Hotel Moederland roman

Zebercet, een kleine man van drieëndertig jaar, zwaait de scepter in het hotel waar hij zijn gehele leven al woont en ook is geboren. Hotel Moederland is gesitueerd in een herenhuis - twee verdiepingen, 9 kamers - en de heer Rüstem heeft indertijd het familiehuis getransformeerd tot hotel. Er komen regelmatig vaste gasten, een lerarenechtpaar, een hoertje met haar klanten, zakenlui.
Hij werkt er al sinds hij de lagere school heeft doorlopen. Verder leren of studeren zat er niet in. Nog steeds woont hij in zijn oude kamer, dus eigenlijk op zijn werk, of werkt in zijn huis. Het is als het ware een cocon voor hem, die hij alleen op vaste momenten verlaat, echter wel mondjesmaat, omdat hij zich dan steeds zo nerveus voelt. Elke vier weken gaat hij naar de kapper, eens per jaar, of twee jaar naar de kleermaker, elk half jaar naar het badhuis en éénmaal per maand naar het postkantoor.
Plichtsgetrouw voert hij de leiding, waarbij hij tal van vaste gewoonten heeft - misschien zelfs wel rituelen te noemen - die hem derhalve houvast lijken te bieden.
Een groot prater is hij niet, maar zijn gedachten nemen soms een loopje met hem. Dat zijn de momenten waarop de lezer meer in zijn innerlijk kan kijken, want verder is hij zeer gesloten.
Al van jongs af aan is hij het slachtoffer van plagerijtjes en wordt hij belachelijk gemaakt. Dat zal de oorsprong zijn van zijn kwetsbaarheid.
Wanneer er een jonge, rondborstige en naamloze vrouw 'met de vertraagde trein uit Ankara komt', een kamer boekt, maar na één nacht vertrekt met de mededeling dat ze snel weer terug is, raakt hij door haar geobsedeerd. Na drie dagen is ze echter nog niet terug, maar Zebercet laat alles op haar kamer intact en het licht branden. Hij gaat er regelmatig even zitten, rookt haar half opgerookte sigaretten op en 'bedrijft de liefde met haar' door op haar gebruikte handdoek te masturberen.
Het feit dat hij is besneden, na de lagere school, komt regelmatig terug. Ook in zijn dromen komt 'de tang' een aantal maal voorbij. Dit lijkt een speciale indruk op hem gemaakt te hebben. (Tja, dat kan ik me ook heel goed voorstellen).
Half dertig en eveneens geen praatgraag persoon, die houdt van slapen. Dat is de korte omschrijving van de werkster die ook in het hotel woont en werkt. Zebercet moet haar 's morgens altijd wekken en gedurende de nacht.......
Een duister figuur - 'noteert u maar officier buiten dienst' - , is een poosje gast. Zebercet voelt zich behoorlijk ongemakkelijk, omdat de man 's middags en 's avonds ook in de zitkamer zit.
De kat lijkt zijn baas en de dingen die er in het hotel gebeuren in de gaten te houden. Wanneer Zebercet als voyeuristische luistervink naar het minnespel in kamer 6 staat te luisteren, ziet hij een paar glanzende ogen: de kat van het hotel. Zou dat hem ook ongemakkelijk maken?
Door de zeer gedetailleerde beschrijvingen zou je, als Turkije-kenner, het provincieplaatsje misschien wel kunnen lokaliseren. De verschijning van Zebercet krijg je gemakkelijk op je netvlies, omdat hij zo uitgebreid wordt beschreven.
Gaandeweg het verhaal zie je steeds wisselende stijlen van schrijven. Een prominente rol is weggelegd voor de stream of conciousness, oftewel monologue interieur, van de protagonist.
De vele herhalingen geven heel mooi weer hoe de dingen die hem bezighouden door zijn hoofd blijven malen. Met het obsessiever worden van Zebercet, verandert de schrijfstijl mee. Het loopt als het ware synchroon.
Deze klassieker zit fenomenaal in elkaar. Zoals hierboven al staat; het is fascinerend om, al lezende, te ervaren hoe de schrijfstijl parallel laveert met de gemoedstoestand van de hoofdpersoon. De ontwikkeling van zijn psychoses en de dingen die hij daarbij doet, krijgen een steeds grotere impact op het geheel. Er wordt psychologisch heel langzaam toegewerkt naar een trieste en gruwelijke apotheose.