Hoefijzers in Japan Gebaseerd op een waargebeurd verhaal

Makkelijk te lezen, het verhaal nodigt je uit om te blijven lezen.
Voor mij hele herkenbare emoties.
Een aanrader! Zeker voor mensen die de onvoorwaardelijke liefde tussen mens en paard, tussen moeder en dochter zelf voelen.

Ik vond het boek heel erg mooi en (vooral op het einde) tranentrekkend. Ik heb helemaal niks met paarden maar dit boek vond ik geweldig om te lezen. Ik leefde heel erg mee met Shari en Blanche ( en Laura natuurlijk).
Kortom ontzettens mooi en echt een geweldig boek.

Geschreven bij Hoefijzers in Japan

Dit is een boek voor jong en oud. Het is een pakkend verhaal. Boek werd echt met gevoel geschreven. Het verhaal blijft heel goed hangen en dit komt omdat Mia Farnwood dit heel goed geschreven heeft. Ik hoop dat ze nog veel boeken gaat schrijven want ik ben fan en ga die zeker lezen. Auteur verdient dikke pluim.

Het is al een tijdje geleden dat ik vele dagen bezig was met paardrijden, maar dit boek bracht me er meteen naar terug. De band die Shari en Blanche opbouwen is ontzettend mooi beschreven en greep me meteen vanaf het begin van het boek. Ik heb verder altijd al een grote passie voor boeken gehad, vooral omdat ze je meenemen in een ander leven, een leven wat nieuwe perspectieven kan geven die je niet meteen zou tegenkomen in je eigen leven. Toen ik dit boek aan het lezen was gebeurde dat ook weer.

Dit verhaal is uniek en geeft inzicht in de betekenis van onze diepe relatie tot dieren, onze ontwikkeling in dit leven en hoe we daar onze weg in kunnen vinden, en het omgaan met tegenslagen, die we allemaal maar al te goed kennen. Wat me nog het meest verbaasde aan het boek is dat de opbouwende verhaallijn tussen Shari en Blanche in het boek al een behoorlijke reis is. Wanneer er daarbovenop een chronische ziekte op het pad komt, leert de lezer helemaal de kracht van Shari en ook haar moeder kennen. Het is daarom zeker niet alleen een boek voor paardenliefhebbers; dit boek gaat over zoveel meer dan dat. Het is een ontroerend verhaal, geschreven op een manier die de verbeelding meteen tot leven laat komen. Ik heb heel erg genoten van het lezen van dit boek (tot nu toe twee keer) en ik blijf er zeker af en toe nog aan terugdenken.

De lessen die de schrijver naar voren brengt in het boek, en die Shari en haar moeder ook prachtig laten zien, zijn in essentie tijdloos, wat in mijn geval in ieder geval betekent dat ik ze kan meenemen en af en toe kan terughalen wanneer ik merk dat de situatie dat toelaat. En dat is het mooie aan goede boeken! Ze blijven bij je. En zo dus ook dit boek ❤︎ Ik raad het om die reden ook zeker anderen aan om dit boek te gaan lezen en de lessen eruit te halen die voor jou op dit moment leven. Want dat is ook het mooie aan boeken, ze zullen voor iedereen een andere indruk achterlaten, en zo dus ook tot jou gaan spreken.

“Dieren waren eerlijk, die kon ze vertrouwen en bovendien lieten ze je nooit in de steek” (p8)

Het lot weet de 12 jarige hoogsensitieve Shari en de door trauma geteisterde merrie Blanche bij elkaar te brengen. Ze voelen elkaar aan, maar de start van hun band verloopt niet heel soepel. Het angstige paard weet meer dan eens ervoor te zorgen dat de manege van Marian, waar ze op stal staat, in rep en roer is. Toch geven ze elkaar niet op en blijven ze oefenen en hun band versterken.

“Na deze ervaring had ze al snel gezien dan ze voor elkaar bestemd leken te zijn” (p63)

Die band groeit uit tot iets speciaals waardoor Blanche zich steeds meer weet te ontwikkelen tot de talentvolle schimmel die ze eigenlijk is. Ook Shari groeit in zelfvertrouwen en in haar kwaliteiten als ruiter.
Na alle ups en downs verwachten ze dat het eindelijk allemaal beter gaat worden, maar het lot beslist helaas anders. Shari blijkt chronisch ziek te zijn, zonder uitzicht op spoedig herstel. Meerdere oplossingen dienen zich om beurten aan, maar helaas zit er niks anders op…

“Ik zal altijd van je blijven houden, waar en van wie je ook bent” (p229)

Hoefijzers in Japan neemt je mee in de levens van Shari en Blanche. Beide hoofdpersonen hebben van de schrijfster een goede uitwerking gekregen, waardoor beide karakters heel mooi naar voren komen Het feit dat Blanche een paard is maakt dit echter wel bijzonder; Mia Farnwood heeft zich subliem in haar gevoelens en gedachtes weten te verplaatsen. Een zeer bijzondere bijrol is weggelegd voor stalhoudster Marian, welke steun en toeverlaat was voor de familie. Van de overige bijrollen wordt moeder Laura ook aardig uitgewerkt zodat het verhaal ook vanaf haar kant, een overigens zeer betrokken kant, mooi belicht kan worden.

Het is mooi om te lezen hoe “zwaardere” thema’s als loslaten, hoogsensitiviteit en verbondenheid in een mix van de harde paardenwereld waarbij dromen waargemaakt en weer in duigen vallen, door Mia op simpele maar toch ook haast melodieuze manier een soort vertelling vormen.

In Hoefijzers in Japan laat Shari erg duidelijk weten dat het haar droom is dat Blanche echt van haar zal zijn. Deze droom wordt alleen wel vaak herhaald. De wisselende perspectieven zijn goed gevonden, maar de overgangen zijn vaak minder soepel. Gelukkig is het na een dergelijke wissel niet heel moeilijk om te ontdekken vanuit welk perspectief er dan geschreven wordt.

Lezend valt Hoefijzers in Japan eigenlijk op te delen in 2 delen, waarin het eerste deel (ongeveer ⅔ van het boek) meer doet denken aan een soort “dagboek van een paardenmeisje”. Als lezer word je meegevoerd in dagelijkse beslommeringen, maak je de ups en downs mee en creëer je een niet mis te verstane band met de hoofdpersoon en haar paard. Het tweede deel is het zwaardere emotionele deel, het deel wat je als lezer zal raken. Shari haar aftakeling door haar ziekte, het loslaten en toch ook de strijd voor een goede oplossing en het streven voor het behoud van de connectie, is waar je als lezer echt meegezogen wordt in een proces vol empathie.

Bijzonder is dat wanneer je als lezer zelf te maken hebt gehad met een chronische ziekte waardoor je hebt moeten opgeven waar je voor gestreden hebt; de herkenning in dit verhaal zal je dan echt tot in je ziel raken. Ook los van dat het paard Blanche in dit verhaal een behoorlijk centrale rol heeft, hoeft het niet te betekenen dat Hoefijzers in Japan alleen voor “paardenmensen” is.

Opvallend is ook dat in dit boek een redelijk goed beeld geschetst wordt van hoe hard de paardenwereld wel niet is. Daar is maar weinig plaats voor emotie en hechting en een paard wordt meer dan eens niet als een edel dier gezien, maar meer behandeld als een gebruiksvoorwerp wat simpel verhandelbaar is. Dierenliefhebbers zullen dit zeker tenenkrommend vinden, desalniettemin is het dus zeker van belang dat dit als zodanig duidelijk wordt in dit verhaal.

Lees verder op mijn website ...

Geweldig boek, zoveel emoties en zo herkenbaar mbt karakter van Blanch en toevallig is mijn schimmel een merrie die ook erg gevoelig is en gebruiksaanwijzing heeft die weinig andere mensen begrijpen. Ik werd boos op een aantal personages in het boek en voelde de emoties van Shari. Het vervolg van het boek zal ik gaan lezen en hoop op een mooie afsluiting voor Blanch als Shari.

Ik heb Shari leren kennen aan de hand van het boek. Terwijl ik haar erna pas in real-life ontmoette. Dat vond ik heel bijzonder, want ik had al een kijkje in haar leven mogen nemen!
De passie voor haar paard en de band die ze met Blanche heeft spat er vanaf en is echt onwijs mooi omschreven. Ook de plaatjes gebaseerd op echte foto's, vind ik veelzeggend. Wat ik bijzonder vond is hoe ook de 'gedachtes' van paard Blanche zijn omschreven :) Dat zorgt er echt voor dat je helemaal meeleeft met de karakters. Je komt echt IN het verhaal en dat is heerlijk als je lekker wilt wegdromen bij een boek.

Dit boek is een mooi voorbeeld van hoe ver een band tussen mens en dier kan zijn. Het is emotioneel, mooi, intrigerend geschreven. Je ziet hoe het vertrouwens tussen de 2 evolueert en hoe iemand een grote invoeld kan hebben op beslissingen. Je wou telkens weten wat er verder gebeurde en hoe het afliep.
Het leuke is ook dat mijn naam Shari is en dat ik zelf lang met paarden bezig geweest ben en ook afscheid heb moeten nemen (niet omdat ik ziek was) van mijn paardje dat naar Tsjechië ging. Heel herkenbaar op sommige punten en dat maakt het nog mooier. Zeker aan te raden en in spanning aan het wachten op het vervolg!

Ik heb het boek 'Hoefijzers in Japan’ twee keer gelezen. Een recensie is belangrijk voor de auteur en ook voor een toekomstige lezer. Ik vind dat ik wel moet vermelden dat de wijze waarop een boek wordt gelezen heel persoonlijk is en zo dus ook de inhoud van de recensie. Ooit heb ik een boek gelezen, waarvan de recensies matig waren en ik dat boek toch verslonden heb. Of een boek met uitmuntende recensies die mijn aandacht niet konden vasthouden. Ieder zijn eigen ervaring. Ieder een eigen mening

Mijn recensie over het boek ‘Hoefijzers in Japan’.
Hoefijzers in Japan is een aangrijpend en waargebeurd verhaal. De schrijfster schrijft op een wijze waardoor ik mij makkelijk kan inleven in de personages en zelfs in hoe het paard zich zou hebben gevoeld. Met haar gekozen woorden voelt het alsof ik deelgenoot ben van het verhaal. Zelfs mijn zintuigen doen mee. Eenmaal ik in het meeslepende verhaal zittend, vind ik het moeilijk om het boek weg te leggen. Zo nu en dan blijft de schrijfster iets te lang hangen bij een gebeurtenis

De tekeningen in het boek brengt de inbeelding nog meer tot leven. Een fijne aanvulling op het verhaal. Ik had het gevoel naar het eind van het boek ik een band heb opgebouwd met de personages en het paard.

Mocht de schrijfster een vervolg schrijven dan zal ik deze ook willen lezen.

Ik hoop dat dit boek verfilmt gaat worden.

Mij recensie op Hoefijzers in Japan.

Vandaag (04-06-2020) heb ik het boek binnen gekregen. Ik ben er gelijk in begonnen. Ik werd meegenomen in het verhaal van Shari en Blanche. In het begin heb ik tranen in mij ogen gehad. Maar ook woede. Maar ook verbazing. Naar mate het boek vordert leer je meer over de band tussen Shari en Blanche. De avonturen die ze meemaken. Hoe se elkaar begrijpen en elkaar aanvoelen. Hoe se op elkaar vertrouwen en hoe ze elkaar helpen ontwikkelen en groeien. Je ervaart de emoties die in het boek voorkomen. Ik ben ook een aantal keer boos geweest voor Shari. Omdat haar ouders iets aan het bespreken waren waar Shari niks van af wist. Ik heb het boek gewoon even weg moeten leggen zodat de tranen niet op de pagina’s kwamen. Het boek is zo mooi, zo emotioneel geschreven, dat je Shari en Laura gewoon een knuffel wil geven en zeggen dat alles goed komt. Dat er na regen zonneschijn komt. Je wilt het verdriet gewoon van Laura en Shari overnemen. Het boek is nu uit. En ik kan maar één ding zeggen: respect. Respect voor Laura. Respect voor Shari. Respect voor Blanche.

Een prachtige boek vol emoties, gevoelens, strijd en liefde.