Los Brandos (CD)

Als Brandos-fan ben ik niet de meest betrouwbare recensent voor hun nieuwe album 'Los Brandos'. Maar de trouw van een fan is zeker niet onvoorwaardelijk; ik ben in de 80s al eens 'weggelopen' bij Bowie en in de 90s bij R.E.M.; voor die tijd onaantastbare goden. Onaantastbaar zijn de Brandos of eigenlijk Dave Kincaid -want the Brandos zijn hier, na het afscheid van getrouwe bassist van het eerste uur Ernie Mendillo bijna een 'one man show' geworden, al huurde hij hier wel oude Brandos Tom Goss op drums en Frank Giordiano op gitaar en achtergrondzang in- al lang niet meer. Kincaid werkte ruim 10 jaar aan dit album -geplaagd door allerlei ongerief waaronder van financiele aard, waardoor deze trotse Irishman (nou ja qua roots dan) nog via Kickstarter moest collecteren bij zijn fans die vooral in het Oosten van ons land en bij onze Oosterburen nog ruim voorradig zijn. Als je de cd opzet begrijp je ook wel een beetje waarom het zoveel tijd moest kosten. Los Brandos is voor de helft Spaanstalig! Daar kun je verschillende gedachten over hebben. Hier in Nederland slooft iedereen zich (niet altijd met evenveel succes) uit om zich in het Engels te manifesteren en native speaker Kincaid kiest doodleuk voor het Spaans. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Ik zie er wel een soort statement in; in de tijd waarin Trump de 'Spanjolen' het liefst zijn land uit zou vegen kiest Kincaid voor de taal van de underdog. Perfectionistisch als hij is geloof ik ook niet dat hij daarbij over 1 nacht ijs is gegaan, geholpen door wat Spaanstalige familie. Daarmee is 'Los Brandos' een coherentere plaat dan zijn voorganger, waar ook al wat Spaanse invloeden waren te horen o.a. in de vorm van de wat opportunistische cover 'Guantanamera'. Je hoort ook dat Kincaid met de jaren milder wordt, bezingt zijn zoon in 'what kind of a world', prijst zijn helden (& speelt gitaar als Stephen Stills) in 'Woodstock guitars' -iets waar ik hem vroeger als te trots voor inschatte- en lijkt zich te verzoenen met zijn miskenning in 'suffer in silence'. Want miskend is hij; schrijft nog steeds steekhoudende songs, op zijn machtige stem zit nog geen sleet en ik beschouw hem als 1 van de beste gitaristen die momenteel op deze aardkloot rondloopt; rauw en ongepolijst, technisch vaardig maar altijd in dienst van de melodie. Hij heeft het hem toch maar weer geflikt!

Na vele jaren terug van weggeweest met een verrassende cd,Los Brandos. Dave Kincaid heeft nog steeds een geweldige voice, sterker dan ooit en dat hoor je vooral bij zijn gevoelige items over de grens tussen Mexico en Amerika. vandaar dat er 5 Spaanstalige nummers op staan. voor alle Brandos fans en mensen die deze band niet kennen zeer te moeite waard.

Ondanks Spaanstalige nummers wel echte Brandos cd