John Coltrane - Blue World (CD)

Elke sessie uit Coltrane's klassieke kwartet heeft een tijdloze waarde. Meer dan 55 jaar na de opname van deze historische sessie ben ik nog steeds verbaasd over Coltrane's onnavolgbare vermogen om uit bekende composities, nieuwe betekenis te destilleren

Deze sessie heeft een ontspannen meanderend karakter, dat me doet denken aan de 60 exotica sessies en Coltrane plays the blues ~ als een diepe adem, voordat hij de rubicon van A Love Supreme oversteekt....

Maar onder dit kalme oppervlak: een vurige intensiteit die ons naar de openbaringen van de komende jaren toe beweegt. Coltrane's geluid is hier meeslepend in zijn kracht en emotionele diepgang.

De sfeer van deze sessie is diep geworteld in de blues, met sterke oosterse accenten en modale structuur, die zeker doet denken aan de Atlantische periode (Like Sonny, Exotica, Mr. Syms). Maar Trane's zoekende dalende solo van 'Blue World' ~ met zijn rijk gelaagde, jammerende maar declamatoire klank ~ bevestigt opnieuw dat dit kwartet langzaam werd geleid naar de plechtige verheffing van A Love Supreme en alles wat daarop volgde. Deze overgetelijke reconstructie van 'Out of this world' van het klassieke 'Coltrane' album illustreert de zoekende, bijna smekende, ‘onwereldse sfeer’van dit album. Het lijkt erop dat Coltrane de film wilde doordrenken met een dualiteit van het alledaagse en de directheid van de spitituele waarheid die aan de basis ligt van alle ervaringen...

Soms doet deze sessie denken aan 'Slow Blues' en 'Nature Boy' uit die andere verloren sessie: 'Both Directions at Once', opgenomen het jaar ervoor. En misschien nog wel meer het plechtige voorportaal naar de tempel van 'A Love Supreme': 'Crescent'. Toch mist het zijn gepolijste lyrische kwaliteit en toont het in plaats daarvan een rauwe onzekerheid, die in sommige opzichten zelfs vooruit wijst op de compromisloze reis die Coltrane een paar maanden later zou maken.....luister maar eens naar Jimmy Garrison's intro over 'Traineing in', de majestueuze akkoorden van Mccoy Tyner tijdens Naima of de afsluiting van Trane's solo op 'Blue World'.

Zonder de hoge verwachtingen die nieuw materiaal op tafel brengt, leek dit kwartet de ruimte te hebben gehad om nieuwe wegen in klank en emotionele expressie te verkennen. De klank van deze opname is overigens rijk, warm en gedetailleerd: typisch Impulse. Geproduceerd op een kruispunt in Coltrane's opnamecarrière, moet het retrospectieve karakter ervan in strijd zijn geweest met de meer experimentele en spirituele richting die eind 64 werd ingeslagen. Toch leverde dit 'side gig' een schat aan essentieel klassiek kwartetmateriaal op.