Megane

Bijzondere film weer zoals zoveel Japanse films,
Vertraagd Authentiek Mooi Pakkend Liefdevol
Zeer de moeite waard

Megane: oftewel 'Bril'. Anders tegen het leven aankijken, jezelf niet zo serieus nemen, en dankbaar zijn voor de dingen waar je eigenlijk nooit bij stil staat, daar wordt in Megane speciaal aandacht aan besteed.
Hoofdpersoon Taeko is een typisch stadsmens; vastgeroest in het patroon die zij heeft opgedaan in het hectische, stadse leven, is ze hardleers en koppig. Aanvankelijk is ze niet bereidt zich aan te passen aan het ogenschijnlijk luie ritme van de eilandbewoners. Totdat ze leert 'schemeren'.
Eerbied voor het leven is een voorwaarde om te kunnen 'schemeren'. Pas vanaf het moment dat je kunt 'schemeren', wordt duidelijk dat alles zo zijn plek heeft in het leven.
Voor de kijker die het niet zo heeft op films met special-effects is Megane een aanrader: het detail zit 'm in de belichting, de kleur van de kleding van de personages en het acteerwerk. En natuurlijk het verhaal. What you see is what you get: maar toch ook meer.
Degenen die een voorkeur hebben voor een vlotte verhaallijn, met afwisselende beelden, wordt aangeraden een ander genre te kiezen.
Megane probeert de kijker met zachte dwang te stimuleren zijn of haar onrust te laten voor wat het is, en zich open te stellen voor het leven zelf.
Daarin slaagt deze film absoluut. Het duwt je in een hoek die in het begin misschien niet zo prettig is, gewend als we zijn aan spanning en afleiding. Het ritme van de film is erg rustig. Misschien, ondanks de intentie van de regisseur om de toeschouwer te laten ontspannen, iets te rustig.
Maar wat Megane pretendeert, maakt het meer dan waar. Het onthaasten dat vandaag de dag aan populariteit wint, wordt in deze film helder en zonder sentimenteel gedoe weergegeven. Detail: opvallend veel eilandbewoners hebben een bril; een hint naar de titel en naar de inhoud van de film.
De kijker doet er goed aan een stil moment uit te kiezen om Megane te bekijken.

Een film die grappig is en herkenbaar: de eigenwijsheid en de manier van leven van de personages waarmee het hoofdpersonnage aanvankelijk echt niet overweg kan. Hoe zou je zelf zijn? Een langzame evolutie, een mooie schets van de personages niet zozeer door wat ze zeggen maar door de manier waarop ze zijn. De herkenbare drive om 'bezienswaardigheden te zien' terwijl er helemaal niks te zien is. De tevergeefse inspanningen van het hoofdpersonage die uitdraaien op een verlossende driewieler rit. De korte, wijze conversaties en het grappige gekibbel met de tiener. De simpele setting en toch steeds iets anders. De herhaling van samen eten, aan de zee zitten en dit telkens in een andere stemming. Alles gaat langzaam en toch zit het vol verrassingen.

Een prachtig ingetogen film. Echt heel Oosters, waar men hier nog wat van kan leren. Er wordt geen woord te veel gezegd en dat geeft de fim een enorme kracht, vind ik. Het is geen film waarin veel gebeurt, maar dat hoeft ook niet; er gebeurt al genoeg in ons dagelijks leven.
Een echte onthaastende film. "Schemeren", zoals ze in deze film doen, is een mooie kunst en zeker ook thuis het proberen waard.