My Life it's a Long Story

Een van de belangrijkste country-vernieuwers, die in een
later stadium als geen ander de overstap naar de amusementsmuziek weet te maken. Geboren en
getogen in Texas begint Willie Nelson op de lagere school al gedichtjes op muziek te zetten. Op de
middelbare school heeft hij reeds zijn eigen groep, waarin van meet af aan zijn zus Bobby piano
speelt. In de jaren vijftig is actief als discjockey om in de avonduren met zijn band in clubs op te
treden. In '59 besluit hij naar Nashville te gaan, waar Hank Cochran hem een baantje als componist
bij een muziekuitgeverij bezorgt. Vervolgens komt Nelson terecht in de begeleidingsgroep van Ray
Price, The Cherokee Cowboys, en in '61 schrijft hij zijn eerste hit, Hello Walls, uitgevoerd door
Faron Young, gevolgd door onder meer Funny How Time Slips Away door Joe Hinton, Night Life
door Price en Crazy door Patsy Cline. Nelson zelf scoort in '63 hoog met Touch Me, maar de twintig
albums die hij gedurende de jaren zestig maakt bevatten verder slechts bescheiden
singlesuccessen, omdat ze qua uitvoering sterk afwijken van het gangbare country-idioom.
Gedesillusioneerd vestigt hij zich in '71 ver van Nashville weer in Texas, waar hij met Waylon
Jennings aan zijn zijde de centrale figuur wordt van de alternatieve country-beweging aldaar. Zo
organiseert hij een aantal jaren de 4th Of July Picnic, een groot openluchtfestival nabij Austin. In
die periode bereikt Nelson ook zijn creatieve top. Phases And Stages beziet een gestrande relatie
uit het oogpunt van zowel de man als de vrouw, terwijl Red Headed Stranger het geromantiseerde
levensverhaal is van een door liefdesverdriet tot moordenaar vervallen, vogelvrij verklaarde
eenling. Laatstgenoemd album bezorgt hem, mede dank zij de hit Blue Eyes Cryin' In The Rain, de
commerciële doorbraak in de Verenigde Staten, hetgeen leidt tot een explosie van productiviteit.
Componeren doet hij echter nauwelijks meer, hij legt zich toe op het vertolken van andermans
werk, waarbij zijn voorkeur uitgaat naar Amerikaanse evergreens uit het verre en nabije verleden.
Vooral Stardust, waarop hij composities vertolkt van o.a. Hoagy Carmichael en Irving Berlin, kent
buitengewoon veel succes. De stroom platen die Nelson vanaf '75 doet verschijnen is eigenlijk
alleen in kwantitatief opzicht indrukwekkend, waarbij het als twee druppels water op Red Headed
Stranger lijkende Tougher Than Leather de uitzondering op de regel vormt. Daarnaast zingt hij
duetten met artiesten van diverse pluimage, o.a. met Julio Iglesias, hetgeen in '84 met To All The
Girls I've Loved Before een gigantische wereldhit oplevert. Naar aanleiding van een opmerking van
Bob Dylan tijdens Live Aid in '85 besluit Nelson in nauwe samenwerking met John Mellencamp en
Neil Young tot het organiseren van een benefietfestival ten bate van de noodlijdende
Amerikaanse boeren, Farm Aid, dat wegens doorslaand succes een jaarlijks evenement wordt. In
diezelfde periode formeert hij samen met Kristofferson, Waylon Jennings en Johnny Cash de
gelegenheidsformatie The Highwaymen. In '91 slaat de belasting hem aan voor een schuld van
liefst 18 miljoen dollar, die hij deels probeert af te lossen via de slechts onder rembours te
bestellen plaat Who'll Buy My Memories, deels door het verkopen van zijn onroerend goed,
waardoor hij noodgedwongen zijn intrek neemt in een stacaravan. Begin '93 wordt het
verschuldigde bedrag ineens verlaagd tot 4 miljoen dollar. Tegelijkertijd maakt Nelson zijn
artistieke comeback met het lovend ontvangen Across The Borderline, geproduceerd door Don
Was, waarop hij op de voor hem typische wijze werk vertolkt van o.a. Paul Simon, Peter Gabriel,
Lyle Lovett en John Hiatt, terwijl hij verder opmerkelijke duetten zingt met Bob Dylan, Sinéad
O'Connor en Bonnie Raitt. Eveneens overtuigend is het eveneens onder leiding van Was
opgenomen album The Road Goes On Forever, waarop The Highwaymen zeker voor country-
begrippen opvallend informeel en enthousiast van zich laten horen. Hetzelfde geldt voor het
samen met Cash opgenomen Vh1 Storytellers, een dubbeloptreden voor een Amerikaanse tv-
station. Met het door Daniel Lanois atmosferisch geproduceerde Teatro, waarop Emmylou Harris
de tweede stem verzorgt, levert Nelson een meesterwerk af, waarop hij vooral klassiekers van
eigen hand nieuw leven weet in te blazen. Hetzelfde gebeurt met morsdood gespeelde
blueskrakers op het aanstekelijke Milk Cow Blues, waaraan speciale gasten als B.B. King, Dr. John,
Keb' Mo en Jonny Lang nog eens extra cachet geven. Op Tales Out Of Luck (Me And The
Drummer) wordt hij gekoppeld aan o.a. Kid Rock, Sheryl Crow en Brian McKnight in een poging
hem in navolging van Carlos Santana bij het poppubliek te laten doorbreken, maar het stuurloze
resultaat sorteert geen enkel effect. Op de live-albums Stars & Guitars en Live And
Kickin' doet hij gelegenheidsduetten met zulke uiteenlopende collega's als Ryan Adams,
Matchbox 20, Norah Jones, Eric Clapton, Paul Simon, Wyclef Jean, Elvis Costello en Ray Charles. De
selectieve discografie verhult overigens de ontzagwekkende productiviteit van Nelson, die
inmiddels ruim 200 albums op zijn naam heeft staan.

Bron: OOR Popencyclopedie