Hotel Solitude (Nederlandstalige editie)

In Hotel Solitude volgen we Max Costa. Max is redacteur bij een Parijse uitgeverij. Zijn taak bestaat eruit om Makarov – een bekend auteur – terug aan het schrijven te krijgen. Gezien Makarov er een nogal woelige levensstijl op nahoudt gaat dit met de nodige ups en downs. Toch lukt het Max om Makarov ertoe aan te zetten om de roman tot een goed einde te brengen, althans… zo lijkt het, want als de auteur dood wordt aangetroffen schijnt het manuscript en daarmee het laatste hoofdstuk verloren. Costa – die het manuscript bijna uit zijn hoofd kent – probeert klaarheid te scheppen, maar met zijn autisme en zijn onzekerheid is dit zeker geen sinecure.

‘Liegen kan je nog niet, vrees ik. Liegen is een van de meest complexe menselijke vaardigheden. De dag dat je consequent kan leugen en de leugen handhaven, verklaar ik je voor genezen’

Strobbe slaat met Hotel Solitude een andere weg in. Na verschillende thrillers te hebben geschreven komt hij nu met een roman. Ik was – als fan van Strobbe - dan ook erg benieuwd naar dit schrijfsel.

Ondanks dat Hotel Solitude ‘slechts’ een dikke driehonderd pagina’s telt heb je de indruk dat je in een kanjer van een boek begint. Dit komt omdat deze roman op erg dik en stevig papier gedrukt is. Borgerhoff & Lamberigts zijn onlangs gestart met deze literaire lijn en dit boek onderscheidt zich door kwaliteit. Niet enkel door het papier, maar ook door de sjieke cover die – naast de tekst - maagdelijk wit is. Iets minder praktisch is de extra, losse ‘flap’ die eromheen zit, maar dat is een detail.

Het boek is geschreven in het ik-perspectief, door de ogen van Max. Hij neemt ons mee in het leven van Makarov en in het heden en verleden van zowel zichzelf als de auteur. Zijn speurtocht en opsomming van de feiten leveren een indrukwekkend verhaal op. De zinnen zijn fraai opgebouwd, een lust voor het oog, voeding voor de geest.

‘Binnen in mij woedde ondertussen een veldslag. Ontgoochelde liefde en brute woede beukten op elkaar in als springtij op een weerloze duin. Ik wilde haar aanvliegen, maar was blij dat mijn voeten mij vastzogen aan de keukenvloer’

Strobbe heeft me letterlijk meegesleurd in het verhaal van Max Costa. Niettegenstaande dat het hier om een roman gaat weet hij een geladenheid op te bouwen, waardoor je gewoon verder moet lezen. Het personage Max is op een briljante manier uitgewerkt en Strobbe laat zien wat de invloed van je verleden op je verdere leven heeft. Als lezer word je constant op het verkeerde been gezet en zoals de korte inhoud op de achterflap aangeeft: ‘gaandeweg wordt duidelijk wie het meest de weg kwijt is: het hoofdpersonage of de lezer’. En geloof mij, daar is geen woord van gelogen.

Hoewel Hotel Solitude heel iets anders is dan zijn vorige boeken, zowel qua schrijfstijl als inhoud, heeft deze roman mij ettelijke uurtjes leesplezier verschaft. Strobbe blijft verbazen! Ook deze roman is geschreven – en leest - met een souplesse alsof het niets is. De nodige subtiele humor en het gemak hoe de zinnen aan elkaar geregen worden zorgen voor een totale leeservaring. En hoewel ik vrees dat Hotel Solitude niet voor iedereen die ervaring zal oproepen kan ik niet anders dan de volle 5 sterren geven.

De cover belooft iets ‘à la Joël Dicker’ en liegt niet. De plot zit ingenieus in elkaar, maar doet in niets af aan de finesse waarmee elke zin geschreven is. Soms las ik, puur voor het plezier, bepaalde passages nog eens. Het einde blies me omver.

Dit is het eerste boek dat ik van deze auteur lees en ik wil ook zijn ander werk lezen. Wat schrijft hij mooi. Ik heb het boek in een weekend uitgelezen. Het is heel moeilijk opzij te leggen. Het laatste gedeelte van het boek is een anticlimax. De spanning wordt gestaag opgebouwd. Dit is een topboek!