Ik Overleefde Voor Mijn Kind Samen Met Ingrid Betancourt Zat Zij Zes Jaar Gevangen In De Columbiaanse Jungle

In onderstaande review van syl080770 kan ik me helemaal vinden. Dit boek is goed gedocumenteerd en de voetnoten completeren het verhaal. Helaas is het inderdaad zeer emotieloos geschreven, Clara's karakter leer je kennen uit haar eigen beschrijving daarvan. Het hele verhaal blijft vrij oppervlakkig en laat zich lezen als een krantenbericht. Het is erg heftig om mee te maken, maar toch raakt het je als lezer niet echt door deze manier van schrijven, zeg maar verslag doen. Jammer.

In "Ik overleefde voor mijn kind" biedt de door de guerillabeweging FARC ontvoerde Clara Rojas een oppervlakkig kijkje in haar leven gedurende de 6 jaar dat zij gijzelaar was. Het is eigenlijk meer een droge opsomming van haar blevenissen gedurende die periode, met weinig achtergrondinformatie over de FARC en haar doelen. Het blijft allemaal erg oppervlakkig, en hoewel die jaren vreselijk moeten zijn geweest en je dit je ergste vijand niet gunt, komt Rojas niet erg sympathiek over. Haar medegevangenen (inclusief Ingrid Betancourt) worden vrij negatief afgeschilderd, zij spelen bijvoorbeeld in haar ogen domme spelletjes om de tijd te verdrijven, en niemand lijkt haar gunstig gezind te zijn. Een hand in eigen boezem lijkt mij hier een spreekwoord op zijn plaats. Toen Rojas een maand lang vastgekend heeft gezeten aan haar medegevangene Ingrid Betancourt na een mislukte ontsnappingspoging, voelde zij zich behandeld als een dier. Alsof een dergelijke behandeling voor dieren wel acceptabel is. Over de totstandkoming van haar zwangerschap wil zij niets kwijt. Dat is haar goed recht, maar als je je privacy wilt behouden moet je geen autobiografisch boek schrijven. Al met al heeft Rojas zeker vreselijke tijden mee gemaakt, ook voor haar familie en vrienden moet het verschrikkelijk zijn geweest. Maar ze had er beter geen boek over kunnen schrijven op de manier waarop ze dit nu heeft gedaan; erg oppervlakkig.

Dit boek is een beschrijving van de 6jaar durende ontvoering
van Clara Rojas, ze beschrijft van dag tot dag wat ze meemaakt,
de lange uitputtende tochten, de overnachtingen, de angst en
haar zwangerschap. Het boek is meer een opsomming van feiten
dan dat je echt het gevoel krijgt dat ze iets met de lezer deelt.
Indrukwekkend om te lezen hoe de querillastrijders met hun gevangen
omgaan maar ik had meer emotie verwacht.