Never Broken Songs Are Only Half the Story

Rond '79 zet Backer de eerste schreden in de rock
& roll, tenminste, als je het in rock omzetten van een vioolconcert van Beethoven zo
kunt noemen. Opus 61 heet de groep, die totaal niet aan de bak komt. Enkele jaren later komt
Sword van de grond, waarmee de klassiek onderlegde Backer ruige heavy metal in de stijl van
Raven en Loudness gaat spelen, misschien nog niet aldoor even strak gebracht, maar wel de
rijkdom aan muzikale ideeën tonend. Na in eigen beheer een single opgenomen te hebben komen
zanger Peter Ort en Woodhouse de groep versterken. De laatste heeft dan al een pretentieloze ep
(Lady Killer) en elpee (Something In The Air) opgenomen van zijn spaarcenten. Hij ruimt evenwel
het veld voor een van Neerlands meest gevreesde vellenbeulen, Henk Mulder. Backer en Mulder
worden een gevreesd en aan elkaar gewaagd duo als het gaat om razende en complexe heavy
metal en het is dan ook jammer dat de in eigen beheer gemaakte plaatopname bij geen enkele
maatschappij in de smaak valt. De naamsverandering (Sword wordt Jewel) wordt gevolgd door
ingrijpender wijzigingen: Ort wordt vervangen door Ambrose (naar eigen zeggen een 'agressieve
hond') en Mulders plaats wordt onverwacht weer ingenomen door Woodhouse. Als de
hoeveelheid optredens en het succes daarvan maar blijft groeien, neemt Jewel het heft in eigen
handen en brengt eind '88 La Morta uit, waarop vier uit '85 stammende, maar netjes bijgewerkte
stukken staan. De mini verkoopt goed, evenals een live-demo (ruim duizend maal!); reden voor
Jewel om het nog grootser aan te pakken. Nou Al Moe? The Monster Muppet Show Live wordt in
het voorjaar van '89 in één keer digitaal op twee sporen opgenomen, om in de herfst alleen op cd
te verschijnen. Nou Al Moe? The Monster Muppet Show Live laat Jewel horen zoals ze is: een
ruige, enthousiaste en gesmeerd lopende heavy metalband. Na optredens aan de Zwarte Zee
(augustus '89) kunnen zelfs de Russen daarover meepraten.

Bron: OOR
Popencyclopedie