Rondom Sonja Prins. Publicatie van de Gorter Organisatie Publicatie van de Gorter Organisatie

Deze uitgave bundelt de (zachte) krachten die zijn vrijgekomen sinds completering van Weegschaal de aarde, het zesdelig verzameld werk van Sonja Prins (1912-2009). Zij die in 1954 schreef: ‘alles is nieuw / behalve / mijn eigen kracht / die groeit langzaam’ – ze werd tijdens haar lange leven zelden voor vol aangezien. Nu dan.

Vanaf haar jeugdige beginregel uit 1921 – ‘De lentebloesems mooi zijn zij’ – tot haar onthechte afscheidszin uit 2008 – ‘want al mijn ficties / waren weg / de zachte en de ronde’ – schreef Prins een heldere, sensitieve en strijdbare poëzie. Ze beoogde vernieuwing, maar zonder haar voormoeders (m/v/x) te verloochenen. Ze was geëngageerd, emancipatoir en sociaal, en tegelijk autonoom, solistisch en radicaal. Vanaf 1970 kreeg die dynamiek alle ruimte in haar Boshut, even buiten Baarle-Nassau. Eindelijk vrij van werk- en gelddwang, kwam ze tot creatieve bloei, als uitgever en dichteres, als voedster van dieren en planter van struiken en bomen. In die omstandigheid ontstond Rondom de Boshut, een reeks notities die ze, beschut, opkweekte tot een ecofeministische megacyclus – zo weten we sinds 2019.

De verschijning van de totale Prins, de fundamentele herwaardering en de verspreiding ervan, ze hangen samen met de pandemie – die kerngebeurtenis van onze ecosysteemcrisis. In ‘Virus’ (1979) dichtte Prins haar titelheld ‘een vorm van medeleven’ toe, maar noemt hem ook ‘mannelijk’ en ‘krijgshaftig’. Haar eigen ficties stelt ze ernaast als rond en zacht, weerbaar, maar zonder gif. De inzet van haar schrijversleven – geweldloze samenleving van natuur en mens – inspireert de dichteres-activist in ieder van ons. Al verwachten we niet dat Prins viraal zal gaan – doorschimmelen zal ze. In wat volgt schieten zwammen op rondom haar duurzaam levenswerk.

Deze uitgave bundelt de (zachte) krachten die zijn vrijgekomen sinds completering van Weegschaal de aarde, het zesdelig verzameld werk van Sonja Prins (1912-2009). Zij die in 1954 schreef: ‘alles is nieuw / behalve / mijn eigen kracht / die groeit langzaam’ – ze werd tijdens haar lange leven zelden voor vol aangezien. Nu dan.

Vanaf haar jeugdige beginregel uit 1921 – ‘De lentebloesems mooi zijn zij’ – tot haar onthechte afscheidszin uit 2008 – ‘want al mijn ficties / waren weg / de zachte en de ronde’ – schreef Prins een heldere, sensitieve en strijdbare poëzie. Ze beoogde vernieuwing, maar zonder haar voormoeders (m/v/x) te verloochenen. Ze was geëngageerd, emancipatoir en sociaal, en tegelijk autonoom, solistisch en radicaal. Vanaf 1970 kreeg die dynamiek alle ruimte in haar Boshut, even buiten Baarle-Nassau. Eindelijk vrij van werk- en gelddwang, kwam ze tot creatieve bloei, als uitgever en dichteres, als voedster van dieren en planter van struiken en bomen. In die omstandigheid ontstond Rondom de Boshut, een reeks notities die ze, beschut, opkweekte tot een ecofeministische megacyclus – zo weten we sinds 2019.

De verschijning van de totale Prins, de fundamentele herwaardering en de verspreiding ervan, ze hangen samen met de pandemie – die kerngebeurtenis van onze ecosysteemcrisis. In ‘Virus’ (1979) dichtte Prins haar titelheld ‘een vorm van medeleven’ toe, maar noemt hem ook ‘mannelijk’ en ‘krijgshaftig’. Haar eigen ficties stelt ze ernaast als rond en zacht, weerbaar, maar zonder gif. De inzet van haar schrijversleven – geweldloze samenleving van natuur en mens – inspireert de dichteres-activist in ieder van ons. Al verwachten we niet dat Prins viraal zal gaan – doorschimmelen zal ze. In wat volgt schieten zwammen op rondom haar duurzaam levenswerk.

marwin vos, Asha Karami, Loranne Davelaar & Johan Sonnenschein, januari 2023