Olias Of Sunhillow

In 1976 draaide ik deze LP al helemaal grijs. Ergens in het nieuwe millennium een keer gedownload (wie doet het niet?), maar uiteindelijk tòch wéér overgestapt op het origineel. Dit keer op CD. Ik was benieuwd hoe het artwork van James Dean in klein boekformaat zou zijn toegevoegd.
En dat was een grote teleurstelling. Slechts 2 kantjes die met het blote oog amper te lezen zijn. Was mijn download dus tòch niet veel slechter. Maar goed, ben blij deze prachtplaat weer in mijn bezit te hebben. Een echte aanrader! Anderson is hier echt in zijn element. Electro en akoestisch verheffen elkaar subliem. En de suggestie of het nu Vangelis is die meespeelt of niet, moet een ieder voor zichzelf maar uitmaken. Als je het mij vraagt...wel!

deze lp vroeger helemaal grijs gedraaid, en nu na 25 jaar herontdekt! Wat een mooie sprookjesachtige muziek, en dan de stem van Jon Anderson. Nog net zo mooi en ontroerend als 25 jaar geleden!

Olias of Sunhillow is zijn eerste en tevens de beste soloCD, die hij gemaakt heeft. In de beste traditie van sympho, maar zeker geen Yes kopie. Tot op heden moet Jon Anderson telkens ontkennen, dat Vangelis aan deze CD heeft meegewerkt. De synthesizers hebben inderdaad wel die Vangelis sfeer. Aan gezien hij daarna veel met Vangelis heeft samengewerkt, kan ik het misverstand wel begrijpen. Het werk met Vangelis is echter veel commercieler dan 'Olias'.

Deze eerste plaat van Yes zanger Jon Anderson kun je met recht een soloplaat noemen. Helemaal zelf gecomponeerd en samengesteld en met hulp van bevriende muzikanten opgenomen tijdens de creatieve hoogtijdagen van de jaren 70. De Cd is een concept dat mij doet denken aan Lord Of The Rings, het zou dan ook een hele fraaie film op kunnen leveren (Peter Jackson, George Lucas en Steven Spielberg schrijven jullie mee?) De muziek doet uiteraard denken aan Yes vanwege Jon's one-of-a-kind stemgeluid maar muzikaal is het wel degelijk anders. Meer Ambient& New Age maar het is geen onnozel muzikant-die-een- half-uur-leunt-op-een-keyboard muziek (citaat Rick Wakeman). Zeer, zeer de moeite waard, Jon Anderson zelf vindt dit nog steeds, na de 4 miljoen platen die hij daarna nog maakte zijn meest persoonlijke album.