Inferno (DVD)

Inferno is de eerste bekende film van Dario Argento die ik gezien heb. De filmmaker die bij velen bekend staat als de Italiaanse Hitchcock. En die vergelijking is inderdaad niet heel ver te zoeken.
Het bijzondere aan Inferno is dat er nauwelijks een echte verhaallijn te bekennen is. Hoewel veel gebeurtenissen lijken samen te hangen rond het bovennatuurlijke, blijft een logische verhaallijn uit. Maar Argento's meesterwerk lijkt dat ook helemaal niet nodig te hebben. Ik was zo onder de indruk van het ongelooflijk hoge tempo, en ook van het decor, dat ik een solide verhaallijn helemaal niet gemist heb. Ik denk zelfs dat de onlogische samenhang een groot deel van Inferno's charme verklaart. Dit is wat Inferno zo sterk maakt.
Argento behoort tot de artistieke filmmakers. Zijn ongelooflijke en eigenzinnige stijl wordt gekenmerkt door een decor dat zowel kleurrijk is als eng. Werkelijk al het visuele draagt bij aan de surrealistische sfeer, die niet meer van deze wereld is. Je wordt als kijker compleet meegezogen in een andere wereld. Een wereld die zeer fantasierijk is. Maar ook meedogenloos en moordzuchtig. Al vrij snel in de film kom je er als kijker niet meer uit los. Dario Argento heeft veel trucs in huis om de kijker bijna non-stop op het puntje van de stoel te doen zitten, en jaagt de kijker zeker naar het einde toe meer dan eens de stuipen op het lijf. De bovennatuurlijke verschijningen blijken zeer kwaadaardig, sommige van de hoofdpersonen blijken tot de meest absurde en gruwelijke wreedheden in staat, onder invloed van diezelfde bovennatuurlijke krachten, en de hysterie druipt er werkelijk van af. Hysterie die wordt ondersteund door een bizarre soundtrack. De hysterie van deze ongenuanceerde inferno aan bovennatuurlijk, en menselijk geweld is met geen pen te beschrijven. Hoewel niet alle acteurs even sterk acteren (gelukkig veel ook wel), en sommige van de special effects wat gedateerd ogen, blijkt Inferno toch een unieke, vaak zelfs enge horrorfilm te zijn. Een horrorfilm met een extreem hoog tempo, en een fantastische spanningsopbouw. De soundtrack, en in sommige scenes ook juist de afwezigheid hiervan, zorgt ervoor dat je als kijker soms even vergeet adem te halen. Dit is een horrorfilm in een genre dat voor mij tot voor kort nog onbekend was. Het was toch een zeer aangename kennismaking. Het blijkt een intense, stijlvolle en fantasierijke filmervaring die je als kijker niet snel zal vergeten.
Hoewel ik behoorlijk positief ben over Inferno, wil ik toch ook nog zeggen dat dit geen standaard kijkvoer is. Nogmaals, de film bevat geen logische verhaallijn, en is verder in geen opzicht met de gangbare bovennatuurlijke horrorfilm te vergelijken. De film lijkt uit min of meer losse scenes te bestaan, en heeft bijna het uiterlijk van een theaterstuk. Het behoorlijk theatrale acteerwerk draagt hier ook absoluut aan bij. Hier moet je van houden. Inferno valt vooral op door zijn eigenzinnige en artistieke, maar ook gewelddadige stijl. Het beste valt Inferno te omschrijven als een kunstwerk. En alle kunst wordt door sommigen mooi gevonden, maar door anderen niet. Ik denk dat het niet te ontkennen valt dat Argento's stijl uniek, artistiek en bijzonder is, maar het zal niet iedereen aanspreken. De "normale" moderne filmkijker zal vreemd opkijken van een film als dit.
Voor wie de nieuwsgierigheid toch geprikkeld is, bekijk Inferno en vorm er je eigen mening over. Het is hoe dan ook een bijzondere en verrassende film ervaring en biedt iets totaal anders dan we gewend zijn. Ik, als die hard filmliefhebber kan een film als dit absoluut waarderen om zijn artistieke stijl, en daarom vind ik Inferno toch zeker goed voor een 8,5. Gruwelijk en ijzingwekkend. Artistiek en stijlvol. Met dit bizarre contrast valt de stijl van dit kunstwerk het beste te omschrijven.

Inferno is het tweede deel in Argento’s drieluik Three Mothers en een vervolg op diens Suspiria (1977).
Inferno is trouwens goed te kijken zonder dat je bekend bent met Supspiria maar maakt er wel een perfecte “double bill” mee door de specifieke stijl en sfeer die beide film gemeen hebben

(In Manhattan ontdekt een vrouw dat haar appartement zich bevindt in het gebouw waar de Mother of Darkness huishoud. Wetend dat haar leven nu in gevaar is stuurt ze een brief naar haar broer in Rome die samen met een vriendin op zoek gaat naar de waarheid achter de drie moeders.
Hiermee zetten ze een serie moorden en occulte gebeurtenissen in gang.)