Hotel Claremont

Het verhaal speelt zich voor het grootste deel af in een hotel, waar een aantal oudere dames en heren voor hun oude dag een kamer huren. Zo ook de lange, stevig gebouwde weduwe, mevrouw Palfrey die zich in januari door een taxi met haar bagage laat afzetten bij Hotel Claremont, een van de vele hotels aan Cromwell Road, Londen.
Haar kamer is niet direct wat ze had verwacht. Met een vloerkleed dat er nogal sleets uitziet, een dichtgespijkerde schouw en een naar schroeilucht riekende radiator, heeft ze het gevoel dat ze in de kamer van een dienstmeisje is beland. Voor de badkamer moet ze helaas eerst de gang op.
Haar eerste indruk van het diner is dat het er nogal sjofeltjes uitziet en niet de kwaliteit heeft die ze gewend is. In ieder geval had ze zich er een andere voorstelling van gemaakt.
Het komt me als heel bijzonder voor dat het toentertijd - het boek stamt uit 1971 - in Engeland blijkbaar niet ongebruikelijk was dat de ouderen ervoor kozen om hun oude dag in een hotel te verblijven.
Na de maaltijd verhuizen de gasten naar de lobby voor een kopje koffie, een babbeltje, een spelletje, wat lezen of om een breiwerkje ter hand te nemen. Aldaar leert mevrouw Palfrey het kleurrijke gezelschap medebewoners kennen en zoals het in een besloten gemeenschap meestal gaat.......men houdt elkaar nauwlettend in de gaten en bespreekt elkaar wanneer er geen andere oren in de buurt zijn. Vanzelfsprekend heeft iedere gast zijn of haar eigen hebbelijkheden of onhebbelijkheden en zijn er onderling de nodige irritaties te bespeuren. Met name enkele dames proberen elkaar de loef af te steken en zich beter voor te doen dan ze in werkelijkheid zijn.
Toch lijken ze zich desondanks, wanneer ze de ander beter leren kennen, min of meer met elkaar te vergroeien. Het leidt ook tot tragikomische passages. Ze hebben allemaal hun eigen verhaal te vertellen, maar er wordt bijna steevast door elkaar heen gepraat en geluisterd wordt er niet. De hotelhouder begint het groepje bejaarden lastig te vinden. Ze hangen hinderlijk rond, lopen in de weg en hun gedrag stoort hem.
Wat voor mevrouw Palfrey het meest genante is, is dat haar steeds wordt gevraagd wanneer ze nou eens bezoek krijgt. Zelf weet ze echter dat ze dat niet hoeft te verwachten, omdat haar dochter Elizabeth en schoonzoon in Schotland wonen en haar kleinzoon Desmond - een pedant mannetje - is ook al geen trouwe bezoeker.
Dan ontmoet ze, door een ongelukje, de jonge Ludo Myers en er ontstaat een bijzondere vriendschap. Ze smeedt een snood plan en nodigt hem uit om bij haar in het hotel te komen dineren.
Dit toneelstukje loopt natuurlijk onherroepelijk uit op een pijnlijke situatie, waardoor mevrouw Palfrey danig in verlegenheid wordt gebracht.
De dagen slepen traag voort in ledigheid, men lummelt wat rond, wacht op bezoek of mijmert over vervlogen tijden en het verdriet om wat voorbij is en nooit meer terugkomt.
Een flirtage die mevrouw Palfrey in verlegenheid brengt, leidt wederom tot een ongelukje. Wie zal haar nu kunnen opvangen...........?
Hotel Claremont is een heerlijk boek. Je proeft van de Britse stiff upperlip waar de ouderen zich van bedienen om zich beter voor te doen dan ze zijn. Het doet me denken aan Hyacinth Bucket: 'Mrs Bouquet, lady of the house speaking.....'
Op mij komt dit verhaal heel realistisch over, waarbij de ouderen een tikkeltje karikaturaal zijn neergezet. Dit doet echter niets af aan het plezier dat ik had aan dit bijna vergeten literaire werk van de alom gewaardeerde Taylor. Ze schrijft zo bijzonder soepel en schijnbaar eenvoudig dat je ongemerkt wordt meegevoerd in het wel en wee van de personages. Heel fijntjes weet ze precies de vinger op alle zere plekjes te leggen en ze laat de personages het werk voor haar doen.

Dit is zo'n boek dat je aan het denken zet en dagen, nee weken nadat je het uit hebt nog steeds bezighoudt. Mrs. Palfrey en haar medebewoners worden prachtig beschreven, je ziet ze voor je. Het boek is vaak hilarisch, maar met een droevige ondertoon: zó is het dus om eenzaam je laatste dagen te slijten en je uit verveling druk te maken om futiliteiten. En wat erg dat je enige dochter geen contact met je heeft en je dus nauwelijks bezoek krijgt. Elizabeth Taylor heeft een erg mooie schrijfstijl, die boeit van begin tot eind. Ik las het in één ruk uit. Een auteur die in Nederland véél bekender zou moeten zijn. Misschien komt dat, met dit boek?! Haar boek 'Angel' is ook in het Nederlands vertaald.

Heerlijk boek!

Hotel Claremont is de eerste Nederlandstalige vertaling van de in Engeland geprezen klassieker. Elizabeth Taylor schreef meerdere romans en verhalenbundels en publiceerde ook een jeugdboek. Eerder las ik ‘Angel’ dat ook door deze auteur werd geschreven, dit boek verraste me toen positief.
Hotel Claremont gaat over mevrouw Palfrey, een oudere dame die beslist om haar laatste levensjaren in een hotel in Londen door te brengen, want daar is altijd wat te doen. Ze ontmoet hier ook enkele, oudere, bewoners die ook een vast verblijf hebben genomen in het hotel. Deze vaste hotelgasten bemoeien zich maar al te graag met elkaars leven. Mevrouw Palfrey vertelt dan ook voluit over haar geweldige kleinzoon, die helaas niet komt opdagen. Maar dan ontmoet mevrouw Palfrey de jonge schrijver Ludo. En dat verandert alles…
Het boek introduceert verschillende personages, dit maakt het in het begin soms moeilijk om te volgen of om mee te zijn met het verhaal. Naarmate het verhaal vordert ken je ze wel beter en gaat het snel. Elk personage is anders, een beetje stereotiep maar ook menselijk herkenbaar. Hierdoor krijg je echte mensen met dagdagelijkse dialogen en geroddel. Daarnaast is ook de nodige humor aanwezig en maken de mankementjes die ze hebben je geregeld aan het lachen. De personages lijken oppervlakkig maar worden doorheen het verhaal uitgediept en krijgen vorm. Je geeft ze een plaatsje in je hart en begrijpt hun gevoelens. Net doordat Elizabeth Taylor haar personages op zo een doordachte manier uitwerkt komt het verhaal echt tot leven.
Wanneer het verhaal begint kan Elizabeth Taylor als geen ander een sfeer beschrijven die je meteen meetrekt naar een andere plek. Je voelt de moedeloosheid maar ook de hoop op een nieuwe start van mevrouw Palfrey. Waarna ze de inwoners ontmoet. In eerste instantie lijkt het een droog boek over een groep stoffige oude mensen, maar vergis je niet, de nodige portie humor is aanwezig. Toch mag dit literair werk niet tot een loutere komedie worden gedegradeerd want ook liefde, genegenheid en verdriet zijn thema’s die aan bod komen.
Dit boek kan mooi de balans vinden tussen een literaire schrijfstijl, emoties en humor. Hierdoor leest het aangenaam weg en kan je genieten van het verhaal. Verder denk ik dat Hotel Claremont een boek is dat je meermaals moet lezen. Want zoals Mevrouw Arbuthnot (personage uit het boek) zei: “Eigenlijk zou je een goed boek altijd twee keer moeten lezen.” En Hotel Claremont is overduidelijk een goed boek!