Madrigal De Maria

Sadie ken ik langer dan Dir en Grey. Dus ten eerste zal ik dit album ook een review geven in dat opzicht.
Sadie heeft in dit album meer naar de duistere sound gezocht. En dat kan ik waarderen.
Sommige songs zijn brutal en andere komen meer in de buurt van de typische j-rock. Daarmee bedoel ik de catchy songs die de band ook goed kan maken.
Favoriete songs:
Demons Cradle
The Requiem
Viper
Starring
Madara

Maar dan nu de olifant in de kamer.
Sadie heeft er altijd wel om bekent gestaan dat ze Dir en Grey proberen na te doen qua stijl.
De bandnaam zegt al voldoende (Kyo zat in de band "La Sadies" voordat hij in Dir en Grey kwam).
Nu is daar op zich niets mis mee. Gazette heeft dit ook gedaan, en zo zijn er meedere bands die andere bands nadoen om meer op de voorgrond te komen.
Maar Sadie heeft een stap verder genomen.
Als je fan bent van Dir en Grey ga je een aantal elementen herkennen. Van de vocals tot hele song structuren die veel gemeen hebben met het album Uroboros van Dir en Grey.
Soms lijken gitaar riffs letterlijk overgenomen te zijn van dat album.
Bijvoorbeeld: Paradox lijkt ontzettend veel op Toguro.
Dan is er nog Demons Cradle waarbij het refrein veel lijkt op VINUSHKA.

Als je Dir en Grey niet kent, zal dit je natuurlijk niet opvallen. Als Dir en Grey fan, stoort dit mij overigens niet.