Manga Melech

Een van de meest succesvolle symfonische rockbands uit
de pophistorie. De Yes-story begint in de pub La Chasse in Wardour Street in Londen alwaar Jon
Anderson en Chris Squire elkaar regelmatig ontmoeten. Anderson begint zijn muzikale carrière in
de formatie The Warriors en slijt zijn dagen in het begin van '68 in de formatie The Gun. Squire is
lid van The Syn. Begin '68 wordt tot oprichting van Yes overgegaan, waarbij Peter Banks (een
collega van Squire uit The Syn) wordt ingehuurd als gitarist en Tony Kaye (ex-Bitter Sweet) als
organist. Via een advertentie in Melody Maker komt drummer Bill Bruford bij de groep. Yes
verschijnt in augustus '69. De Engelse muziekpers kwalificeert Yes als een groep die in haar
symfonische rockmuziek op succesvolle wijze finesse, kracht en stijl weet te combineren. Time
And A Word is avontuurlijker dan Yes, terwijl er minder krampachtig wordt gespeeld. Medio '70
wordt Peter Banks na enkele meningsverschillen uit de band gezet. Zijn vervanger heet Steve
Howe, die eerder speelt in groepen als The Syndicats, Incrowd, Bodast, maar vooral de
legendarische acid-rockformatie Tomorrow. In tegenstelling tot zijn voorganger is Howe niet
zozeer beïnvloed door jazz-muziek, hij is bovenal een rockgitarist. Met het ijzersterke The Yes
Album, dat begin '71 verschijnt, breekt Yes door naar het progressieve poppubliek. De
daaropvolgende tournee in het voorprogramma van Jethro Tull wordt een grote sof, met als
gevolg dat Tony Kaye de groep verlaat. In '72 vormt hij zijn eigen groep, Badger, in '76 gevolgd
door de hardrockformatie Detective. Kaye wordt vervangen door Rick Wakeman uit The Strawbs.
In november '71 verschijnt Fragile, een plaat waarop voor het eerst in het bestaan van Yes de
leden zich ook individueel profileren. Het is het eerste Yes-album met een door Roger Dean
getekende hoes. Na de opnamen van Close To The Edge vertrekt drummer Bruford uit eigen
beweging om in King Crimson te gaan spelen. Hij wordt vervangen door Alan White, die als
sessiedrummer (o.a. Plastic Ono Band) en in groepen als The Downbeats en Ginger Bakers Airforce
heeft gespeeld. Yessongs is een driedubbel live-album. Eind '73 verschijnt de controversiële
dubbelelpee Tales From Topographic Oceans, naar aanleiding waarvan Rick Wakeman de groep
verlaat. Hij is het niet eens met de muzikale richting en botst met de rest de groep vanwege nogal
ruim afwijkende levenstijlen. Wakeman wordt vervangen door de uit Refugee afkomstige
Zwitserse toetsenvirtuoos Patrick Moraz, die uitsluitend op de veel te hoogdravende Relayer is te
horen. Na een serie van overbodige solo-albums - hoogstens de solo-CD's van Anderson zijn de
moeite van het beluisteren waard - wordt Moraz afgelost door Rick Wakeman. Zijn terugkeer
werkt verfrissend op Going For The One. Tormato laat een herboren band horen. Voorjaar '80
komt echter het bericht dat andermaal Rick Wakeman én Jon Anderson Yes hebben verlaten. Een
aanzienlijke aderlating, die met de komst van Trevor Horn (toetsen) en Geoff Downes
(zang/toetsen), alias The Buggles, niet kan worden goedgemaakt. Met Horn en Downes wordt het
matige Drama opgenomen. Ook Yesshows is geboren uit armoede: een dubbel live-album met een
tamelijk willekeurig in elkaar gestoken verzameling concertregistraties uit de periode '74-'79.
Zomer '81 blijkt Steve Howe met Downes, Carl Palmer en John Wetton zich als de supergroep Asia
te presenteren. In '83 wordt onverwacht melding gemaakt van een heroprichting van Yes, die
bestaat uit de oude getrouwen Jon Anderson, Chris Squire, Alan White, Tony Kaye en de
Zuidafrikaanse duizendpoot Trevor Rabin op gitaar. Trevor Horn laat zijn overrompelende
productietechnieken los op het nummer Owner Of A Lonely Heart, dat hierdoor uitgroeit tot een
voor een breed publiek geknipte wereldsingle, op grond waarvan vooral 90125 goed verkoopt. Yes
gaat dan ook weer optreden, zodat vervolgens de live-registratie 9012-Live The Solos als een
'cadeautje' voor de fans op de markt verschijnt. Big Generator is een uitgebalanceerd product
waarop nog slechts een lichte invloed van Horn te bespeuren valt. De muziek van Yes wordt steeds
meer gedomineerd door de frisse en technisch knappe inbreng van Rabin. Anderson ziet zijn
compositorische bijdragen gereduceerd worden tot een minimum en zint op artistieke wraak. Hij
nodigt ex-collega's Bruford (die net aan een nieuw jazz-avontuur met zijn band Earthworks
werkt), Wakeman en Howe uit om in een Parijse studio oud zeer bij te leggen en uit te zoeken of
er iets van het oude groepsgeluid overgebleven is. Het resultaat is Anderson Bruford Wakeman
Howe, een zwaar symfonische plaat in de beste Yes-traditie, maar zonder de vertrouwde
groepsnaam. Die eer lijkt vooralsnog toebedeeld aan Squire en zijn gevolg. Wanneer blijkt dat de
demo's voor een tweede Anderson Bruford Wakeman Howe-plaat niet van voldoende kwaliteit
zijn en een nieuwe Yes-CD maar niet afkomt, is het platenmaatschappij Arista die alle rechten van
Atlantic afkoopt en een flinke som geld voor een grote reünie biedt. Tot verrassing van vriend en
vijand komt die hergroepering inderdaad tot stand. Union is een cd vol aardige ideeën, maar vormt
door het bestaan van de twee kampen geen geheel. Twee jaar later bestempelt Wakeman de
productie van Union als één grote mislukking. Zijn toekomstige bijdrage aan de muziek van Yes lijkt
daarmee van de baan en hij richt zich onder andere op een serie concerten met zoon en collega-
toetsenist Adam. Tamelijk onverwacht verschijnt het voor Yes-begrippen sobere en compacte
Talk. De cd is een co-productie van het duo Rabin (composities) en Anderson (teksten). Het duurt
niet lang of de eerste geruchten over nieuwe personeelswijzigingen doen alweer de ronde. En zo
is het voormalig symfo-instituut Yes gedegenereerd tot een circus van politieke steekspellen en
creatieve verwarring. Hetgeen ook mag blijken uit het tribute-album, waarop diverse Yes-leden
zich met naam en toenaam overgeven aan het eren van eigen werk. Trevor Rabin verlaat in '95 de
groep om zich fulltime te richten op productie van talloze soundtracks (o.a. Enemy Of The State,
Armageddon, Homegrown, Con Air). Live registraties Keys To Ascension en Keys To Ascension 2
zijn twee in '96 te San Luis Obispo opgenomen dubbel-CD's die de Yes-formatie met Anderson,
Squire, White, Howe en Wakeman weer nieuwe leven in moet blazen, gelet ook op de nieuw
geschreven bonustracks. In '97 verklaart Wakeman evenwel geen deel meer van Yes uit te willen
maken. Zijn plaats achter de keyboards wordt opgevuld door de relatief onbekende Rus Igor
Khoroshev. Ook de muzikale duizendpoot en ex-World Trade voorman Billy Sherwood treedt als
gitarist toe tot het collectief, nadat hij al eerder als producer en technicus bij diverse Yes CD's
betrokken is. In deze bezetting duikt Yes de studio in. Vrijwel direct na de opnamen van The
Ladder komt in mei '99 producer Bruce Fairbairn onverwacht te overlijden. In dezelfde bezetting
toert Yes eind '99/begin '00 uitgebreid door Amerika en Europa. De begin november '99 in The
House Of Blues (La) opgenomen Live From The House Of Blues is een dubbelalbum. Ook gaan de
solo-projecten onverminderd door. Steve Howe neemt in samenwerking met anderen (Jon
Anderson/Annie Haslam e.a.) een album op met Dylan-covers Portraits Of Bob Dylan en komt
twee jaar later met het akoestische Natural Timbre, Chris Squire en Billy Sherwood brengen in '00
Conspiracy uit en Bruford's Earthworksblijft ook platen produceren. De compilatie Keystudio
brengt de studio-opnamen van Keys To Ascension en Keys To Ascension 2 op één cd. In '01 maakt
Yes Magnification, die tien nieuwe composities bevat van Anderson/Howe/Squire/White, voorzien
van orkest-begeleiding. Het is het eerste Yes-album zonder toetsen, al speelt Alan White af en toe
piano. Magnification wordt gevolgd door een wereldtournee met een orkest, maar zonder Billy
Sherwood en Igor Khoroshev. De nieuwe toetsenspeler heet Tom Brislin. In november '02 wordt
ook Nederland aangedaan voor twee concerten in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Deze
worden op de Dvd Symphonic Live uitgebracht. Howe en Squire (met Billy Sherwood in Conspiracy)
blijven ook buiten Yes actief. In '04 worden de DVD's Yesspeak en Yes Acoustic uitgebracht. De
eerste is een uitstekende documentaire, de tweede bevat het eerste unplugged-optreden ooit
van Yes in een studio in Los Angeles. Een jaar later worden deze twee DVD's gebundeld
uitgebracht vanwege het 35-jarige jubileum van de band. Dit jubileum wordt ook live gevierd (Dvd
Songs From Tsongas). Plannen van Howe, Squire en White om in '05 te toeren onder de noemer
'More Drama' worden geschrapt. Wel verschijnt het tweede solo-album van Alan
White.

Bron: OOR Popencyclopedie