Lockdown het verleden tikt weg in het heden

Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord, maar het blijkt een Belg te zijn, ex-journalist, ex-onderzoeker en nu leraar die met Lockdown zijn eerste boek aflevert.

Dit boek begint na de aanslagen in Parijs, Bataclan en aan het voetbalstadion. Er zijn geruchten dat een van de daders in Brussel zit en mogelijk een aanslag gaat plegen. Brussel wordt van de buitenwereld afgesloten, veel leger op straat, zelfs met tanks en er is een avondklok. Journalist Chris Kooi bevindt zich toevallig in Brussel. Hij is daar omdat hij vreemde berichten heeft gekregen van een oud lief van zo'n dertig jaar geleden. Hij is er eigenlijk op een soort van date, want er was een postkaart gekomen met de naam van een hotel en een uur dat hij er moet zijn.
Dan beginnen er eigenlijk twee verhalen door elkaar te lopen. Chris als tiener en student naast Chis de journalist. Er wordt de hele tijd van het verleden naar het heden gewisseld. Er is iets gebeurd in het verleden, uiteraard anders was het geen spannend boek, dat zo zijn gevolgen heeft in het heden.
Toen Chris een tiener was, was de Bende van Nijvel actief.
Chris Kooi pakt veel pijnstillers omdat hij een auto-ongeluk gehad heeft. Die pijnstillers hinderen hem op alles precies en op de juiste manier terug te herinneren. Nu heeft hij niet veel keuze meer en moet terug naar het verleden, hij moet weten wat er gebeurd is, voor zichzelf maar ook voor zijn huidige vriendin, zijn vrienden van vroeger.

Intrigerend boek dat beetje bij beetje de waarheid prijsgeeft. De hoofdpersoon is toch niet helemaal de mens die je denkt dat hij is. Het boek speelt zich dicht bij huis af en kon moeilijk actueler zijn; het lijkt me dan ook geen toeval dat het boek net nu uitgekomen is. Er is de laatste weken veel te doen geweest over de Bende van Nijvel en dan specifiek over het bekend worden van de identiteit van de reus van de bende.
De Bende van Nijvel zaaide in de jaren tachtig angst en terreur in de buurt van Aalst door winkels tegen sluitingstijd te overvallen, met veel geweld en met veel doden tot gevolg, ik meen een 28 tal doden alles bij elkaar, maar met weinig buit. Er is nooit iemand voor opgepakt en er hebben eigenlijk altijd beschuldigende vingers richtiing rijkswacht gewezen of in ieder geval richting personen met macht. Het is ondertussen al zo lang geleden dat de feiten eigenlijk gingen verjaren maar de wet is aangepast zodat het onderzoek nog tien jaar verder kon.
Het boek geeft indirect kritiek op het onderzoek naar de Bende van Nijvel, maar ook naar de manier waarop onze politici het land jaren hebben laten verloederen en nu er een terroristische dreiging is, zet men het leger in, maar eigenlijk weet niemand of dat wel iets uithaalt, hoe lang dat moet duren en of de personen die gevonden moeten worden daar wel effectief zitten. Het lijkt meer machtsvertoon voor het zicht dan dat het ook effectief is. Het creëert misschien een veiligheidsgevoel maar dat neemt de dreiging niet weg. Het gaat om de vuile spelletjes van politici, maar ook die van de vierde macht, de journalisten. Met plezier gelezen en dank aan Uitgeverij Lannoo dat ik een van de vijfentwintig gelukkigen ben die dit boek mag recenseren.

Ik weet niet of het de bedoeling is dat Chris Kooi een seriepersonage wordt, maar het zou zomaar kunnen, het einde laat het wel toe.

De gedreven journalist Chris Kooi is de hoofdpersoon en ik-figuur in de debuutthriller “Lockdown” van de vermoedelijk Vlaamse schrijver W.A. Dehairs. Vermoedelijk omdat zulks niet onomstotelijk blijkt uit de ludieke omschrijving van diens persoon op de achterflap of elders. Wel staat vast dat hij zich onder meer profileert als ex-drummer. Zoals wordt gesteld klopt dat niet maar wilde hij indruk maken op de meisjes  .
Het verhaal is een bijzondere mengeling van enige lichte humor en veel ernst.
De proloog is allesbehalve humoristisch in zijn beschrijving van een zwaar incident. Daarna start het boeiende verhaal rond Chris en diens vriendin Caroline, wier zus Cath ongeveer dertig jaar geleden spoorloos is verdwenen.
Al bij de eerste bladzijde van hoofdstuk 1 moet de lezer glimlachen:

“Ik had misschien wel willen trouwen, maar Caroline was absoluut tegen het huwelijk en alle brave burgerlijke waarden die erbij hoorden, waardoor ik nog meer zin kreeg om haar ten huwelijk te vragen. Ik deed het trouwens geregeld, haar ten huwelijk vragen.”

Chris, die verslaafd is aan pijnstillers (de reden daarvan blijkt later in het boek), ontvangt per post ineens brieven die hij zelf heeft geschreven aan Cath. Daardoor komt zijn verleden weer volop tot leven. Kooi begeeft zich naar Brussel waar juist op dat moment het centrum hermetisch is afgesloten (een zgn. lockdown) vanwege een opsporingsactie rond de terrorist Salah Abdeslam. Hij heeft een vreemde ontmoeting met een dame in een café en heeft compromitterend materiaal over een minister. Als hij mede gedreven door zijn journalistieke nieuwsgierigheid ingaat op een nogal dwingende uitnodiging om in een bepaald hotel in Brussel te verschijnen, gebeuren opmerkelijke zaken.
Regelmatig zijn er hoofdstukken met flashbacks (wie bedenkt daarvoor eens een goed Nederlands woord?) naar de jeugd van Chris. Daarin spelen Cath en een zekere Peter een belangrijke rol. In die periode wordt een van hun vrienden, Mick, een van de vele slachtoffers van de beruchte Bende van Nijvel.
Aan het eind van “Lockdown” komt de mooie plot volledig tot zijn recht.
Bijna grappig is de disclaimer in het boek, die zoals gebruikelijk luidt: “elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval.”

W.A. Dehairs is vooralsnog enigszins mysterieus als persoon. Is het een pseudoniem of heet hij echt zo? Het is geenszins duidelijk.
Wat wél duidelijk is, is dat deze schrijver een voortreffelijke penvoering heeft en in staat is een ingenieuze plot te bedenken. Deze wordt dan vervolgens omgetoverd in een prettig leesbaar verhaal zonder ingewikkelde patronen. Een goed gedoseerde lichte portie humor leidt geenszins de aandacht van de lezer van het op zichzelf ernstige verhaal af.
De hoofdpersoon Chris Kooi is intrigerend, en zou zelfs kunnen en mogen terugkeren in een volgend boek van Dehairs.
Het proza van de schrijver is over het algemeen krachtig en kernachtig ter zake. Een enkele keer is er een fraai bijna poëtisch uitstapje. De slotzin van het boek is van een grote schoonheid:

“Ik begon te lopen en het leek alsof ik door een echte oceaan waadde, een oceaan die met elke stap dieper en zompiger werd, als een moeras van tijd, dat op me wachtte met het geduld van een steen.”

“Lockdown” van W.A. Dehairs is een ijzersterk debuut dat vier sterren verdient. Een zeer goed boek dus.

Dit boek heeft me wakker gehouden. Letterlijk: ik wou telkens verder lezen!
Een goed geschreven thriller, die zich deels in de jaren '80 en deels in het nu afspeelt. Spannend tot de laatste letter en meeslepend, met een wervelend verhaal en een heel aantal verrassende plotwendingen.
Ik heb genoten van dit boek en vond het heel spannend en ontspannend tegelijk. Een aanrader onder de kerstboom, zeker voor wie graag leest.