en slachtoffers ten opzichte van de actualiteit is dat wel. Maar of Aukelien Weverling er helemaal in geslaagd is deze boodschap over te brengen, betwijfel ik.

Een bijzonder en heftig boek dat landerig begint maar dan onverwacht en huiveringwekkend verder gaat. Prachtig taalgebruik. Mis het niet.

In Het land beschrijft Weverling op geheel originele wijze de leegte van het landelijke Nederland. Al snel valt de lezer in het ritme van gebeurtenissen die het gevoel oproepen sinds het begin der tijden bezig te zijn, maar toch blijven boeien door de ijzersterke karakters en de heerlijke schrijfstijl. En dan de omslag!

Dit boek voldeed niet aan mijn verwachtingen. De omslag toont een meisje en licht uit wat glossy's Elle en Linda erover hebben gezegd. Een meisjes-meisjesboek zou je denken, maar verre van. Prachtig verteld, de landerige leegte rinkelt te hard in je hoofd om het noodlot te horen aankomen. Lezen!

Een heel aparte stijl van boek schrijven.
Als ik met dit boek in de hand had gestaan weet ik niet of ik deze gekozen zou hebben.
Maar wat een mooi boek.
Hele aparte verhaallijn.
In het begin van het boek denk je waar gaat dit heen, afloop niet te voorspellen, dat blijft het hele boek zo.
Het einde is totaal onverwacht.
Minder in het boek vind ik dat er weinig voornamen gebruikt worden en de tijdlijn kan ik af en toe niet volgen.
Lezen dit boek!

Het boek beschrijft de idylle van het platteland bezien door de zwarte bril van de hoofdpersoon – Betje – die deze als verstikkend ervaart. ‘Kijken naar het sterrendak, zeker weten dat je in een zwart gat leefde, geen ontsnapping mogelijk’. De rust in de hechte dorpsgemeenschap wordt verstoord als de nieuwe bewoners van de Dorpsstraat 5 niet ‘van hier’ blijken te zijn, maar import. Het feit dat de exotische bewoners ook nog eens geen christenen zijn maar moslims, maakt het wantrouwen nog groter. Alleen de jongste zoon van de buren van Betje, waar zij verkering mee krijgt, zoekt contact met hen. Samen met hem bezoekt zij het gezin, wat ertoe leidt dat haar vrienden haar uitsluiten. Betje kan haar vrienden alleen maar terugwinnen door duidelijk afstand te nemen van de bewoners van Dorpsstraat 5. Ze wordt weer in de vriendengroep opgenomen en neemt uiteindelijk zelfs deel aan een spel met een gruwelijke afloop. De dorpsgemeenschap kiest ervoor de gelederen te sluiten waarna alles weer bij het oude is.
Ik moest even wennen aan de sobere en enigszins afstandelijke schrijfstijl van het boek, maar deze boeit snel en past goed bij het eenvoudige dorpsleven. Het verstrijken van de tijd, de seizoenen en de rol die het geloof speelt in het dorp, vond ik heel treffend beschreven, net als de ontluikende liefde tussen Betje en haar buurjongen. Wat mij betreft een goed geschreven psychologische roman die veel stof levert om over na te denken en van gedachten te wisselen over thema’s als integratie, identiteit en groepsdruk. Ik kende deze schrijfster niet, maar ga zeker ook haar andere boeken lezen.

Eerst kabbel je heerlijk mee in de beschrijvingen van het Hollandse landschap en het dorp, maar je eindigt in een dreigende en spannende afloop. Scherpe uiteenzetting van groepsdruk en onze huidige tijdsgeest. Mooi.

Het Hollandse boerenland, niet iedereen is er fan van. Vroeg opstaan, hard werken en naar de kerk gaan, elke dag is hetzelfde. Vooral Betje is hier helemaal klaar mee. In haar dorpje Wakkum blijft alles hetzelfde, er gebeurt nooit wat en er is niets leuks te doen. Dit verveelde en vooral ook beklemmende gevoel kan Aukelien Weverling in slechts een paar zinnen perfect overbrengen. Je ziet echt een karakteristiek boer’ndorp voor je, waarbij iedereen op klompen loopt en in God gelooft. De omgeving is dus steengoed beschreven: je vóélt de sfeer die in het dorpje hangt.

De ouders van Betje, die in het boek ‘Pa’ en ‘Moe’ worden genoemd, vinden dat Betje niet zo moet klagen. Stadskinderen, díe hebben het pas zwaar! Pa en Moe zijn een beetje stereotiepe, maar toch herkenbare personages. Ze spreken met veel metaforen en spreekwoorden en voor hen gaat het geloof boven alles. Betje moet hard werken, bidden en vooral niets meer dan dat willen. Er wordt dus een duidelijke “huisvrouw” rol van haar verwacht, maar Betje is het hier helemaal niet mee eens – zij wil liever naar de stad om meer te leren over de sterrenkunde.

Aukelien Weverling heeft een bijzondere schrijfstijl, ze schrijft voornamelijk in de tweede persoon en werkwoorden worden het liefst weggelaten, waardoor de schrijfstijl wat meer poëtisch wordt. Voor dit boek werkt het! Het is even wennen, maar zodra dit gelukt is, lees je de prachtige metaforen en mooie beeldspraak, die helemaal bij het boek passen, in één ruk uit. Zo gebruikt Betje de uitspraak ‘in een zwart gat leven’, waarbij ze het heeft over de sterrenhemel.

Het land gaat echter niet alleen over de stationaire omgeving van het dorpje Wakkum. Op een gegeven moment komt er een Islamitische familie in de buurt wonen. Dit is natuurlijk niet ‘zoals het hoort’ en de dorpsbewoners zijn in alle staten. Het is weerzinwekkend hoe de zo hechte gemeenschap met deze nieuwe bewoners omgaat.

‘Het land’ van Aukelien Weverling is een prachtig boek, waarin je even in een idyllische boerenomgeving kunt wonen. Het is niet moeilijk om je in de hoofdpersoon te verplaatsen – je ervaart alle emoties die zij ook voelt. Het boek had van mij echter een ander einde mogen hebben en Betje had zich wat meer mogen ontwikkelen, hoewel dit einde wel goed bij de wereld en het boek past. Daarnaast is de schrijfstijl dus wennen, maar daarom zeker niet minder mooi.

Al met al is dit boek echt een aanrader, zeker als je als stadsmens wil weten hoe het is om in een klein dorpje te leven op het Hollandse platteland. Door ‘het land’ te lezen, kun je dit ervaren. De prachtige schrijfstijl en het goede verhaal met altijd nog actuele problematiek zorgen ervoor dat je dit boek in één ruk uitleest.

Het boek het land is een boek waar je vanaf het eerste moment in het verhaal zit.
Zoals de omgeving omschreven is zie je hoe het er uit moet hebben gezien.
Het is wel even wennen aan hoe de zins opbouw is.
Het is geschreven vanuit een kind.
Het is precies zo verwoord als de gedachte gang van een kind en vanuit de belevenis van een kind. Een mooi boek dat zeker de moeite waard is om te lezen.

Ik moest even in het boek komen door de manier van schrijven van deze schrijfster. Het zijn korte zinnen die soms op een opsomming lijken. Eenmaal daaraan gewend was het een bijzonder verhaal wat vroeger maar ook nu kan spelen. Het gaat over het leven in een dorp op het platteland, ver van de grote stad. Er gebeurt daar natuurlijk niet veel, elke dag is hetzelfde. Totdat er een nieuw gezin komt wonen in het dorp, dan staat het dorp op z'n kop en gebeurt er ineens van alles. Het gezin is niet alleen niet uit het dorp, maar zelfs uit een ander land en ze hebben een andere kleur en hele andere gewoontes. Er is ineens genoeg om over te praten en denken in het dorp Ook de liefde van Betje met een van de buurjongens bloeit op en loopt door het verhaal heen. Een verrassend boek.