Make A Scene

Sophie Ellis Bextor, een zangeres bekend van haar popnummers en altijd aanwezige Britse accent brengt een album erg fijne dansnummers. De samenwerking met diverse DJ's helpt haar daar absoluut bij, maar haar warme stemgeluid vult de beats net zo goed aan als de slow nummers. Freemasons hebben duidelijk een voorkeur voor deze zangeres en dat werkt van twee kanten. 'Heartbreak make me a dancer' is daar een goed voorbeeld van en deze hit heeft het in clubs ook erg goed gedaan. Haar single 'Bittersweet', eveneens met Freemasons, ligt goed in het gehoor, blijft prima hangen en verveelt toch niet.
De samenwerking met Armin van Buren heeft beide artiesten ook geen windeieren gelegd. 'Not giving up on love' is zo'n heerlijke zomerplaat die het goed doet tijdens het stappen, maar ook prima op je iPod als je op het strand zit.
Persoonlijke topper is 'Can't stop fight this feeling'. Een fantastische danceplaat en wat mij betreft de beste samenwerking van het album.
Dit hele album is verder gevuld met goede popnummers en eerlijk gezegd zelfs beter dan we van Sophie Ellis Bextor gewend zijn. Het zijn nog steeds geen muzikale hoogstandjes, maar dat maakt niet uit. Elk nummer is catchy, blijft lekker hangen en verveelt niet. Voor mij het beste album dat ze tot nu toe heeft uitgebracht en hopelijk wordt ze hierdoor herontdekt, al hoop ik ook dat de 'underground sound' daar niet mee verloren zal gaan.

Brits fotomodel en singer-songwriter Sophie Ellis Bextor (1979) heeft in 2011 haar 4e album uitgebracht sinds het met succes overladen debuut Read My Lips uit 2001. De dance-pop diva creëerde hoge verwachtingen door vooruitlopend op het album de single Heartbreak (Make Me A Dancer) te lanceren waarvoor ze niemand minder dan topproducers The Freemasons wist te strikken. De eerste helft van het album Make A Scene herbergt vooral dezelfde soort luchtige, onbezorgde discostampers met goede ‘hook’ als Heartbreak. Revolution; Bittersweet; Off & On en Can’t Fight This Feeling zijn eigenlijk allemaal singlewaardig. Prettig stampende dance met de kraakheldere stem van Bextor, die haar typisch Engelse accent weer heerlijk weet te etaleren. Het vervolg van het album laat wat wisselender uitvoeringen horen. Zo hebben Starlight en Synchronized in hun begeleiding een nogal knullig ‘eighties’ geluid, en heeft men in titelnummer Make A Scene een wanstaltige poging gedaan elektronische blazersecties een hoofdrol toe te bedelen. (Dat kun je beter aan bijvoorbeeld Yello overlaten). Spannend word het gelukkig weer wel bij het ‘Depeche Mode-achtige’, lekkere nummer Under Your Touch. Magic en Dail My Number zijn onderhoudend, maar verre van verontrustend. Homewrecker heeft weer die kwaliteit van het begin van het album en de afsluitende ballade Cut Straight To The Heart behelst een half-accoustische begeleiding van een van elk effect ontdane, gortdroge zangstem, wat als combi erg geslaagd mag heten. Make A Scene is als geheel aardig en onderhoudend, maar kent zowel bergen als dalen. Dat kan beter.

Als volger van Soph viel dit album me voor het eerst een beetje tegen...de eerste drie platen hadden allemaal een meer variabele sound, met snel te herkennen dance tracks en ballads. Voor Make A Scene valt het speciale een beetje weg en krijgen we vooral dance tracks te horen die achter elkaar door hobbelen en op het laatst een beetje gaan vervelen. Deze schijf heeft ook de meeste tracks ( 14), waar Bextor normaal een stuk of 10-12 heeft. Gelukkig is het niet een en al negatief wat er te horen valt..Neem b.v. de tracks 'Heartbreak', 'Make a Scene' en 'Magic', die ik wel leuk vond klinken. 'Not Giving Up On Love' vond ik niet eens zo bijzonder, maar ik merk dat dit nummer de hemel in geprezen word vanwege de samenwerking met'onze' Armin Van Buuren..jammer dat de track ook maar 2.50 duurt ofzo..vrij kort.

Niet Bextor's sterkste plaat, maar ook niet al te beroerd...