Ongeleide projectielen op koers werken en leven met hoogbegaafdheid

Pas op p. 122 (2008 editie) geven de auteurs toe wat ik de hele tijd bevroedde toen ik dit boekje aan het doorlezen was: alle hoogbegaafden in dit boekje moeten zich aanpassen en veranderen, niet hun omgeving. De auteurs zeggen het zo: “Hoewel wij van mening zijn dat het hier om een wisselwerking gaat tussen hoogbegaafden en hun omgeving, hebben we in ons boek de ingang gekozen tot verandering bij de hoogbegaafde zelf.” De omgeving is hier nog in wisselwerking. De volgende zin maakt de hoogbegaafde, en alleen de hoogbegaafde, verantwoordelijk: “Hij of zij heeft zowel de talenten als de verantwoordelijkheid om die omgeving te beïnvloeden, al weten wij dat dit grenzen heeft.” De ‘concrete handvatten’ waarover op de achteromslag gesproken wordt beperken zich dan ook tot enkele pagina’s achteraan en behelzen niet veel meer dan het benoemen van die talenten en hun valkuilen. Wrang is het te moeten constateren dat in de Inleiding die talenten vanuit een andere hoek belicht worden en de hoogbegaafde zelf niet verantwoordelijk lijkt voor de ellende waar hij of zij in terecht is gekomen. Het talent van de hoogbegaafde moet “herkend en gewaardeerd” worden (p. 9), zodat de hoogbegaafde uitstekend kan functioneren. Dit is in tegenspraak met het bovengegeven uitgangspunt dat de omgeving niet hoeft te veranderen. Immers, herkenning en waardering gebeurt in de regel door de omgeving. En dan te beweren dat de hoogbegaafde doordat die talenten door de omgeving niet herkend en gewaardeerd worden uit de koers kan raken! Wat de auteurs willen en doen staat dus haaks op elkaar. Uiteindelijk blijft er een boekje over waarin menig hoogbegaafde zich in de case files kan herkennen. Leuk, maar dan houdt het op.

Herkenning is wat de meeste boeken over hoogbegaafdheid bieden. Ook dit werkje slaagt erin niet meer te bieden. Op p. 125 wordt nog wel gezegd dat je moet kiezen voor verandering. Dat dit zoekproces om moed en lef vraagt en dat hiervoor geen handleiding te geven is. De zin erna geeft duidelijk aan dat de auteurs stuklopen en weinig nagedacht hebben over echte oplossingen voor de problemen waar hoogbegaafden tegenaan lopen. Hun oplossingen zijn die van de doorsnee (en middelmatige) coach of maatschappelijk werker: “Juist omdat algemene, goedbedoelde adviezen die voor veel mensen wel zinvol zijn en ook werken, vaak niet zonder meer voor hoogbegaafden gelden.” Aangezien het boekje dan bijna uit is (er volgt nog een korte samenvatting om je koers te hervinden en een paragraaf met een besluit) worden we niet veel wijzer. Zeker niet daar de gegeven handvatten dus in feite zeggen: doe het zelf.

Dit boekje is veel te duur voor de luttele inhoud. Krap 140 pagina’s. Het grote lettertype is goed voor slechte ogen, maar daar is alles mee gezegd. Goedbedoelde, maar vooral algemene adviezen, hoewel soms tenenkrommend. Zoals de leraar die aan de medicijnen moet omdat hij wellicht ADHD zou hebben. Laat je nooit door kwakzalvers een stoornis aanpraten als hoogbegaafde. Zoek tenminste nog een second opinion! De verhalen zijn herkenbaar, maar nergens lezen we hoe het de slachtoffers later in het leven vergaat. Jaren later. Hebben de adviezen geholpen; van de regen in de drup, of is er echt resultaat bereikt? Onnodig jargon en locus of control mag gewoon als omspanningsvermogen vertaald worden. Veel van de hoogbegaafden in dit boekje worden als hooghartig gezien. Er staan meer van dit soort generalisaties in, naast de fout om hoogbegaafd aan hoogintelligent gelijk te stellen en de definitie van hoogbegaafd is ook al niet helder.

Kortom, een gemiste kans een boek voor volwassen hoogbegaafden te schrijven waaraan ze echt wat hebben.

Tamelijk teleurstellend boekje. Clichématige verhalen met een boel open deuren. Hoe vaak moet je de naam van een persoon noemen? Dat maakt het lezen vooral storend en niet duidelijker... Persoonlijk vond ik het zonde van het geld.

Eindelijk een boek dat beschrijft wat ik tegenkom als volwassen hoogbegaafde in de samenleving. Je hebt geleerd al je vallen en weer opstaan gelaten op te nemen. Het is dat héél prettig als je hier leest dat je niet de enige bent die niet begrepen wordt. En, dat dat niet per se aan jezelf ligt. Dit boek stak mij een enorm hart onder de riem, en ik ga het zeker nog aan een paar kennissen cadeau doen.

Dit boekje is voor hoogbegaafden die pas weten dat ze hoogbegaafd zijn, of twijfelen hierover, en die hun plaats in hun leven, wat werk betreft, nog niet gevonden hebben. Het lezen van dit boekje geeft hen herkenning en erkenning en laat vervolgmogelijkheden zien in hun zoektocht naar de juiste werkplek.

Dit boekje is lekker leesbaar, geschreven aan de hand van duidelijke casussen. Heel herkenbaar ook. Wat je ervan verwacht en wat je erin leest, zal je mening erover kleuren. Zie de verschillende recensies.
Hoogbegaafde (hoogintelligente) mensen kunnen behoorlijk in hun eigen verwachtingspatroon vast zitten. Vanwege hun intelligentie maar in deze casussen, gebrekkig zelf inzicht, lopen ze vast. Doordat er pas de laatste decennia meer aandacht is voor de hoogbegaafde kinderen, is er nog een heel gat met de mogelijkheden en problematiek, die volwassen hoogbegaafden kunnen meemaken. Vooral als je niet weet dat je het bent.
Elk nadeel heeft zijn voordeel, of andersom. Het is maar net wat je er zelf van (durft) te maken.
Ik raad het de intelligente twaalf beroepen, dertien ongelukken types van harte aan.

Het boek bevat elf voorbeelden van hoogbegaafde (en hoogsensitieve) mensen die vastlopen en duikt in de oorzaken en oplossingen. De situaties zijn heel divers en bij het oplossen zijn verschillende specialisten betrokken.
Soms blijft er bij mij een gevoel hangen dat een situatie niet af is, en soms had ik meer details willen hebben. Maar al met al geeft het een goed inzicht in waar hoogbegaafden juist door hun hoogbegaafdheid tegenaan kunnen lopen. En de oplossingen/aanpak in het boek zijn wel leuk, maar omdat elke situatie uniek is, zal elke oplossing dat ook zijn. En dus zijn ze door de lezer niet te gebruiken als 'de' oplossing, maar ze geven wel ideeen.

Wat een negatieve houding van de auteurs ten opzichte van mensen die hoogbegaafd zijn. Een zinnetje vat hun houding samen: "hoogbegaafdheid alleen is geen ziekte", citaat op blz. 108. De auteurs vinden hoogbegaafdheid een probleem. Dit boek gaat over mensen die door communicatieproblemen zijn vastgelopen in hun werk. De oplossing die de auteurs aandragen zijn meestal communicatietrainingen. En passant noemen ze dan dat de hoogbegaafdheid een extra belasting vormt. Er staat zeer weinig in dit boek over hoe je de talenten, die je als hoogbegaafde hebt, beter kunt benutten in een werksituatie. Er staat ook niets in over op welke manier de werkplek uitdagender gemaakt kan worden; zodat de hoogbegaafde persoon meer tot haar recht kan komen. (Bij hoogbegaafde kinderen komt tegenwoordig gelukkig wel meer aandacht aan hoe het onderwijs aangepast kan worden zodat de kinderen beter tot hun recht komen). Ik ervaar dit boek als een gemiste kans, helaas.

Ik heb dit boek gekocht uit interesse, en ben zeer enthousiast. Heb het doorgegeven aan een vriendinnetje van me, die er net achter is gekomen dat haar zoontje hoogbegaafd is. De casussen die in het boek beschreven staan waren meeslepend en verhelderend.

Met de eerder genoemde "negatieve houding van de auteurs ten opzichte van mensen die hoogbegaafd zijn" ben ik het absoluut niet eens. Juist een keer een helder, open en eerlijk boek over de lichte én over de donkere zijde van het hoogbegaafd zijn.

Ik kan me goed voorstellen dat dit voor hoogbegaafden zeer herkenbare situaties zijn, en dat je daar zeker van kan leren. Ik vond het uitermate boeiend en hoor ook vanuit mijn omgeving lauter positieve geluiden. Ben benieuwd naar meer werk van deze auteurs!

Heldere praktijkvoorbeelden waardoor je iemand met hoogbegaafdheid beter gaat begrijpen

De verhalen worden alleen vertelt uit het oogpunt hoe de hb anders had moeten reageren of dat hij toch maar een eigen ondernemenschap heeft opgezet. Wel jammer dat er niet gekeken word wat de organisatie anders had kunnen doen. Op deze manier zouden de 2 perspectieven in de situaties gelijkwaardiger overkomen