Lonely Werewolf Girl Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Lonely Werewolf Girl

Lonely werewolf girl leest net zo lekker weg als alle Thraxas delen van Martin Millar/Scott, dat is gelijk de grootste overeenkomst. Korte hoofdstukken gaan van de hoofdpersoon naar alle andere personen die bij haar betrokken zijn. Thraxas is de anti-held en je kunt je in hem inleven, bij Kalix is dat anders. Het is moeilijk sympathie voor haar op te brengen, hooguit medelijden. Queen Malveria is het enige karakter wat je laat lachen, terwijl de Thraxas serie ervoor zorgde dat ik steeds opnieuw hardop moest lachen.
Toch leest het lekker weg en wil je weten wat er gaat gebeuren met alle gekwelde personages.. Niet slecht gedaan dus.

Geschreven bij Lonely Werewolf Girl

Dat Lonely Werewolf Girl een ‘self-published’ boek is, kwam bij mij niet bepaald als een verrassing. Als ik het niet (als enige boek) mee had genomen op vakantie, had ik het na de eerste 50 a 100 bladzijdes weggelegd. Persoonlijk had ik namelijk het idee dat ik een kladversie van een boek aan het lezen was; een leuk concept, maar de uitwerking kon nog wel een aantal herschrijvingen gebruiken.

Er zijn zeker wel positieve punten te noemen. Zo doet de ‘clan’ van weerwolven de (gedeeltelijk) Schotse setting eer aan; erg leuk bedacht. De onderwerpen van het boek en problemen waar de personages tegenaan lopen zijn tevens wel oké; aan fantasie schort het Martin Millar absoluut niet. Deze punten weerhouden me er ook van om slechts 1 ster te geven.

Het verhaal op zich is dus wel aardig, maar de schrijfstijl is ronduit verschrikkelijk. De auteur valt continue in herhaling; zo worden de personages keer op keer in detail beschreven (met name qua uiterlijk). Ook worden dezelfde (in eerste instantie al niet zo geweldige) grapjes telkens weer gemaakt; de humor deed daarom een beetje aan een (erg) ouderwetse sitcom denken.
Het voelde tevens alsof de schrijver geen doelgroep kon kiezen en daardoor ‘van alles wat’ schreef. Ondanks dat de onderwerpen (zoals verslaving, anorexia en automutilatie) uitnodigen tot diepgang in het verhaal, blijft alles erg oppervlakkig. Deze problemen worden uitermate simpel beschreven en er wordt amper (en soms zelfs helemaal niet) ingegaan op de oorzaken.
Qua innerlijk zijn de personages minimalistisch uitgewerkt en daardoor erg ongeloofwaardig.

Persoonlijk hoopte ik telkens nog op verbetering, maar helaas bevat het einde van het boek ook nog eens allerlei losse eindjes. Jammer!
Wat ronduit ergerlijk was, was dat het tweede deel van het boek ook nog eens een heleboel fouten bevatte (interpunctie, taalfouten, spelfouten en typefouten).

Kortom; het concept van het verhaal is vrij aardig, maar de uitwerking is ronduit belabberd en erg oppervlakkig, waardoor het boek verschrikkelijk leest. Lonely Werewolf Girl is misschien voor een jonger publiek nog wel te doen, maar voor meerderjarige liefhebbers van adolescentenliteratuur zou ik dit boek afraden. Als je zin hebt in een goed boek over weerwolven, kun je beter nog even verder zoeken.

(Tip: ‘Blood and Chocolate’ (Annette Curtis Klause) en ‘Bitten’ (Kelley Armstrong) zijn wel absolute aanraders voor liefhebbers van weerwolfboeken!)