IJzige stilte Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Ijzige stilte

Ik ben helaas niet erg te spreken over dit verhaal van Wulf Dorn. IJzige Stilte is in de kern een heel goed verhaal. Het begin is ook echt heel erg goed. Een jonge jongen wordt geconfronteerd met een vrouw die helemaal in paniek uit de psychiatrische instelling De Boskliniek komt gerend. De vrouw rent de vijver op die door het koude weer licht beroren is. Het ijs kan haar helaas nog niet dragen en ze zakt er doorheen. De kleine Jan is niet meer in staat haar te redden. Hij heeft ooit gelezen dat iemand met een dictafoon de laatste woorden van iemand onder water heeft vast kunnen leggen. Jan besluit de dictafoon van zijn vader te pikken en hem in het water van de vijver te houden om zo te achterhalen wat de vrouw nog gezegd heeft. Als hij midden in de nacht het ouderlijk huis verlaat, zijn ouders mogen van niets weten, is zijn kleine broertje Sven hem gevolgd. Samen zitten ze bij de vijver en voeren de test uit. Als Jan na een sanitaire, ziet dat zijn broertje weg is en ook in geen velden of wegen meer te bekennen is. Hij wordt ook niet meer geonden. Het boek draait eigenlijk om de levenslange zoektocht van Jan naar wat er met zijn broertje is gebeurd die nacht. Wat dat betreft een schitterend en aandoenlijk verhaal.

Helaas vond ik dat het boek erg veel toevalligheden bevat. Het verhaal er omheen is soms ook wel erg ver gezocht. Het spannings- en daarmee mijn aandachtsniveau golfde erg snel van erg hoog tot bedroevend laag. De gelijkenis van de hoofdpersoon met Gregory Peck ging me ook irriteren omdat deze figuur in Trigger ook al meerdere malen genoemd werd.

Wat de schrijver nou precies bedoelt met IJzige Stilte is ook niet duidelijk geworden. Hij schrijft de woorden namelijk erg vaak maar allemaal in een verschillende situatie en met verschillende personen.

Nee ik kan niet echt zeggen dat ik erg enthousiast ben over IJzige Stilte. De gelijkenis met Sebastian Fitzek is ook absoluut niet te maken voor diegenen die dat denken. Slechts drie schamele sterren wat mij betreft.

IJzig stil word je van dit boek als een tijdje aan het lezen bent. Zo veel spanning, een goed plot. Eigenlijk wil je geen moment het boek weg leggen.

Geschreven bij Ijzige stilte

Boek: IJzige stilte
Auteur: Wulf Dorn

Het genre dat ik over het algemeen lees zijn alleen maar thrillers. Over het algemeen lees ik boeken van David Baldacci, Robin Cook en John Grisham. Toch was ik toe aan wat anders. In het schap van de winkel viel mij dit boek alleen op door zijn layout. Indrukwekkend en toch eigenlijk ook weer nietszeggend. Ik werd nieuwsgierig en besloot het boek mee te nemen.

Tijdens het lezen vergat ik de wereld om mijn heen en kon ik het boek eigenlijk niet wegleggen. Ik wilde alles weten en las zo lang mogelijk door, tot mijn ogen erbij dicht vielen. De schrijver weet je ontzettend goed mee te nemen in het verhaal en laat je alle gedachtes van de hoofdpersoon weten. Je denkt mee met de hersenspinsellen van de hoofdpersoon en wil het liefst zo snel mogelijk achter alle geheimen komen. Tijdens het lezen moet je meegaan met personen, waarmee je eigenlijk niet mee wilt, omdat je die persoon niet vertrouwt. Geweldig hoe de schrijver dit voor elkaar weet te krijgen en de lezer kan sturen in zijn of haar gedachten.

Het is een geweldig boek, die ik zeker wil aanraden aan iedereen die een goede thriller zoekt. De schrijver is goed en neemt je mee in gedachtegangen van hoofdpersonen en laat je tot in de late uurtjes elke bladzijde lezen.

Geschreven bij Ijzige stilte

‘IJzige stilte’ vertelt het verhaal van psychiater Jan Forstner die gebukt gaat onder een vernietigend schuldgevoel na de verdwijning van zijn broertje Sven op dezelfde dag waarop ook zijn vader dodelijk verongelukt is, nu drieëntwintig jaar geleden. Dag en nacht staat zijn leven in het teken van die traumatische gebeurtenissen uit het verleden en zijn zoektocht naar het antwoord op de vraag wat er met zijn broertje is gebeurd heeft de aard van een obsessie gekregen. Hij keert terug naar zijn geboorteplaats, de plaats van het onheil, waar hij een baan als psychiater aangeboden krijgt in de kliniek waar ook zijn vader als psychiater aan verbonden is geweest, onder voorwaarde dat hij zelf in analyse gaat. Nu hij in vele opzichten dichterbij komt vindt hij mogelijk de zo vurig verlangde verhelderende antwoorden.

Het lezen van thrillers heeft, de uitzondering die ik maak voor de boeken van Dan Brown daargelaten, nooit mijn voorkeur gehad. Na ‘IJzige Stilte’ van Wulf Dorn heb ik mijn mening over het thrillergenre grondig bijgesteld, omdat ik niet alleen de karakters in het verhaal, maar ook mijzelf in een onvoorstelbare wurggreep gehouden zag.
De mysterieuze sfeer en navenante dreiging, op momenten bekrachtigd door ‘IJzige Stilte’ zijn vanaf de eerste pagina bepalend voor de ongrijpbare loop van het verhaal.
Een geschiedenis waarbij ik achteraf, zou het realiteit zijn, mijn excuses zou moeten maken aan tal van personen vanwege de onterechte verdenking en beschuldigingen en waar Wulf Dorn mij op meesterlijke wijze heeft weten te misleiden, zelfs meedogenloos heeft gestuurd.
‘IJzige stilte’ is niet alleen een verhaal dat enorm spannende thrillerelementen bevat, maar tegelijkertijd leest het boek als een psychologisch drama, waarin bovendien de karakters bijzonder boeiend zijn uitgewerkt.
Dat de uiteindelijke dader vanuit een zeer lage tolerantiedrempel tot zijn ongelooflijke ‘missie’ is gekomen, lijkt misschien in het verhaal wat vergezocht maar is uiteindelijk toch aannemelijk, als ik afga op het nieuws in de kranten over dit soort gruwelijke misdrijven waarbij kleine misstappen soms grote gevolgen kennen. Dat laatste heeft de schrijver met zijn ervaring in de wereld van de psychiatrie heel treffend weten te verpakken in een ijzersterke thriller, prettig vertaald door David Orthel.

Geschreven bij Ijzige stilte

IJzige stilte is een verhaal dat begint als een kabbelend beekje en zich tergend langzaam ontpopt in een snel stromende rivier. Het begin van het verhaal is dan ook vooral onderhoudend, pas als de zelfmoord een feit is en Jan op onderzoek uit gaat neemt de spanning toe. De personages zijn goed...

Geschreven bij Ijzige stilte

Weer een erg goed en spannend boek van Wulf Dorn.
Jan Forstner wordt al jaren geplaagd door de verdwijning van zijn broer. Het enige wat hij nog heeft is een cassettebandje waarop zijn stem staat en daarna alleen maar ruis. Jan probeert keer op keer antwoorden te vinden op de vragen uit het verleden, maar de antwoorden blijven verborgen in ijzige stilte.
Jan krijgt na een zware inzinking een baan aangeboden bij een kliniek in zijn geboorteplaats. Zo komt Jan achter een geheim wat al jaren verborgen ligt achter de muren van de kliniek. Dat geheim kan Jan wel eens antwoorden geven waar hij al zo lang naar zocht.

Geschreven bij Ijzige stilte

"IJzige stilte - Wulf Dorn".
Topboek!
Ik ga zeker meer lezen van Wulf Dorn.

Geschreven bij Ijzige stilte

In een koude, ijzige winternacht verdwijnt de zesjarige Sven Forstner. Wat is er met hem gebeurd? Werd hij ontvoerd? Wie heeft hem meegenomen van een bankje in het park, zonder een spoor na te laten?
Drieëntwintig jaar later is zijn oudere broer Jan nog altijd op zoek naar de waarheid. De enige houvast die hij nog heeft aan die bewuste nacht is een dictafoonbandje met enkel geruis op. Zit onder dit geruis een geluid van de dader of enige andere aanwijzging verborgen? Aan zijn vader Bernard kan Jan het ook niet meer vragen, die verongelukte op mysterieuze wijze kort na Sven's verdwijning.
Jan heeft inmiddels furore gemaakt als psychiater. Na drieëntwintig jaar keert hij terug naar zijn geboortedorp Fahlenberg en neemt er het aanbod aan van psychiater Raimund Fleischer, een vriend van zijn vader, die hem een post aanbiedt in de Boskliniek. Alhoewel zijn ouderlijk huis leeg staat, neemt hij toch zijn intrek bij de buurman en goede vriend, Rudolf Marenburg. Alexandra, Marenburg's dochter, verdronk als jong meisje in de vijver, voor de ogen van de kleine Jan. De aanleiding rond dit drama heeft ook een grote indruk nagelaten en de nodige vraagtekens aangezien Alexandra een patiënte was in de Boskliniek.
Dr. Fleischer raadt Jan aan om in therapie te gaan bij collega Norbert Rauch om uiteindelijk zijn demonen uit het verleden te verslaan. Jan gaat hiermee akkoord en komt zo ook meer te weten over de gesloten afdeling 12 in het psychiatisch centrum.
Op een winterse morgen wordt Jan geconfronteerd met een zelfdoding. Een jonge vrouw, Nathalie Köppler springt in volle spits van een voetgangersbrug. Als blijkt dat ook zij een patiënte was in de Boskliniek, gaan er bij Jan alarmbellen af. Carla Weller, de beste vriendin van Nathalie heeft ook haar twijfels of het echt om een zelfmoord ging. Werd Nathalie gemanipuleerd? Was zij onder invloed van medicijnen?
Wanneer er in het entourage van Jan nog meer doden vallen, graaft hij dieper in het verleden op zoek naar antwoorden. Wat is hier aan de hand? Wat gebeurt er werkelijk in de kliniek? Wie heeft al die doden op zijn geweten? En vooral: heeft dit alles iets te maken met wat er in het verleden gebeurde, de zelfmoord van Alexandra en de verdwijning van Sven?
Een huiveringwekkende thriller. Dorn weet er tot op het einde de spanning in te houden en de lezer op het puntje van zijn stoel te houden.

Geschreven bij Ijzige stilte

De psychiater Jan Forstner is al 23 jaar obsessief naar zijn verdwenen broer op zoek. Zijn vader is verongelukt, zijn moeder heeft zelfmoord gepleegd, een buurmeisje verdrinkt voor zijn ogen en wanneer Jan later in de psychiatrische instelling De Boskliniek (bekend uit Dorns vorige boek Trigger) gaat werken, wordt hij wéér veel gekweld door de dood. Om hem heen plegen mensen zelfmoord of worden zij daartoe aangezet? Zo ja, door wie en waarom? En is Jan hier schuldig aan? Er zijn nog veel meer geobsedeerde mensen met nachtmerrie's uit het verleden op zoek naar verlossing van hun kwellingen. Continue is er angst, een dreigende sfeer, psychische kwelling en een schuldvraag aan de orde in dit boek. De gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op, dus de lezer wordt onafgebroken bezig gehouden. Aan het begin denk je te weten in welke richting het verhaal zich gaat ontwikkelen, maar uiteraard pakt het aan het eind heel anders uit. Er zijn verschillende (neven)verhaallijnen, maar alles en iedereen houdt verband met elkaar. Een ijzig spannend en beklemmend boek, bijna niet weg te leggen voordat je het uit hebt. In september komt in Duitsland een derde, op zichzelfstaand boek uit, dat ook weer in De Boskliniek speelt. Hopelijk wordt het snel vertaald.