Rosy

Voordat de Franse auteur Pierre Lemaitre in 2006 ‘echt’ met schrijven begon, was hij leraar literatuur. De kennis die hij anderen overbracht, heeft hem geholpen bij het schrijven van zijn debuut, Irène, het eerste deel van de Camille Verhoeven-trilogie. Hiervoor won hij in 2006, het jaar van uitgifte, de Prix du Festival de Cognac. In 2013 verscheen Rosy, een novelle, maar ook de vierde Verhoeven-thriller die aan de trilogie is toegevoegd en een herbewerking is van het niet in het Nederlands vertaalde Les grands moyens uit 2011.

Het is een koude dag in december wanneer Parijs wordt opgeschrikt door de explosie van een bom. Er vallen geen doden, alleen maar gewonden. Niet lang daarna meldt zich een man bij de politie. Deze man, Jean Garnier, heeft informatie en stelt eisen die hij alleen aan commissaris Camille Verhoeven wil vertellen. Het blijkt dat er verspreid over de stad zeven bommen liggen, iedere dag zal er een afgaan, tenzij de eisen worden ingewilligd. Verhoeven wil niet toegeven, maar vraagt zich wel af of het een zaak van nationale veiligheid is of het werk van een amateur.

Rosy, het niet al te dikke boekje is toegevoegd aan de Verhoeven-trilogie, vandaar dat de uitgever zo goed als zeker voor deze titel gekozen heeft in plaats van de oorspronkelijke. Het boek maakt echter geen deel uit van de drieluik en is, ondanks dat Camille Verhoeven er een belangrijke rol in speelt, uitstekend afzonderlijk te lezen. Het heeft een verhaal dat op zichzelf staat en van Verhoeven komt de lezer alleen het allerbelangrijkste te weten. Verder wordt er op geen enkele wijze gerefereerd naar een van de drie delen uit de trilogie.

Het verhaal speelt zich in een kort tijdbestek af, drie dagen maar. Desondanks krijg je het gevoel dat het een veel langere periode behelst. Dit zal vooral worden veroorzaakt doordat er in die paar dagen vrij veel gebeurt, ondanks dat het absoluut geen actiethriller is. Iedere dag kan gezien worden als een afzonderlijk hoofdstuk, die vervolgens weer onderverdeeld zijn in een aantal tijdstippen waarop (of vanaf wanneer) iets plaatsvindt. Hierdoor krijgt het verhaal tempo, maar wordt de spanning ook opgevoerd, vooral omdat er een deadline is. Want niemand weet waar en wanneer de bommen tot ontploffing zullen worden gebracht.

Omdat het verhaal chronologisch is opgebouwd en het spanningsveld gedurende de plot langzaam toeneemt, is het overduidelijk dat de auteur naar een climax toewerkt. Die vindt – uiteraard – in de ontknoping plaats en is zowel bijzonder als onverwacht, hoewel je, als je echt heel goed na zou denken, dat aan zou moeten zien komen. Dat dat niet gebeurd is, is de verdienste van Lemaitre. Hij weet het mogelijk voorspelbare onvoorspelbaar te maken. Daardoor kan die ontknoping, net als enkele kleine, maar zo belangrijke plotwendingen toch verrassend worden genoemd.

Lemaitre weet de lezers te van begin tot eind te boeien, zijn schrijfstijl is beeldend en aangenaam en daardoor leest het verhaal bijzonder prettig. En de interessante personages en vooral de intrigerende Verhoeven dragen daar eveneens aan bij. Vergeleken bij de boeken uit de trilogie is de omvang van Rosy minimaal, maar kwalitatief doet het er niet voor onder.

Geschreven bij Rosy

Zoals reeds vroeger gemeld: Pierre Lemaïtre is een buitengewoon schrijver, en met dus buitengewone personages en hun omstandigheden. Hoe die man het doet: hij neemt veel afstand van het verhaal, hij heeft dus veel ruimte en kan hier naar believen in spelen! Het resultaat is dus keer op keer een heel sterk boek.

Spannend en vlot geschreven

Spannend en goed geschreven boek

Spannend goed verhaal goed plot bizar

Spannend tot het eind.

Dit is een pageturner, heerlijk om in te verdwijnen.