Riscado Cordas Fernando & Elias Izhar - Schubert's Guitars Two Sonatas (CD)

De twee sonates op deze CD zijn gecomponeerd in twee perioden waarin het leven er voor de componist Franz Schubert (1797-1828) heel anders uitzag. De eerste, de Pianosonate in A-major, D 664 werd geschreven tijdens een lange reis in de zomer van 1819, toen hij de drukke en vervuilde straten van Wenen verruilde voor de schoonheden van de natuur in Noord-Oostenrijk. De tweede, de Pianosonate in Bb majeur, D 960, zijn laatste pianosonate, werd bijna tien jaar later gecomponeerd, in 1828. Tegen die tijd genoot hij eindelijk toenemende roem als componist, maar zijn gezondheid was zo verslechterd dat hij niet lang van dit succes kon genieten.Schubert bezat zelf gitaren, gemaakt door de twee beste Weense luthiers: Johann Georg Stauffer en Bernard Enzensperger. Zijn Stauffer was een vroeg exemplaar dat qua constructie terugging tot vlak voor de vernieuwingen die deze bouwer beroemd maakten. Schuberts Enzensperger gitaar had al een aantal van die innovaties, en het is een extra bijzonderheid van deze opname dat zowel Fernando als Izhar op originele Enzensperger gitaren spelen. Deze gitaren werden gebouwd tussen 1830 en 1834, dus niet veel jaren na de dood van Schubert. De gitaar was een zeer populair instrument gedurende de drie decennia dat Schubert leefde. Er zijn eerste uitgaven van zijn liederen voor zang en gitaar, enkele gelegenheidswerken van hem waarin de gitaar gebruikt wordt, foto's van Schubert met een gitaar of een gitarist erop, en inderdaad geschreven bronnen van leden van zijn vriendenkring, waaruit blijkt dat er in zijn omgeving veel gitaar gespeeld werd. Fernando Riscado Cordas heeft deze meesterwerken bewerkt voor gitaarduo. Een belangrijke factor bij de keuze van deze werken is dat zij bepaalde eigenschappen gemeen hebben die zeer geschikt zijn voor het karakter van de gitaar. Zoals in al zijn instrumentale muziek is het vocale karakter van Schuberts pianosonates heel duidelijk in de melodieën te horen. De frasen hebben een zeer natuurlijke vloeiendheid en contouren, en een geheel ongedwongen verhalend karakter dat een gezongen tekst suggereert. De vroeg 19e eeuwse gitaar, bespannen met darmsnaren, is een instrument dat uitblinkt in het kunnen combineren van melodie en harmonie, en dit nog versterkt met een rijk palet aan klankkleuren. Omdat gitaristen elke noot met twee vingertoppen spelen en altijd in direct contact staan met de snaar en de klank, kunnen zij klanknuances creëren die zeer gedetailleerd zijn en die in een oogwenk kunnen veranderen. Het verschil in karakter van de twee melodische thema's van Schuberts sonates kan zo duidelijker en met meer effect worden weergegeven dan bijvoorbeeld op een piano.