Never Mind The Bollocks

Legendarische Engelse punkband die via de
indrukwekkende persoonlijkheid Johnny Rotten haar generatie een stem geeft. De manager van
de Sex Pistols, Malcolm McLaren, is ook de feitelijke initiatiefnemer van de band. Hij reist in '75
met de New York Dolls mee naar New York als hun zakenbehartiger, raakt er tijdens een optreden
van de Heartbreakers onder de indruk van het uiterlijk van bassist Richard Hell (kort piekhaar,
gescheurd T-shirt) en keert boordevol ideeën terug naar Londen, waar hij om te beginnen zijn
kledingboetiek 'Let It Rock' aan een grondige revisie onderwerpt. 'Let It Rock' wordt 'Sex' en
McLaren gaat zich nu specialiseren in ietwat perverse leren kleding en gescheurde T-shirts.
Vervolgens begint hij zich als manager te bemoeien met de band van zijn winkelhulp Glen Matlock.
Hij verandert de naam van Swankers in Sex Pistols en promoveert de ratterige Johnny Rotten, een
vaste klant van 'Sex', tot zanger. Rotten blijkt een natuurtalent en Matlock (bas), Steve Jones
(gitaar) en Paul Cook (drums) weten na twaalf maanden Swankers inmiddels ook aardig van
wanten. De groep speelt eerst songs van The Who en The Small Faces, maar McLaren spoort
Rotten c.s. aan over hun eigen situatie te zingen. Dan probeert hij de groep aan het werk te krijgen
in clubs met jong publiek. Onder dat publiek bevinden zich zoveel potentiële muzikanten, dat er
een jaar later twintig groepen in Londen aan te wijzen zijn die een bandje zijn begonnen, nadat ze
een optreden van de Pistols hebben bijgewoond. Optredens die vanaf de allereerste keer, in
november '75, een golf van verbijstering en sensatie veroorzaken, iets dat van meet af aan ook
opgaat voor hun plaatwerk: de debuutsingle Anarchy In The Uk valt bij Emi in dusdanig slechte
aarde, dat de werkneemsters in de perserijen weigeren de plaat in te pakken. Emi zet de groep op
straat, waarna ze via het eveneens snel afhakende A&M bij Virgin terechtkomt. De
tweede single, God Save The Queen, komt uit in de week dat de Engelse koningin haar zilveren
regeringsjubileum viert. De grote warenhuizen, de Bbc en de meeste radiostations boycotten de
plaat. Ondanks dat wordt het een nummer 1-hit. Ook Pretty Vacant en Holiday In The Sun, de
derde en vierde single, komen in de Top-10 terecht. Vervolgens presteert de groep het om in mei
'77 al 100.000 voorbestellingen op haar debuutalbum Never Mind The Bollocks Here'S The Sex
Pistols te hebben. Binnen de groep heeft dan inmiddels een mutatie plaatsgevonden: Matlock, die
inmiddels zijn eigen powerpop-groep The Rich Kids leidt, is vervangen door de heavy kid Sid
Vicious (John Beverley). Er worden plannen gemaakt voor een Sex Pistols-film, die uitdraait op het
volslagen chaotische The Great Rock 'N' Roll Swindle, waarvan The Great Rock 'N' Roll Swindle de
soundtrack is.De Pistols vinden ten slotte hun einde in januari '78, halverwege een hectische
tournee door de Verenigde Staten, waarvan Anarchy In The U.S.A. een verslag is, waar de druk op
de jongens zó groot wordt, dat de band na een serie opzienbarende maar rommelige concerten
uiteenklapt. Het allerlaatste Pistols-optreden vindt plaats in San Francisco op 15 januari '78. Hierna
gaat ieder zijns weegs. Johnny Rotten neemt zijn eigen naam John Lydon weer aan en formeert
Public Image Ltd. (kortweg PiL), waarmee hij resoluut met zijn Pistols-verleden afrekent en zich
toelegt op het maken van compromisloze muziek buiten de dan allang platgetreden punkpaden.
Public Image en Metal Box kennen dan ook vooral reggae-, dub- en disco-invloeden. Cook en
Jones wijken uit naar Rio de Janeiro en richten na verwoede pogingen de Pistols nieuw leven in te
blazen de matige power-rockband The Professionals op. Vicious vertrekt met vriendin Nancy
Spungen naar New York om er af te kicken, het bij vlagen meesterlijke Sid Sings op te nemen,
gearresteerd te worden op beschuldiging van moord op Nancy en op 2 februari '79 in het
beroemde Chelsea Hotel uiteindelijk zelf te overlijden aan een overdosis heroïne (in '86 maakt
regisseur Alex Cox over deze tragische liefdesgeschiedenis de film Sid & Nancy, zie
Popfilms). In Lydons PiL hebben dan inmiddels wat mutaties plaatsgevonden: Jah Wobble is daaruit
vertrokken om een solocarrière te starten (later resulterend in zijn project Invaders Of The Heart,
waarmee hij zich op inventieve wijze bezighoudt met het integreren van lome westerse danspop
en Arabische muziektradities). Paris Au Printemps en The Flowers Of Romance zijn desondanks
sterk en percussierijk en in '83 scoort PiL een verrassende hit met This Is Not A Love Song. In
datzelfde jaar brengt Virgin Never Mind The Bollocks Here'S The Sex Pistols opnieuw op de markt
ter gelegenheid van de Britse parlementsverkiezingen, terwijl The Bollock Brothers, een weirde
disco/funkgroep rond Lydons broer Jock McDonald, even later haar eigen, elektronische versie van
dit klassieke album uitbrengt: Never Mind The Bollocks 1983. In '84 duikt de inmiddels zwaar aan
heroïne verslaafde Jones ineens op in de hardrockband Chequered Past, van wie het
tegenvallende Chequered Past verschijnt. Begin '85 laat ook Cook weer van zich horen als
drummer in de Bow Wow Wow-afsplitsing Chiefs Of Relief, terwijl Jones later afgekickt en wel
weet te verrassen met het behoorlijk sterke AOR-album Mercy en het heerlijk sleazy Fire And
Gasoline. Pistols-bassist van het eerste uur Glen Matlock blijft zich ook roeren, zij het, na zijn
aandacht trekkende avonturen met The Rich Kids en Iggy Pop, op een aanmerkelijk lager pitje;
achtereenvolgens in The Spectres, The Hot Club, London Cowboys, C.B.I., Glen Matlock's Big Living
en The Philistines. De meest succesvolle ex-Pistol blijft echter Lydon, die met wederom andere
huurlingen het beste en meest succesvolle PiL-album tot dan toe maakt: Album, Happy? en 9
vallen echter tegen en vormen slechts een koude voorbode van het indrukwekkende,
geëngageerde en ongekend cynische That What Is Not, dat evenwel in commercieel opzicht weinig
doet. Beter vergaat het de opmerkelijke gelegenheidssamenwerking tussen Lydon en het
Londense dance-duo Leftfield. De eerstvolgende opzienbarende Lydon-gebeurtenis is de
publicatie van het boek Rotten: No Irish, No Blacks, No Dogs in de zomer van '94. In deze
langverwachte autobiografie bekent Lydon dat hij na de Pistols-split samen met Sid Vicious een
nieuwe groep had willen beginnen, maar dat dit door de in het boek buitengewoon negatief
afgeschilderde Nancy Spungen niet doorging. Te zelfder tijd duikt Paul Cook op als vaste
begeleider van Edwyn Collins. In '95 werkt Lydon aan een nieuw album. De release wordt
opgehouden door een geheel onverwachte reünietoer van The Sex Pistols. Ja, ze doen het voor
het geld en nee, ze vinden niet dat het indruist tegen alles waar ze ooit voor stonden. 'Wij hebben
de punk uitgevonden, dus wij bepalen de regels,' aldus Lydon, even weer Rotten geheten. De
toer blijkt niet veel meer dan een ludieke sideshow en wordt gekscherend opvallend vaak The
Great Rock & Roll Swindle Part 2 genoemd. Het lukt de groep waarin eerste bassist Glen
Matlock de overleden Sid Vicious vervangt perfect om de eigen mythe met de grond gelijk te
maken: de optredens zijn ongeïnspireerd en het feit dat het vroeger nog slechter heeft geklonken
is voor de bezoekers niet meer dan een schrale troost. Het haastig uitgebrachte Filthy Lucre Live is
een strakke registratie van het reünieconcert in het Londense Finsbury Park waar de luisteraar bij
elke noot van het integraal gespeelde Never Mind The Bollocks snakt naar de onovertroffen
studioversie. Lydon gebruikt de opbrengst van de reünie in ieder geval nuttig. Hij kan eindelijk zijn
eerste echte solo-CD afmaken. Psycho'S Path staat bol van typische Lydon-teksten op opvallend
trendy muziek. Lydon bespeelt op de Cd, die pas gaat boeien in de door The Chemical Brothers,
Leftfield en Moby geremixte extra tracks, alle instrumenten zelf. Ook Matlock probeert het solo
met Who'S He Think He Is When He'S At Home? en Open Mind, waarbij hij op de laatste cd wordt
bijgestaan door een andere voormalige punkheld, Mick Jones. Some Product Carri On Sex Pistols
en The Heyday zijn collecties interviews, waaronder een geruchtmakende tv-onderonsje met
talkshow-gastheer Bill Grundy en een gesprek met de oma van Malcom McLaren. Het mini-album
The Mini Album bevat demo-opnamen uit juli '76 en The Original Pistols Live is een uitstekende
registratie van een optreden in Burton-On-Trent, maar het slecht klinkende Live Worldwide is een
kat in de zak, ten eerste omdat het voor de helft uit studio-opnamen bestaat en ten tweede
omdat de Anarchy In The U.K.-versie wordt uitgevoerd door Public Image Ltd. No Future is een
officiële release van een van de betere bootlegs. Never Mind The Sex Pistols is een alleraardigste
post-Pistols-verzameling met tracks van o.a. PiL, Rich Kids, The Professionals, London Cowboys en
Chequered Past. The Filth And The Fury is een soundtrack met 29 tracks uit de jaren zeventig
waaronder 19 van The Pistols, Jubilee is de zoveelste relevante 'best of', maar niet zo compleet als
Sex Pistols, een box met 3 cd's met ook veel demo's en zeldzaamheden. In '02 vormt deze
release een mooie reden om toch weer twee keer op te treden; één keer in Londen, één keer in
Devore, California Usa. In '03 zet de groep zelfs een volgende wereldtoer op touw, met vooral
veel optredens in de Verenigde Staten en Canada. Dat wordt vooral doorpezen voor Glen Matlock,
die tevens met de groep Dead Men Walking, een soort supergroep met ook Billy Duffy van The
Cult, Mike Peters van The Alarm, Kirk Brandon van Spear of Destiny en Slim Jim Phantom van The
Stray Cats binnen de gelederen, gaat toeren. In de extra's op de in 2005 uitgebrachte film met de
enige juiste titel The Great Rock 'N' Roll Swindle op Dvd wordt meer duidelijk hoe weinig
anarchistisch het concept van de band destijds feitelijk was. Alleen de clip in de film met Sid Vicious
en zijn versie van de klassieker My Way (het meest bekend in de versie van Frank Sinatra) blijft
legendarisch.

Bron: OOR Popencyclopedie