OperaEnsemble & Linda Di Carlo - Farrenc: Wind Sextet, Trios (CD)

Brilliant Classics heeft al één schijf van Louise Farrenc (1804-1875) in de catalogus, dat is één meer dan de meeste platenmaatschappijen. De Pianokwintetten (BC94815) waren een oor-openende ontdekking en een genot voor iedereen die geïnteresseerd is in 19e-eeuwse kamermuziek; Farrenc's originaliteit is duidelijk te horen, en in deze werken ontwikkelde ze het genre voorbij wat het Brahmsiaanse hoogtepunt leek te zijn.

Een uitgebreidere gelegenheid wordt nu geboden om kennis te maken met een esthetiek van groot formeel zelfvertrouwen en expressief genot, met deze nieuwe opnamen van Farrenc's twee pianotrio's en haar Blazerssextet. De trio's werden veelvuldig uitgevoerd in de jaren na hun compositie in 1844, vijf jaar na de pianokwintetten. Tegen die tijd was zij benoemd tot Professor Piano aan het Parijse Conservatorium; de enige vrouw in zo'n hoge rang tot aan de eeuwwisseling.

Opmerkelijk is dat het Sextet van 1851-2, een voorbode van Poulencs compositie 80 jaar later, het eerste voorbeeld is van een werk dat de piano combineert met een volledige blazersbezetting van fluit, hobo, klarinet, hoorn en fagot. Alle drie de werken dragen sporen van neo-klassieke echo's van Hummel en Mendelssohn. Hoewel ze, vanuit structureel oogpunt, klassieke modellen volgen - sonate-allegro of sonate-rondo vorm in de buitenste delen, omlijsting van een geanimeerd Scherzo en Trio (behalve het Sextet, dat slechts uit drie delen bestaat) en een rapsodisch langzaam deel - zijn zijn harmonische progressies opmerkelijk avontuurlijk, en leiden ze de luisteraar vaak naar onverwachte gebieden.

Het Sextet, in dramatisch C mineur, is een gespierd, concertant stuk, waarin de piano even dominant is als de pianokwintetten van Brahms en Schumann, maar elke kortstondige onevenwichtigheid wordt spoedig overwonnen, en het evenwicht tussen de instrumenten wordt over het algemeen met uiterste zorg beheerst. De toon van de twee trio's is intiemer en de conversatie tussen de instrumenten delicater en zachter. Klarinet en cello zijn ideaal verenigd door hun donkere kleuren (zoals kan worden opgemerkt in het soulvolle Adagio), terwijl het Fluit Trio, in een weemoedige E-minor, een zeldzaam voorbeeld is van een 19e-eeuws kamermuziekwerk met een instrument dat tegen die tijd voornamelijk werd beschouwd als een lid van het symfonieorkest.