Lisbon

Halverwege het nieuwe album Lisbon zingt The Walkmen voorman Hamilton Leithauser: "Victory, right beside me / Victory, should be mine." Dit is absoluut de sonische climax van het album, maar ook het mission statement van een band die zo bejubeld is en tegelijkertijd zoveel valse starts heeft gemaakt sinds de oprichting in 2002 toen The Walkmen opdook in de garage rockscène van New York. De eerste albums, Everyone Who Pretended to Like Me Is Gone uit 2002, Bows + Arrows uit 2004 en A Hundred Miles Off uit 2006, werden opgemerkt en hoog gewaardeerd, maar altijd slechts door een kleine groep liefhebbers. Pas toen You & Me in 2008 uitkwam, maakte The Walkmen de opstap naar een groter publiek. Het album kwam terecht in talloze toonaangevende eindejaarslijstjes (o.a. NPR, Pitchfork, Paste, Stereogum, Time Out NYC) en bereikte de 71ste positie in de Billboard Top 200. En hoe geef je dan een vervolg aan een album dat je eindelijk in het voetlicht heeft geplaatst?

In de twee jaar daarna reed de band heen en weer tussen haar oefenruimtes in Philadelphia en Brooklyn waar het grootste gedeelte van Lisbon tot stand kwam. Maar het was in Lissabon dat The Walkmen de juiste toon voor haar nieuwe album vond. De band had een paar uitstapjes naar de Portugese hoofdstad gemaakt en was geïnspireerd door de topografie, architectuur en gastvriendelijkheid. Als klein bedankje vernoemde ze uiteindelijk dit album. Voordat The Walkmen de trips naar Portugal ondernam, had ze al een slordige 25 tracks opgenomen. Tracks die muzikaal van links naar rechts gingen. Er waren veel nummers gebaseerd op New Orleans-achtige blazers, het nummer Stranded kwam uiteindelijk als enigeop het album terecht, en op een gegeven moment leek het er zelfs op dat de band een countryplaat aan het maken. Ook waren er hele simpele nummers met slechts zang, gitaar en delay en Woe Is Me en Angela Surf City ondergingen ontelbaar veel veranderingen voordat ze in bijna originele 8-track vorm op het album belandden. Het zijn de beste momenten van alle muzikale fases die de band doorliep, die zijn verworden tot de elf nummers op Lisbon. Nummers die onderling worden verbonden door de warmte en de sfeer van Lissabon.

Halverwege het nieuwe album Lisbon zingt The Walkmen voorman Hamilton Leithauser: "Victory, right beside me / Victory, should be mine." Dit is absoluut de sonische climax van het album, maar ook het mission statement van een band die zo bejubeld is en tegelijkertijd zoveel valse starts heeft gemaakt sinds de oprichting in 2002 toen The Walkmen opdook in de garage rockscène van New York. De eerste albums, Everyone Who Pretended to Like Me Is Gone uit 2002, Bows + Arrows uit 2004 en A Hundred Miles Off uit 2006, werden opgemerkt en hoog gewaardeerd, maar altijd slechts door een kleine groep liefhebbers. Pas toen You & Me in 2008 uitkwam, maakte The Walkmen de opstap naar een groter publiek. Het album kwam terecht in talloze toonaangevende eindejaarslijstjes (o.a. NPR, Pitchfork, Paste, Stereogum, Time Out NYC) en bereikte de 71ste positie in de Billboard Top 200. En hoe geef je dan een vervolg aan een album dat je eindelijk in het voetlicht heeft geplaatst?

In de twee jaar daarna reed de band heen en weer tussen haar oefenruimtes in Philadelphia en Brooklyn waar het grootste gedeelte van Lisbon tot stand kwam. Maar het was in Lissabon dat The Walkmen de juiste toon voor haar nieuwe album vond. De band had een paar uitstapjes naar de Portugese hoofdstad gemaakt en was geïnspireerd door de topografie, architectuur en gastvriendelijkheid. Als klein bedankje vernoemde ze uiteindelijk dit album. Voordat The Walkmen de trips naar Portugal ondernam, had ze al een slordige 25 tracks opgenomen. Tracks die muzikaal van links naar rechts gingen. Er waren veel nummers gebaseerd op New Orleans-achtige blazers, het nummer Stranded kwam uiteindelijk als enigeop het album terecht, en op een gegeven moment leek het er zelfs op dat de band een countryplaat aan het maken. Ook waren er hele simpele nummers met slechts zang, gitaar en delay en Woe Is Me en Angela Surf City ondergingen ontelbaar veel veranderingen voordat ze in bijna originele 8-track vorm op het album belandden. Het zijn de beste momenten van alle muzikale fases die de band doorliep, die zijn verworden tot de elf nummers op Lisbon. Nummers die onderling worden verbonden door de warmte en de sfeer van Lissabon.

Halverwege het nieuwe album Lisbon zingt The Walkmen voorman Hamilton Leithauser: "Victory, right beside me / Victory, should be mine." Dit is absoluut de sonische climax van het album, maar ook het mission statement van een band die zo bejubeld is en tegelijkertijd zoveel valse starts heeft gemaakt sinds de oprichting in 2002 toen The Walkmen opdook in de garage rockscène van New York. De eerste albums, Everyone Who Pretended to Like Me Is Gone uit 2002, Bows + Arrows uit 2004 en A Hundred Miles Off uit 2006, werden opgemerkt en hoog gewaardeerd, maar altijd slechts door een kleine groep liefhebbers. Pas toen You & Me in 2008 uitkwam, maakte The Walkmen de opstap naar een groter publiek. Het album kwam terecht in talloze toonaangevende eindejaarslijstjes (o.a. NPR, Pitchfork, Paste, Stereogum, Time Out NYC) en bereikte de 71ste positie in de Billboard Top 200. En hoe geef je dan een vervolg aan een album dat je eindelijk in het voetlicht heeft geplaatst?

In de twee jaar daarna reed de band heen en weer tussen haar oefenruimtes in Philadelphia en Brooklyn waar het grootste gedeelte van Lisbon tot stand kwam. Maar het was in Lissabon dat The Walkmen de juiste toon voor haar nieuwe album vond. De band had een paar uitstapjes naar de Portugese hoofdstad gemaakt en was geïnspireerd door de topografie, architectuur en gastvriendelijkheid. Als klein bedankje vernoemde ze uiteindelijk dit album. Voordat The Walkmen de trips naar Portugal ondernam, had ze al een slordige 25 tracks opgenomen. Tracks die muzikaal van links naar rechts gingen. Er waren veel nummers gebaseerd op New Orleans-achtige blazers, het nummer Stranded kwam uiteindelijk als enigeop het album terecht, en op een gegeven moment leek het er zelfs op dat de band een countryplaat aan het maken. Ook waren er hele simpele nummers met slechts zang, gitaar en delay en Woe Is Me en Angela Surf City ondergingen ontelbaar veel veranderingen voordat ze in bijna originele 8-track vorm op het album belandden. Het zijn de beste momenten van alle muzikale fases die de band doorliep, die zijn verworden tot de elf nummers op Lisbon. Nummers die onderling worden verbonden door de warmte en de sfeer van Lissabon.