Rising Force Guitar Recorded Versions

Yngwie Malmsteen is een der grootste gitaartalenten die
de eerste helft van de jaren tachtig oplevert. Zich oriënterend op voorbeelden als Ritchie
Blackmore (Deep Purple, Rainbow) en Uli Roth (Scorpions, Electric Sun) en de klassieke
violist/componist Paganini, weet hij zich een stijl aan te meten die elementen uit de melodieuze
hardrock, jazz-rock en klassieke muziek op een uitgekiende wijze laat samenvloeien. Dat gebeurt
natuurlijk niet van de ene dag op de andere. In zijn geboorteland Zweden zwoegt Malmsteen
jarenlang voor erkenning, o.a. met de groepen Powerhouse, Silver Mountain en de uit hemzelf
plus een viersporenbandrecorder bestaande Rising Force, alvorens hij op uitnodiging van gitaar-
talentscout Mike Varney besluit zijn geluk te beproeven in de Verenigde Staten, waar zijn
naamsbekendheid inderdaad enigszins van de grond komt. Met de eveneens door Varney
ontdekte groep Steeler levert hij één elpee af, Steeler, die hem meteen aanbiedingen oplevert
van Kiss, Ozzy Osbourne en Ufo. Hij besluit echter in zee te gaan met ex Rainbow en Michael
Schenker Group-zanger Graham Bonnet, omdat die hem de mogelijkheid biedt de zaken
compositorisch volledig in eigen hand te houden. De groep wordt Alcatrazz gedoopt en levert met
Malmsteen in de gelederen twee elpees af waarvan met name het debuut No Parole From Rock
& Roll zeer de moeite waard is. Malmsteens egocentrische gedrag leidt echter al snel
tot confrontaties met de andere bandleden en wanneer de Japanse vestiging van Polydor Records
hem de mogelijkheid tot het maken van een solo-elpee aanbiedt, is Malmsteens vertrek dan ook
spoedig een feit. Yngwie J. Malmsteen'S Rising Force wordt opgenomen met zanger Jeff Scott
Soto, ex Silver Mountain-toetsenist Jens Johansson en oud Jethro Tull-drummer Barriemore
Barlow en door Malmsteen zelf geproduceerd, van basspel voorzien en bovenal volgesoleerd.
Door het handhaven van sterke, melodieuze herkenningsthema's noteert de plaat zowaar een
betere Amerikaanse verkoop dan de nieuwe, Malmsteenloze Alcatrazz-elpee. Vervolgens richt
Malmsteen zijn eigen groep op, die in het verlengde van de titel van Yngwie J. Malmsteen'S Rising
Force wederom opereert onder de naam Rising Force en die naast Soto en Johansson bassist
Marcel Jacob en drummer Anders Johansson (broer van Jens en eveneens ex-Silver Mountain)
omvat. Na een weinig overtuigend Europees debuut op het Pinkpop-festival verschijnt eind '85
Marching Out. Het is een goede plaat, waarop echter vocalist Soto al te duidelijk de woorden in de
mond gelegd zijn. Voor de elpee dan ook goed en wel in de winkel ligt is hij uit de band verdwenen
en vervangen door Mark Boals, die een hoger bereik heeft dan het ruwe Bonnet-achtige geluid
van Soto. Hoe vreemd het kan verkeren, blijkt wanneer halverwege de tournee ter promotie van
Trilogy Boals uit de groep wordt gezet en Soto terugkeert. Ditmaal blijkt het een tijdelijke
oplossing, want na de tournee wordt hij opgevolgd door de van Rainbow bekende Joe Lynn
Turner, met wie Odyssey wordt opgenomen. Het is de meest toegankelijke plaat die Malmsteen
tot dan toe aan het vinyl heeft toevertrouwd. Met pakkende songs waarin de dynamiek en
melodielijnen van Turner goed tot hun recht komen. Helaas blijft Malmsteens gitaarspel hierbij
een beetje achter. Zijn snelle licks worden almaar rommeliger gespeeld en het lijkt alsof hij zich
meer wil bewijzen als songschrijver dan als topgitarist en gitaarvernieuwer. Of heeft 's mans auto-
ongeluk tijdens de opnamen roet in het eten gegooid? Kwalijker zijn evenwel de problemen die
de man zich met zangers op de hals haalt. Want na de promotie-tournee voor Odyssey maakt
Turner zich zo snel mogelijk weer uit de voeten. Keel is de Kiss-achtige groep die Steeler-baas
annex -zanger Ron Keel na Steeler opzet.

Bron: OOR Popencyclopedie