Cedemo Persona 5 Basis PlayStation 3

Geweldige storyline
Het spel is super vet en je bent er lang mee bezig

Ah, waar zal ik beginnen! Persona 5 was een bijzondere game, dat zeker. Ik had telkens het gevoel dat er echt iets ging gebeuren, en ik vocht mezelf daarom door de meest vervelende en langdradige paleizen. Ik besloot te grinden, om zoveel mogelijk Persona's te verzamelen, zodat ik nooit zou vallen in een hevig gevecht. Maar uiteindelijk heeft het mij weinig tot geen voldoening kunnen bieden.

Allereerst lijken er veel mogelijkheden te zijn in het spel. Er zijn zoveel locaties die je kunt bezoeken! Er zijn zoveel mensen die je kunt aanspreken! Maar het probleem is dat je geen enkele activiteit werkelijk kan doen. De protagonist doet een ding. En je krijgt daar wat punten voor zodat je andere dingen kan doen je niet kan uitvoeren. Bijvoorbeeld, een grote hamburger opeten. Je moet punten sparen om de hamburger op te kunnen eten zodat je meer punten krijgt. Heel even krijg je een boost van goede emoties: yes! Ik heb de hamburger kunnen opeten! Maar het voegt uiteindelijk niets toe, en ik realiseerde me dat veel dingen in dit spel zo zijn. Wanneer je vrije tijd hebt, word je vaak weerhouden van kleine activiteiten uitvoeren door een kat die zegt: 'je bent vast moe! Ga slapen!' Er is gewoon erg weinig vrijheid.

En dan het verhaal. Het is een goed verhaal en het pakt zichzelf lekker uit. In het begin weet je niets, aan het einde weet je alles. Maar terugkijkend heeft het altijd gevoeld alsof sommige cutscenes of verhaalelementen helemaal niet zo mysterieus hadden moeten zijn. Er werden opzettelijk vreemde dingen toegevoegd, sommige personages hebben amnesie om geen enkele reden behalve dat je door wil blijven spelen om erachter te komen wat er gaande is. En wanneer je weet wat er gaande is, geeft het helemaal niet zo'n 'oh, natuurlijk!' gevoel. Want je had het gewoon niet kunnen weten, want alle hints die je had kunnen krijgen zijn weggehaald. En de flashforwards waren vaak ook totaal niet waardevol.

De personages! Voordat ik hierover begin, wil ik wel zeggen dat het Engelse stemacteerwerk erg goed is. Ik ben dan ook een groot fan van Robbie Daymond, Matthew Mercer en anderen. Maar er is... niet veel natuurlijke dynamiek tussen de personages. Als hoofdpersoon kun je soms uit verschillende antwoorden kiezen om te praten met personages, maar het maakt eigenlijk nooit uit welke keuze je maakt. En de meeste karakters vond ik eerlijk gezegd ronduit irritant. De kat vindt zichzelf heel wat, Ryuji is luid, Ann is mooi. Ik kon Yusuke, Sojiro, Futaba, Akechi en Makoto wel waarderen, maar ik denk dat de hoeveelheid personages een beetje te overdreven was om ze allemaal de juiste diepgang te geven. Sommigen voelden erg onderontwikkeld, zoals Haru.

Het vechtsysteem voelde meestal wel fijn aan. Ik hield van de muziek en kon genieten van de veel verschillende vijanden. Ik heb alle informatie over de Persona's gelezen omdat ik de folklore die eraan verbonden zat erg interessant vond. De designs waren ook erg leuk. Het verzamelen van Persona's was echter wel frustrerend. Fusing was vaak op kans gebaseerd. Onderhandelen tijdens gevechten pakte vaak verkeerd uit, omdat je maar moet gokken dat je de juiste antwoorden kiest. Dit maakte het soms erg vervelend.

Van de paleizen kon ik niet genieten. Ik ging altijd zo snel mogelijk door de paleizen heen om maar verder te komen in het verhaal. Alle slechteriken vond ik gewoonweg verschrikkelijke personages. Vuil, lelijk, en zonder diepgang. Ze kwamen uiteindelijk ook allemaal op hetzelfde neer. Oeh, slechte volwassene! Ik ben zelf een groot fan van geinige schurken, maar in deze game vond ik er geen enkele leuk.

En dan de algemene sfeer van de game... Hier kon ik ook niet van houden. Dit is puur mijn eigen mening hoor, en ik kan het ook niet helemaal onderbouwen. Het is gewoon die Japanse humor die mij niet aanstaat. Humor waarbij homoseksuele mannen als comic relief worden weggezet. Humor waarbij vrouwen geseksualiseerd worden. Het voelt ongemakkelijk, en ik hou er gewoon niet van.