Hoofdstuk

Bijzonder knap hoe Rutger zijn ervaringen na het herseninfarct heeft verwoord. De vlijmscherpe opmerkingen, de analyses, de twijfel en de strijd die hij heeft (gehad) met alles en iedereen (ook met zichzelf) komen allemaal best hard binnen en zetten je aan het denken. Een aanrader. Ook voor mensen die beroepsmatig betrokken zijn bij revalidatie en reïntegratie na een ‘gevalletje Hoofd-stuk’.

Prachtig boek. Heftig persoonlijk verhaal met humor gebracht. Heel intens.

Het is een heftig verhaal, maar zo mooi beschreven waardoor ik van begin tot eind mee heb geleefd. De humor in het boek maakte dat ik soms ondanks de confronterende situaties hard moest lachen. Een page turner! Knap!

Rutger Slump is vader van twee kinderen, leiderschapstrainer met een focus op innovatie en teams, en is nooit van plan geweest om deze roman te schrijven. Zijn verlangen is om met jou in gesprek te gaan over mensen in systemen, omdat we elkaar erin verliezen.

De elementen
Als eerste valt de cover op. In geheel wit met alleen de titel en een onderbroken stippellijn. De lijn zakt flink in en gaat dan geleidelijk weer omhoog. Stap voor stap.

Zo verloopt het ook met Rutger, de hoofdpersoon uit dit boek. In december 2018 moet hij met spoed naar het ziekenhuis. Op dat moment stort zijn leven ook ineen. Zoals de stippellijn op de cover dat ook doet. Rutger, 40 jaar en vader van Janna en Jurgen, moet met spoed naar het ziekenhuis. Zijn vriendin Elice weet niet wat haar en haar gezin overkomt. Wat is er met Rutger aan de hand? Als lezer schrik je direct mee, wat moet dit erg zijn voor Rutger en Elice. De auteur hanteert een fijne schrijfstijl, zodat je alles zeer nauw kan volgen.

Opgesloten zitten in je lichaam

In het ziekenhuis is het chaotisch. Er is veel geluid van mede-patiënten. Rutger ontwaakt en voelt zich opgesloten in zijn lichaam, Hij heeft een herseninfarct gehad. "Volgens de wetenschap is een herseninfarct botte pech. Het kan iedereen overkomen." Zo vertelt Rutger in zijn boek.

Het verhaal begint op 10 december 2018. Rutger komt dan op auditie voor een werkopdracht. Hij is leiderschapstrainer. Zijn beroep is tevens zijn passie, Het geeft hem een bepaalde vrijheid. Dat heeft hij nodig, qua persoon. In de avonduren gaat hij naar improvisatietraining. Zijn groter hobby en uitlaatklep. Wie had kunnen denken dat de volgende dag alles zo anders zou zijn?

Diepe frustratie- en verdrietige momenten komen voorbij

Rutger vertelt zijn verhaal in de vertelperspectief van de ik-persoon. Dit leest heel prettig. Je zit direct in het verhaal. Al is het lettertype wel (te) klein. Naast de cover, valt ook de wijze van vertellen op: in dagboekstijl. Hij neemt ons mee in deze grote aardschock van zijn drukke en gelukkige leven. We krijgen een beeld van de tijd na het ongeval in het ziekenhuis en bij het revalidatiecentrum De Molenwiek.

Ik had de hoge verwachtingen van het beste revalidatiecentrum van Nederland. Ik ging mij in het zweet werken. Maar...waar ben ik beland? De Molenwiek is voor bejaarden, niet voor mij. Hier herstel ik nooit. Ik wil hier weg!
Het herstel gaat niet over rozen. Het is soms een ware struggle. Wordt hij ooit de oude Rutger? Krijgt hij zijn zelfvertrouwen terug? Deze struggle uit zich bijvoorbeeld in een gesprek dat hij heeft met het behandelteam op 25 januari 2019. "Ik wil meer" zegt hij. Vol hoop kijkt hij de hulpverleners aan. Met diepe teleurstelling gaat hij dan weer weg. Toch zijn er ook mooie momenten tijdens de therapie-uurtjes. Want "alles is therapie". Met de nodige humor ook, wat Rutger wel kan waarderen.

Conclusie
Hoofdstuk,is een bijzonder waargebeurd verhaal. Het leven na een herseninfarct, zou je kunnen zeggen. Waarbij het erop lijkt, dat het hoofd een beetje "stuk" is. Het praten gaat moeilijk en zijn been wil niet helemaal meekomen. Erg lastig, want hij wil snel weer de oude zijn.

In het boek “Hoofdstuk” volgen we Rutger op zijn weg naar herstel. Rutger wordt getroffen door een herseninfarct. Rutger beschrijft hoe hij het beleefde, de periode in het ziekenhuis en natuurlijk de lange weg van revalidatie. Een slopend en lang traject.

Het verhaal is nogal indrukwekkend. Het komt bij de lezer echt wel binnen. Rutger weet heel goed te vertellen wat er gedurende het hele traject door hem heen gaat, hoe hij het allemaal ervaart, de vooruitgang, het sneller willen dan het lichaam dat wil. Je voelt als lezer met hem mee, en je begrijpt zijn frustratie op sommige momenten.

In het boek heeft ook gewetensvragen voor de lezer. Voor velen waarschijnlijk ver van mijn bed dilemma’s. De gewetensvragen kwamen in mijn gedachtegang geen enkel moment voor. Als ex-mantelzorger kan ik me er ook niks bij voorstellen een partner, familielid te verlaten als het die persoon door gezondheidsklachten iets minder gaat.

Zoals al eerder aangegeven, het is indrukwekkend welke kracht en doorzettings- vermogen een mens kan hebben om er weer bovenop te komen. Te vechten voor wat je lief is, je tranen en pijn verbijtend, dat allemaal om weer te kunnen lopen en te functioneren in de maatschappij. Rutger beschrijft het allemaal op een zeer beeldende wijze.

Samengevat : Een indrukwekkend, op sommige momenten herkenbare en aangrijpende momenten. Het lezen meer dan waard. Het geeft een beeld van wat het leven na een herseninfarct is, een lange periode van revalidatie in de hoop weer “normaal” te kunnen functioneren in de maatschappij. Maar wat is normaal? Inderdaad het hoofd is stuk, of stuk geweest.

In Hoofdstuk vertelt Rutger Slump zijn eigen indrukwekkende verhaal, dat begon op het moment dat alles –tijdelijk- eindigde.

Wanneer hij op een dag zijn dochtertje Janna uit bed haalt, kan hij plotseling helemaal niets meer. Een herseninfarct verandert de veertigjarige, ambitieuze Slump in een blinde, aan bed gekluisterde man. Een onzekere periode breekt aan. Voor hemzelf, maar evenzeer voor zijn vriendin Elice en zijn kinderen Janna en Jurgen. Na twee –lange- weken begint Rutger zijn linkerhand te trainen door dit boek te schrijven.

Hoofdstuk beschrijft het eerste jaar van Rutgers’ revalidatieproces, van weer leren lopen tot zijn pogingen weer een passende plek in de maatschappij te veroveren. Hij loopt daarin continu vast in een goedbedoelend zorgsysteem hetgeen tot veel conflicten leidt. Het is een race tegen de klok. Zal hij zichzelf weer tijdig kunnen terugvinden?

“Waar is mijn pit gebleven? Waarom laat ik me zo makkelijk monddood maken? Een herseninfarct is geen excuus voor mijn volgzame gedrag.”

Slump neemt zijn lezers mee langs de moeilijke weg die hij had te gaan en die begint met de paniekerige gang naar het ziekenhuis, zijn gevoelens en emoties wanneer hij in datzelfde ziekenhuis wakker wordt in een lichaam dat niet mee doet wat hij wil en waarin hij het gevoel heeft gevangen te zitten. Op integere en rakende wijze doet hij gewag van zijn gevoelens van verdriet, angst en frustratie. De manier waarop Slump alle emoties die er voorbij komen, in woorden vat, doen hen recht. Dat doet hij namelijk op een uiterst pure en transparante wijze. Knap.

“De verhoudingen voelen niet zoals voorheen. Elice en ik hebben de afgelopen tijd steeds minder echt ruzie, maar op dit soort knullige momenten klopt het gevoelsmatig niet, wat er gebeurt. Het is moeilijk om er de vinger op te leggen, maar ik ben bang dat het niet meer goed gaat komen.”

Heel terecht heeft Slump ervoor gekozen zijn verhaal te doen in de eerste persoon; het is tenslotte zijn verhaal, maar bovendien maakt dat, dat het lijkt alsof hij naast je zit. Het komt heel dichtbij. Zijn plezierige schrijfstijl draagt daar uiteraard toe bij.

Kortom, Hoofdstuk is een rakend, waargebeurd verhaal dat bij veel lotgenoten en hun naasten, herkenning, troost en begrip zal opleveren.

De auteur
Rutger Slump is een ervaren trainer, spreker en (team) coach met een focus op innovatie en teamontwikkeling. Hij schreef eerder, samen met Simon Douw, het boek Baanbreker.

Uitvoering
Futuro Uitgevers
ISBN: 9789492939531
Paperback, 180 pagina’s