Terug In Amerika filmeditie

Na twintig jaar in Engeland te hebben gewoond is Bill Bryson weer terug in de Verenigde Staten, New Hampshire om precies te zijn. Hij komt erachter dat het wandelpad dat achter zijn huis loopt, een gedeelte is van het Appalachian Trail, een 3400 kilometer lang wandelpad dat zich uitstrekt van Georgia tot Maine. Hij besluit deze route te gaan lopen, vergezeld van Stephen Katz, zijn oude schoolvriend en ex-alcoholist. Ze beginnen in Georgia waar het voor het eerst in tientallen jaren in maart nog sneeuwt. Dat is nog maar het begin van een zware tocht door de eenzame, wilde bossen en woeste bergen van het Appalachian Trail. Bryson vertelt veel over de flora en fauna die ze onderweg tegenkomen, maar ook over de geschiedenis van het pad, dat volledig door vrijwilligers wordt bijgehouden en bewegwijzerd. Ook over de soms curieuze stadjes en gehuchten die ze onderweg tegenkomen weet hij veel interessants te vertellen. Zo stuitten ze op het verlaten stadje Centralia, Pennsylvania. Centralia was een levendig mijnwerkersstadje waar antraciet gewonnen werd, tot het moment waarop in 1962 een brand ontstond in de steenkoolgroeve, waardoor het ondergrondse antraciet begon te branden. De brand liet zich met geen mogelijkheid blussen, en woekert tot op heden ondergronds voort. In 1981 besloot de Amerikaanse overheid het stadje te ontruimen. Het is nu een spookstadje waar voortdurend rook uit de grond opstijgt. Tijdens het lezen van dit boek viel het me vaak op hoe groot het verschil is tussen de West-Europese en de Amerikaanse natuur. De natuur zoals wij die in Nederland kennen is overzichtelijk en gezellig; relatief kleine stukken bos ingeklemd tussen steden, dorpen en wegen, waar een pannenkoekenhuis nooit ver weg is. In Amerika daarentegen dient de natuur bloedserieus genomen te worden. Wie onvoorbereid en met onvoldoende uitrusting en voedsel de bossen intrekt heeft grote kans het er niet levend vanaf te brengen. Bill en Stephen wandelen vaak dagenlang door de bossen en bergen zonder ook maar het kleinste dorpje tegen te komen. Bryson beschrijft de loodzware tocht en zijn (tijdelijke) medereizigers met veel humor, vooral de passages die gaan over zijn obsessieve angst voor beren en het gemopper van de niet geheel topfitte Stephen zijn erg grappig. Hoewel ze het eindpunt niet halen en ook onderweg behoorlijke stukken overslaan (ze lopen in totaal 'maar' 1400 van de 3400 kilometers), besluiten Bill en Stephen aan het eind van hun tocht dat de poging die ze gedaan hebben het Appalachian Trail te lopen, uiteindelijk is waar het om gaat. Als lezer kun je niet anders dan dat roerend met hen eens zijn.