Reach (CD)

Fantastisch album, 25 jaar na hun debuutalbum Don't come easy is Tyketto beter en energieker dan ooit, Niet in de laatste plaats door lead gitarist Chris Green (Pride) en bassist Chris Childs (Thunder). Heerlijke rock nummers en 2 fantastische ballads (Scream en Letting go), meesterlijk vertolkt door Danny Vaughn. Top album, absolute aanrader.

Tyketto is een band die reeds 30 jaar mee gaat en deze band is nog steeds even goed als toen...Danny Vaughn zijn stem is nog even sterk en krachtig als vroeger en de beat zit er nog steeds sterk in...goede CD weeral om vele keren van te genieten...

Tyketto maakt niet vaak een album, maar als het gebeurt krijgen we iedere keer net iets anders en een nieuwe aanpak, terwijl toch altijd typisch Tyketto! Dit album heeft de diversiteit van "Strength in Numbers". Terwijl drummer Michael Clayton in een interview vertelde dat dit album consistenter is als de vorige "Dig in Deep", ben ik het daar maar deels mee eens. Het goede "Dig in Deep" vond ik nou juist als totaal een goed peil hebben, daar waar "Reach" duidelijke uitschieters heeft. De opener "Reach" heeft bijvoorbeeld een wervelend stukje synthesizer aan het begin dat klinkt als geslepen melodieuze rock. Het nummer gaat al gauw verder met de stijl die Tyketto na het debuut zo mooi opzocht. Akoestische gitaar gecombineerd met stevig elektrisch en het eerder genoemde riedeltje komt een paar keer terug. Als opener een wat kabbelend stuk, maar wel heel goed. Of "Big Money", deze heeft dezelfde aanpak; jaren 90 en "Dig in Deep" Tyketto, maar met de titel "Big Money" gezongen in een echt ouderwets A.O.R. koortje! Dat hebben we een tijd niet gehoord bij Tyketto. het rusitgere "Circle of Wagons" vind ik een heerlijk nummer. Het heeft niet per se de instrumenten van countrymuziek, maar het heeft wel een beetje die feel als compositie. De toetsen met orkest achtig geluid dikt het nummer mooi aan. "Tearing Down the Sky" is mijn absolute favoriet van dit album! Hoe perfect kan een melodieus rocknummer zijn? Herhalingen op de juiste plek, opbouw etc. helemaal goed. Dit gaat het meest terug naar het Tyketto debuut waar zo vaak over gepraat wordt. Zeer catchy nummer. Ik had eerlijk gezegd wel meer in deze stijl willen hebben op dit album... "Remember My Name" is een spannend nummer met een Kingdom Come/Led Zeppelin achtige aanpak, zoiets komt de diversiteit mooi ten goede. "Scream", de tweede ballad op het album, mag mooi in het rijtje staan van "Standing Alone" en "Last of the Summerdays". Het heeft een iets wat melancholische tekst ook nog. Heel goed gedaan. Het eindigt met een prachtige dramatisch scream inderdaad! En het afluitende "The Run" is een echt klassieke Tyketto rocker, met een opbouw naar een vlotte rocker met swingend gitaarwerk verderop in het nummer. Het stuwende elektrische gitaarwerk klinkt zeer mooi gelaagd en warm.
Met een zanger als Danny Vaughn is het materiaal uit duizenden herkenbaar. Het gitaarwerk door nieuwkomer Chris Green klinkt soms als vertrouwd maar op momenten ook wat anoniem. Het drumwerk van oudgediende Michael Clayton vind ik naar mijn smaak vrij hard in de mix staan.
Naast deze kleine puntjes van kritiek kan ik zeggen dat dit album gewoon lekker is. Ik moest het vaker luisteren dat wel. Het kwartje kan niet altijd gelijk vallen blijkbaar. Maar dat deed "Strength in Numbers" ooit ook niet meteen bij mij, terwijl dat mijn absolute favoriet werd van Tyketto.