Julia Hoe mijn dochter steeds zieker werd in de psychiatrie

Echt een boek waarmee je niet kan stoppen met lezen. Heel bijzonder, verdrietig en aangrijpend verhaal.

Dit schokkende en ontroerende relaas van de rondgang langs GGZ-klinieken door onze vriendin Hanneke met haar dochter in psychische nood móét je lezen, het bezorgt je rillingen! Als het niet zo droevig was zou ik zeggen dat Hanneke een nieuw literair genre heeft gecreëerd: de farmacriminele thriller.

Wat een intens verdrietig verhaal.
Zoveel jaren knokken met als resultaat een doodziek kind is niet te verteren. Het pijnlijkste deel van het boek voor mij???
" mama.....Ik heb pijn in mijn ziel!!!
Het verhaal komt zo binnen in iedere vezel van mijn moederlijf!!
Ik hoop voor Julia en alle mensen die van haar houden en haar al jaren moeten missen dat er een mooie woonplek wordt gevonden die zij verdient.
Lieve Hanneke, blijf knokken!!!

Ook ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Het greep me enorm aan, mede omdat ik wel gedeeltelijk op de hoogte was, maar die informatie meestal via andere kreeg.
Het is veel intenser en verdrietiger dan ik ooit had kunnen voelen.
Lieve Hanneke en familie ik hoop zo dat er een oplossing komt voor Julia!
Dit boek is mijns inziens een forse stap naar een veel betere toekomst voor Julia en al haar medepatiënten .

Het boek greep me meteen vanaf het begin. Het houd je aaandacht vast en het leest gemakkelijk weg. Het verhaal is herkenbaar voor ouders die tegen soogelijke knelpunen aanlopen. Wat mij betreft het beste boek van 2018!

Kant van het familieperspectief wordt kwetsbaar belicht. Schrijver weet dit goed over te brengen. Must read vóór iedere hulpverlener

Je kunt alleen maar ontzag hebben voor de onuitputbare energie die deze moeder stopt om een adequate behandeling voor haar dochter af te dwingen. Vanuit de psychiatrie een enorm starre houding en totaal niet de wil open te staan om te kijken naar een oplossing zonder medicatie (want dan krijgen ze niet betaald voor een patiënt!!).
Alle respect voor deze moeder (ten volle gesteund door haar partner alsmede de broers en zus van Julia) en ik kan alleen maar wensen dat zij een goede en liefdevolle plek voor haar dochter zal vinden, en dat de ogen van de psychische zorgverleners door dit boek geopend worden

Een heel goed geschreven boek. Precies zoals de werkelijkheid is. Helaas....
Wat ben ik blij dat deze moeder toch nog wat energie over had om dit boek te schrijven over de misstanden in de psychiatrie.
Ik heb dezelfde ervaringen gehad van 2004-2012.
Nog niet veel veranderd dus. Ik ben zo “ blij” dat ik dus niet de enige ZEIKMOEDER ben! Zo werd ik soms wel gezien nl.
Het is vreselijk als je ernstig zieke kind zo behandeld wordt, en in een zo vieze omgeving moet verblijven en zo weinig geactiveerd wordt. “ De cliënt wil het” ...ik kan die zin niet meer horen! Cliënt??? Patiënt!
“Uw kind is meerderjarig ik mag niets zeggen”..... dat was ook zo’n standaard zin. Als je moeder dement is mag de verpleging je wél mededelingen doen maar als je kind een hersenziekte heeft niet?
Ik hoop zo dat dit boek verplichte kost wordt in de instellingen en opleidingen! En dat de schrijfster op de tv hierover geïnterviewd wordt. Hier moet nu echt iets aan gedaan worden!
Nogmaals in dit boek wordt een afschuwelijke werkelijkheid beschreven. Vervuild zijn in een instelling? Het bestaat in Nederland!

Fantastisch geschreven! Wat een kracht en wat een moederliefde en wat een tegenwerking door behandelaars. Schokkend! Laat hier alsjeblieft verandering in komen. Alle goeds gewenst voor Julia en lotgenoten!